Ιστορικές Βιογραφίες

[Vrikolakas]

Κώστας Βάρναλης




O Κώστας Βάρναλης (Πύργος Βουλγαρίας 1883- Αθήνα 1974) ήταν Έλληνας λογοτέχνης. Έγραψε ποιήματα, αφηγηματικά έργα, κριτική και μεταφράσεις. Τιμήθηκε το 1959 με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν.
Βίος

Γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας το 1884[1], όπου βίωσε το κλίμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Το επίθετό του, αν όχι καλλιτεχνικό δηλώνει καταγωγή από τη Βάρνα όπου έμεναν πολλοί Έλληνες. (Το επίθετο του πατέρα του ήταν Μπουμπούς.) Το 1898 τέλειωσε το Ελληνικό Σχολείο και συνέχισε την εκπαίδευσή του στα Ζαρίφεια διδασκαλεία της Φιλιππούπολης και έπειτα με την υποστήριξη του Μητροπολίτη Αγχιάλου ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Φιλολογία όπου και πήρε μέρος στη διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως υποστηρικτής των δημοτικιστών. Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού Ηγησώ, το οποίο κυκλοφόρησε δέκα τεύχη. Το 1908 πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση στην αρχή στο ελληνικό διδασκαλείο του Πύργου (Μπουργκάς) σε ηλικία δεκαοχτώ ετών και στη συνέχεια στην Ελλάδα (στην Αμαλιάδα) και μεταξύ άλλων στην Ανωτάτη Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής μέσης εκπαίδευσης ενώ εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους και ως δημοσιογράφος. Από το 1910 άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση και ως το 1916 ολοκλήρωσε τους Ηρακλείδες του Ευριπίδη, τον Αίαντα του Σοφοκλή, τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα και τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου του Φλωμπέρ. Μετά το δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, στον οποίο πήρε μέρος, φοίτησε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης του Γληνού.

Το 1919 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, κοινωνιολογίας και αισθητικής. Τότε προσχώρησε στον μαρξισμό και τον διαλεκτικό υλισμό και αναθεώρησε τις προηγούμενες απόψεις του για την ποίηση, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Καρπός αυτής της στροφής στάθηκε το ποίημα Προσκυνητής. Το καλοκαίρι του 1921 έγραψε στην Αίγινα Το Φως που καίει, που εξέδωσε ένα χρόνο αργότερα στην Αλεξάνδρεια με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας. Το 1922 δημοσίευσε επίσης τους Μοιραίους στο περιοδικό Νεολαία και τη Λευτεριά στο περιοδικό Μούσα. Το 1924 δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία στην Παιδαγωγική Ακαδημία υπό τη διεύθυνση του Γληνού. Το 1926 παύτηκε από τη θέση του ως καθηγητή της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, με αφορμή ένα δημοσίευμα της Εστίας που δημοσίευσε ένα απόσπασμα από Το φως που καίει. Ο Βάρναλης στράφηκε στη δημοσιογραφία και έφυγε για τη Γαλλία ως ανταποκριτής της Προόδου. Το 1927 τύπωσε τους Σκλάβους Πολιορκημένους. Το 1929 παντρεύτηκε την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου. Το 1932 εξέδωσε την Αληθινή απολογία του Σωκράτη. Το 1935 πήρε μέρος ως αντιπρόσωπος των Ελλήνων συγγραφέων στο Συνέδριο Σοβιετικών Συγγραφέων στη Μόσχα και μετά εξορίστηκε στη Μυτιλήνη και τον Άγιο Ευστράτιο. Στην Κατοχή έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ως μέλος του ΕΑΜ[2]. Tο 1956 τιμήθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν. Είχαν προηγηθεί μεταξύ άλλων εκδόσεις των έργων του Ζωντανοί άνθρωποι, Το Ημερολόγιο της Πηνελόπης, Ποιητικά, Διχτάτορες, Αισθητικά- Κριτικά (δύο τόμοι). Το 1965 εκδόθηκε η τελευταία ποιητική συλλογή του με τίτλο Ελεύθερος κόσμος και το 1972 το θεατρικό έργο Άτταλος ο Γ΄. Υπήρξε συνεργάτης σε πολλά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες μεταξύ των οποίων και στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 1974.
Έργο

Το έργο του είναι γραμμένο στη δημοτική και έχει καλά επιμελημένη μορφή και πλαστικότητα στην έκφραση. Χαρακτηρίζεται από θερμή λυρική φαντασία και σατιρική διάθεση με ενδιαφέρον για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η ποίηση του, ιδιαίτερα, χαρακτηρίζεται από έντονο «διονυσιασμό», παιχνιδιάρικη διάθεση και βαθύ μουσικό αίσθημα που συνδυάζεται άριστα με τη σάτιρα, ενώ θεωρείται ένας από τους κυριότερους αριστερούς εργάτες της γλώσσας στην Ελλάδα. Ο Βάρναλης διατήρησε την ποιητική αλλά και την ανθρώπινη εγρήγορσή του μέχρι τα βαθιά του γεράματα.


    Ποιητικές συνθέσεις
        Ο Προσκυνητής (1919)
        Το Φώς που καίει (Αλεξάνδρεια 1922 με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας). Το 1933 επανατυπώθηκε στην Αθήνα με αναθεωρήσεις.
        Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927)
    Ποιητικές συλλογές
        Κηρήθρες (1905)
        Ποιητικά (1956)
        Ελεύθερος κόσμος (1965)
        Οργή λαού (1975)
    Πεζά και κριτικά έργα
        Ο λαός των μουνούχων (Φιλ.ψευδ. Δήμος Τανάλιας) (1923)
        Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925)
        Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931)
        Αληθινοί άνθρωποι (1938)
        Το ημερολόγιο της Πηνελόπης (1947)
        Πεζός λόγος (1957)
        Σολωμικά (1957)
        Αισθητικά Κριτικά Α και Β (1958)
        Ανθρωποι. Ζωντανοί - Αληθινοί (1958)
        Οι δικτάτορες (1965)
        Φιλολογικά Απομνημονεύματα (1980)
    Θέατρο
        Άτταλος ο Τρίτος (1972)
    Μεταφράσεις
        Αριστοφάνης - Βάτραχοι
        Αριστοφάνης - Εκκλησιάζουσες
        Αριστοφάνης - Ιππείς
        Αριστοφάνης - Λυσιστράτη
        Αριστοφάνης - Πλούτος
        Ευριπίδης - Ιππόλυτος
        Ευριπίδης - Τρωαδίτισσες
        Κινέζικα τραγούδια
        Μολιέρος - Μισάνθρωπος
        Ευγένιος Ποτιέ - Η Διεθνής

[gay]

Αλίκη Βουγιουκλάκη



Η «εθνική σταρ της Ελλάδος» γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1934 στο Μαρούσι. Τρεις μέρες αργότερα αρρώστησε με πνευμονία και αμέσως οι γονείς της φώναξαν ιερέα να τη βαφτίσει. Το όνομα που της έδωσαν: Αλίκη - Σταματίνα. Τα παιδικά της χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και φτωχικά. Στην κατοχή ο πατέρας της δολοφονήθηκε και η μητέρας της ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη, τον Αντώνη και τον Τάκη.

Από μικρή η Αλίκη λάτρευε τη Μαίρη Πίκφορντ και την Γκρέτα Γκάρμπο. Το πλούσιο υποκριτικό της ταλέντο διαφάνηκε από τα παιδικά της ακόμα χρόνια, πρωταγωνιστώντας στις περισσότερες σχολικές θεατρικές παραστάσεις.

Το 1952 έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, κρυφά από την οικογένειά της, καθώς το επάγγελμα του ηθοποιού εθεωρείτο ντροπή την εποχή εκείνη. Το 1953, όντας στο δεύτερο έτος της σχολής, της ανατέθηκε ο μικρός ρόλος της Λουιζόν στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου, ενώ τον ίδιο χρόνο πήρε και το ρόλο της Ολυμπίας στις «Φουσκοθαλασσιές» του Δημήτρη Μπόγρη.

Το καλοκαίρι του 1954, πριν ακόμα τελειώσει τη δραματική σχολή κι ενώ επέστρεφε από τις διακοπές της, την κάλεσε ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Χατζίσκος για να αντικαταστήσει την Άννα Συνοδινού, που αποχώρησε από το θίασο, στο ρόλο της Ιουλιέτας. Για να παίξει στο έργο χρειάστηκε να πάρει ειδική άδεια από τη σχολή της, έχοντας στη διάθεσή της μόνο τρία μερόνυχτα για να προετοιμαστεί και να μάθει το ρόλο. Η Ιουλιέτα της μπορεί να μην ήταν υπόδειγμα σεξπηρικής ερμηνείας, κοινό και κριτικοί, όμως, χειροκρότησαν την προσπάθειά της.

Ακολουθεί η πρώτη εμφάνισή της στον κινηματογράφο το 1954 με την ταινία «Το Ποντικάκι», η συνεργασία της με το θίασο Κοτοπούλη, το θίασο της Κατερίνας και τέλος με το θίασο του Κώστας Μουσούρη, ο οποίος την έχρισε πρωταγωνίστρια.

Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκροτεί τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα έργα «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», «Χτυποκάρδια στο θρανίο» κ.α. Στο μεταξύ, γνωρίζεται με το Φιλοποίμενα Φίνο, συνεργάζεται με την εταιρεία του, τη «Φίνος Φιλμ», και μαζί κάνουν πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ξεχωρίζουν: «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η Λίζα και η άλλη», «Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια», «Η Μαρία της Σιωπής», «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας», «Το κορίτσι με τα παραμύθια», «Διακοπές στην Αίγινα», «Έρωτας στους αμμόλοφους», «Αστέρω», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Μανταλένα», «Η Υπολοχαγός Νατάσσα», «Η ψεύτρα» κ.α.

Οι ρόλοι της, κατά κανόνα της χαριτωμένης σκανδαλιάρας κοπέλας, είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό και εξασφάλισαν στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα. Με τον ρόλο της στη «Μανταλένα» κέρδισε το βραβείο του Α' Γυναικείου Ρόλου, το 1960, στο Φεστιβάλ Ταινιών Θεσσαλονίκης, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Η «Υπολοχαγός Νατάσσα» θεωρείται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ και οι δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες ανήκουν στη Βουγιουκλάκη.

Η συνάντησή της το 1959 στα κινηματογραφικά πλατό της ταινίας «Αστέρω» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ αποτέλεσε απαρχή της ιστορίας του διασημότερου ζευγαριού στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Στις 18 Ιανουαρίου 1965 ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου και απέκτησαν ένα παιδί, τον Γιάννη. Ωστόσο, ο θυελλώδης γάμος τους δεν κράτησε πολύ... Διαλύθηκε, έπειτα από δικαστικές μάχες, στις 4 Ιουλίου του 1979. Εκτός από τις δεκάδες ταινίες που γύρισαν μαζί, από το 1964 έως το 1974 συνεργάσθηκαν σε θίασο που συνέστησαν οι δυο τους. Μία από τις πολλές θεατρικές επιτυχίες τους ήταν στο έργο του Μπέρναρ Σο «Ωραία μου κυρία».

Μετά την παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη επικέντρωσε τη δραστηριότητά της στο θέατρο, ενώ ασχολήθηκε και με την τηλεόραση. Μεγάλες θεατρικές επιτυχίες ήταν το «Καμπαρέ», «Εβίτα», «Ωραία μου κυρία», «Πέπσι», «Λυσιστράτη». Η θεατρική της παρουσία έκλεισε το 1996 με το έργο «Η Μελωδία της Ευτυχίας» των Ρότζερς και Χάμερσταϊν, στο ρόλο της Μαρίας. Λίγο αργότερα, οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο καλπάζουσας μορφής. Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, στις 23 Ιουλίου 1996, βύθισε στο πένθος ολόκληρο τον ελληνισμό.

[vavoura]

Λοχίας Ίτσιος



Ο Λοχίας Ίτσιος αντιμετώπισε μόνος του σαν παλικάρι την πολεμική μηχανή των Ναζί και θυσιάστηκε για την πατρίδα και το καθήκον ως άλλος Λεωνίδας.

Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη τότε Μακεδονία από Βλάχους γονείς. Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύθηκε ως έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο Μπέλες, πάνω από το χωριό του, τα Άνω Πορόια Σερρών.

Στην κορυφογραμμή του Μπέλες ήταν στημένα τα πρώτα πρόχειρα φυλάκια προκάλυψης της «γραμμής Μεταξά». Λίγο πιο κάτω, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν τα εννέα σκυρόδετα ελληνικά πυροβολεία, στημένα κατά μήκος της δεύτερης αμυντικής γραμμής. Οι υπερασπιστές των πυροβολείων είχαν εντολή να αμυνθούν ώσπου ο στρατός του υποτομέα Ροδοπόλεως να συμπτυχθεί χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις θέσεις τους με κανονική υποχώρηση, έχοντας ως πλεονέκτημα την άριστη γνώση της περιοχής.
Κατά την εισβολή των Γερμανών στο Μπέλες, στις 6 Απριλίου 1941, ο έφεδρος λοχίας Ίτσιος βρέθηκε να είναι επικεφαλής του Πολυβολείου Π8.
Είναι 5:15΄ το ξημέρωμα, όταν ψηλά στην «Ομορφοπλαγιά» του Μπέλες η πιο τέλεια πολεμική μηχανή της εποχής αρχίζει το καταστροφικό της έργο. Το πρώιμο γλυκοχάραμα έρχεται συντροφευμένο από ομοβροντίες Γερμανικών πυροβόλων, όλμων και πολυβόλων. Αρχίζει η επίθεση. Οι υπερασπιστές της προκάλυψης ανταπαντούν.
Τα μάτια του Ίτσιου και των συντρόφων του κατακόκκινα απ' την ολονύχτια αγρυπνία ερευνούν πόντο – πόντο το έδαφος μπροστά τους. Με το δάχτυλο στην σκανδάλη είναι έτοιμοι να αντιτάξουν σκληρή αντίσταση στην ιταμή επίθεση. Η προκάλυψη αντιστέκεται ηρωικά.
Ο ήλιος, στις πλαγιές του Μπέλες, αρχίζει σιγά – σιγά το καθημερινό του ανηφόρισμα. Κάποια στιγμή ακούγεται βόμβος αεροπλάνων. Τρία ή τέσσερα «στούκας» πλησιάζουν την περιοχή και ξερνούν σίδηρο και φωτιά. Στη σφοδρότητα των επίγειων και ουράνιων επιθέσεων δεν αντέχει άλλο η προκάλυψη. Αναδιπλώνονται οι υπερασπιστές της πρώτης γραμμής.

Έρχεται η σειρά των πολυβολείων. Θερίζουν τα πολυβόλα τους. Ατσάλινοι οι υπερασπιστές τους καθηλώνουν τους Γερμανούς. Τα αεροπλάνα βουτούν και ξαναβουτούν με λύσσα σκορπώντας φωτιά και όλεθρο. Τα οχυρά αντιστέκονται. Οι υπερασπιστές των πολυβολείων ποτίζουν με το αίμα τους τα ιερά χώματα της γενέθλιας γης.
Σταδιακά τα ελληνικά πυροβολεία Π3, Π4, Π5 και Π9, σιγούν. Ακολουθεί το Π6 που, περικυκλωμένο από τον εχθρό, έπειτα από σθεναρή αντίσταση, καταλαμβάνεται το μεσημέρι...
Τα πυροβολεία Π7 και Π8, όμως, συνεχίζουν να μάχονται. Μέσα βρίσκονται Έλληνες με ψυχή, θρεμμένοι με τα ιδεώδη της ελευθερίας, με τα ιδανικά της αυτοθυσίας. Έλληνες, που δε διαπραγματεύονται ούτε μια σπιθαμή ελληνικής γης... Γνωρίζουν πως δεν υπάρχει ελπίδα γι' αυτούς. Αλλά, δεν τους νοιάζει.
Το πυροβολείο Π8, έχει στη διάθεσή του 38.000 φυσίγγια, που οι υπερασπιστές του είναι διατεθειμένοι να τα «ξοδέψουν» με τη «δέουσα τσιγκουνιά».

Κάποια στιγμή ο λοχίας Ίτσιος βλέποντας το μάταιο της θυσίας, διατάζει τους στρατιώτες της μονάδας του να εγκαταλείψουν το Π8. Ο ίδιος θα μείνει και θα προσπαθήσει να εξοντώσει μόνος του τους Γερμανούς εισβολείς. Μερικοί υπακούουν. Οι Ανωπορογιώτες όμως μένουν. Φίλοι και σύντροφοι στις δουλειές και στα γλέντια στο χωριό. Πιστοί συμμαχητές του τώρα στο Π8, στην απόφασή του για αντίσταση μέχρις εσχάτων, στη θυσία.
Μεθυσμένος ο Ίτσιος από τους καπνούς και τη βαριά μυρωδιά της μπαρούτης, αλλά και σε κατάσταση έκστασης, αποκρούει με το πολυβόλο του τις λυσσασμένες απόπειρες των Γερμανών για κατάληψη του οχυρού του.

Γυαλίζουν τα κράνη των σκοτωμένων Γερμανών στρατιωτών της Βέρμαχτ στον απριλιάτικο ήλιο. Οι επιθέσεις συνεχίζονται, πληθαίνουν, σκληραίνουν. Μα ο Ίτσιος δεν σταματά με το πολυβόλο του να σκορπά τον όλεθρο και το θάνατο στο Γερμανό εισβολέα. Όσο πιο πολύ κρατήσει στο μετερίζι του, τόσο πιο ασφαλής θα γίνει η υποχώρηση των άλλων προς τα Κρούσια. Ούτε σκέψη για τη δική του σωτηρία με φυγή.
Γιατί αυτός δεν κιότεψε λεπτό... Η καρδιά του χτυπούσε για τα «αδέρφια» του! Πολεμούσε για όλους τους Έλληνες. Ένας για όλους!

Η χαρά της θυσίας για την πατρίδα δίνει φτερά στην ψυχή, στα χέρια, στο πολυβόλο του λοχία. Οι άδειοι κάλυκες γεμίζουν τον ελεύθερο χώρο του πολυβολείου. Το τηλέφωνο με τη Διοίκηση από ώρα έχει σιγήσει. Κάποια στιγμή τελειώνουν τα πυρομαχικά.
Αμέσως μετά ακολουθεί μια αλλόκοτη σιωπή. Οι Γερμανοί λουφάρουν. Αυτό φαίνεται, περίμεναν. Το τελείωμα των φυσιγγιών. Ο λοχίας με τους συντρόφους του γνωρίζουν πως έπραξαν το καθήκον τους. Πολέμησαν για την πατρίδα, για τις οικογένειές τους, τους φίλους τους. Ξέρουν πως μάλλον δεν θα ξαναδούν ποτέ τους δικούς τους ανθρώπους, για τους οποίους υπεραμύνθηκαν.
Με δυσκολία ανοίγουν τη βαριά σιδερόπορτα του φρουρίου τους. Τα άδεια φυσίγγια την έχουν φρακάρει. Σε λίγο βρίσκονται έξω. Στο γεμάτο από καπνούς, μυρωδιά μπαρούτης και θάνατο αέρα του βουνού.

Είναι προχωρημένο απόγευμα. Κράτησαν για τα καλά. Στην κατάσταση αυτή -μισοζαλισμένοι και ιδρωμένοι από την περίεργη σιωπή – ούτε που κατάλαβαν την περικύκλωσή τους, άοπλοι αυτοί, από ομάδα Γερμανών.

Στη διάρκεια της μάχης της Ομορφοπλαγιάς σκοτώθηκε και ο αντισυνταγματάρχης Ebeling, διοικητής του 138ου Συντάγματος Ορεινών Καταδρομών, ο πιο υψηλόβαθμος γερμανός αξιωματικός που έχασε τη ζωή του στη διάρκεια της Μάχης των Οχυρών. Η αντίσταση του Π.8 εξόργισε τον στρατηγό Shorner, καθώς εκτός από τις μεγάλες απώλειες που προκάλεσε στους άνδρες του, ανέτρεψε τον σχεδιασμό του για την πρώτη ημέρα του πολέμου.

Όταν ο στρατηγός Shorner πληροφορήθηκε το γεγονός ότι ο διοικητής του πολυβολείου ήταν ένας απλός έφεδρος λοχίας, θίχτηκε ο εγωισμός του και αφού συναντήθηκε με τον αιχμάλωτο Ίτσιο τον ρώτησε:

– Ποιος είναι ο Διοικητής σου στο πυροβολείο?

– Εγώ είμαι, απάντησε ο Ιτσιος

– Δεν υπάρχει αξιωματικός?

– Οχι!

– Ξέρεις ότι για χάρη σου έχασα έναν αντισυνταγματάρχη και 232 στρατιώτες?

– Λυπάμαι στρατηγέ αλλά υπερασπίζομαι την πατρίδα μου.

Μετά από αυτό ο Shorner έδωσε εντολή παρουσίασης όπλων σε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου, και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ έδωσε διαταγή να εκτελεσθεί ο Ίτσιος, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης, αλλά να μην πειραχτούν οι δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του, τους οποίους απελευθέρωσε στα Ανω Πορρόϊα!!!.

Επρόκειτο για το πρώτο έγκλημα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες της Βέρμαχτ επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των στρατιωτών του λοχία Ίτσιου που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του, ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι με περίστροφο, ενώ είχε ήδη παραδοθεί. Ο σημερινός επισκέπτης του Π.8 μπορεί να εντοπίσει ακόμη και τον βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε.

Επρόκειτο για το πρώτο έγκλημα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες της Βέρμαχτ επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των στρατιωτών του λοχία Ίτσιου που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του, ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι με περίστροφο, ενώ είχε ήδη παραδοθεί. Ο σημερινός επισκέπτης του Π.8 μπορεί να εντοπίσει ακόμη και τον βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε.

Το πτώμα του, μαζί με αυτά των άλλων συμπολεμιστών του, ετάφη στην Ομορφοπλαγιά.

Το 1946, η σύζυγός του, Άννα, μαζί με άλλους συγχωριανούς, ξέθαψαν και μετέφεραν τα οστά του και των άλλων πεσόντων στο Ηρώο του χωριού Άνω Πορόια. Είναι η χρονιά που απονέμεται μεταθανάτια στο λοχία ο βαθμός του Επιλοχία και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα και το θάρρος του.
Πολλά χρόνια μετά στήνεται στην «Ομορφοπλαγιά» και κοντά στο θρυλικό πλέον Π8 αναμνηστική στήλη, το δε στρατόπεδο που υπάρχει στο χώρο της θυσίας του ονομάζεται «Στρατόπεδο Ίτσιου».

Στις 10 Αυγούστου 1980, σε επίσημη τελετή γίνονται τα αποκαλυπτήρια της γλυπτικής σύνθεσης της κεντρικής πλατείας του χωριού Άνω Πορόια.

Αιωνία μνήμη και δόξα στον ήρωα Δημήτρη Ίτσιο.


πηγη: crashonline.gr

[nadim]

Αυτός ο λοχίας με τόσους που σκότωσε ήταν όπλο μαζικής καταστροφής 

[pontikos69]

Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ



Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ (Alexander Graham Bell, 3 Μαρτίου 1847 – 2 Αυγούστου 1922) ήταν διαπρεπής Σκωτσέζος επιστήμονας, εφευρέτης και μηχανικός, ο οποίος θεωρείται ως εφευρέτης του πρώτου πρακτικού τηλεφώνου.

Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας και ο πατέρας του ήταν ο Αλεξάντερ Μέλβιλ Μπελ,[1] γνωστός ρήτορας με 200 εκδόσεις βιβλίων για τη βελτίωση της παιδείας των κωφαλάλων. Ο νεαρός τότε Μπελ και τα δύο του αδέλφια εκπαιδεύτηκαν από τον πατέρα τους για να συνεχίσουν το έργο του.

Σπουδές, τα πρώτα χρόνια

Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ παρακολούθησε μαθήματα στο βασιλικό γυμνάσιο του Εδιμβούργου και στη συνέχεια σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και στο πανεπιστημιακό κολέγιο του Λονδίνου. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του δίδασκε στη σχολή Σκίνερς στην κομητεία Μόρεϊ, ασκώντας τους μαθητές στη μουσική και στην σωστή έκφραση στο λόγο. Παράλληλα σπούδασε ακουστική και ξεκίνησε την επαγγελματική του δραστηριότητα σαν δάσκαλος και επιστήμονας.
Μετάβαση στον Καναδά, έρευνες, κώδικας κωφαλάλων

Το 1868 δούλευε δίπλα στον πατέρα του στο Λονδίνο έχοντας καθήκοντα επιμελητή στο πανεπιστήμιο, αλλά ο θάνατος των αδελφών του από φυματίωση κλόνισε την υγεία του και μαζί με τους γονείς του έφυγαν για την Αμερική και εγκαταστάθηκαν στο Μπράντφορντ του Οντάριο.

Δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης σε θεματολογία σχετικά με τη διδασκαλία της ομιλίας των κωφαλάλων, δημιουργώντας τον κώδικα ομιλίας τους με κινήσεις των χεριών, των χειλιών και της γλώσσας. Το 1872 άνοιξε δική του σχολή όπου εκπαίδευε καθηγητές για κωφάλαλους, εκδίδοντας παράλληλα σύγγραμμα με τίτλο «Πρωτοπόρος στην ομιλία μέσω της όρασης».[1]

Ο Μπελ έδωσε γνώσεις και έμπνευση σε ένα νεαρό επιστήμονα, κατασκευαστή μοντέλων μηχανών, τον Τόμας Γουάτσον, να πειραματιστεί στην κατασκευή μιας διάταξης που θα κατάφερνε να μεταδίδει ήχο με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού. Οι επιστημονικές έρευνες του Μπελ σχετικά με τους κωφάλαλους εντυπωσίασαν αρκετούς και έτσι κάποιοι γονείς κωφαλάλων παιδιών αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν το έργο του.
Τηλέγραφος, τηλέφωνο

Τον Απρίλιο του 1903 ο Μπελ ανακάλυψε τον πολλαπλό τηλέγραφο ενώ τις πρώτες του σημειώσεις σχετικά με το τηλέφωνο τις έγραψε τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου και ένα μήνα αργότερα ξεκίνησε να γράφει σχετικά με τις προδιαγραφές του. Στις 7 Μαρτίου του 1876 το Γραφείο Ευρεσιτεχνίας των Η.Π.Α έδωσε στον Μπελ το σχετικό δίπλωμα που κατοχύρωνε τη συσκευή που μεταδίδει τον ήχο και τη φωνή τηλεγραφικώς.[1]

Η συσκευή που χρησιμοποιήθηκε περιελάμβανε μια ελαστική μεμβράνη από σίδηρο, που βρισκόταν μπροστά από ένα σιδηρομαγνητικό πυρήνα, περιτυλιγμένο με μονωμένο αγωγό. Μια γραμμή από δυο καλώδια συνέδεε τη συσκευή αυτή με μια άλλη παρόμοια. Στη συσκευή του Μπελ η φωνή έπεφτε πάνω στη μεμβράνη και την έκανε να πάλλεται. Αυτό τον καθιέρωσε σαν τον πρώτο που εφάρμοσε τις κυματοειδείς μορφές των ηλεκτρικών ρευμάτων.

Ακολούθησαν δικαστικές αγωγές που έθεταν σε αμφισβήτηση την εφεύρεση του Μπελ αλλά ο ίδιος έμεινε ανένδοτος και υποστήριζε με πάθος την ανακάλυψη του.
Άλλες εφευρέσεις, η καταξίωση, το τέλος

Το 1877 νυμφεύθηκε την κωφάλαλη πρώην μαθήτριά του Μέιμπελ Χιούμπαρντ. Οι έρευνες και οι ανακαλύψεις για τον Μπελ δεν σταμάτησαν στο τηλέφωνο. Συνέχισε τα πειράματά του σχετικά με τη μετάδοση του ήχου και έφτασε στην ανακάλυψη ενός ήχου που παράγεται με τη χρήση μίας φωτεινής δέσμης. Την εφεύρεση αυτή την ονόμασε φωτόφωνο.

Το 1880 το έργο του και οι εφευρέσεις του γίνονται γνωστές στην Ευρώπη και η Γαλλία τον τιμά με το ειδικό βραβείο Βόλτα και μεγάλη οικονομική ενίσχυση. Την ίδια χρονιά προσέγγισε το πρόβλημα της εγγραφής του ήχου με την ανακάλυψη του γραμμόφωνου. Χρησιμοποίησε δίσκους από κερί και χαρακτηριστικά στελέχη με ελεγχόμενη ταχύτητα, κατορθώνοντας να γράψει στους δίσκους αυτούς κάποιους ήχους και να τους αναπαράγει.

Με τα κέρδη που έβγαλε από τις εφευρέσεις του κατάφερε να χρηματοδοτήσει το γραφείο ερευνών Βόλτα και την Αμερικάνικη εταιρεία για τη διδασκαλία και ομιλία των κωφαλάλων.

Το 1898 διαδεχόμενος τον πεθερό του σαν πρόεδρος της Εθνικής Γεωγραφικής Εταιρείας, προώθησε πρόγραμμα σχετικό με την καταγραφή του τρόπου ζωής των κατοίκων των άγνωστων και μακρινών πολιτισμών της γης.

Στη συνέχεια ίδρυσε εταιρεία αεροπορικών πειραμάτων με τη συμμετοχή της συζύγου του, πειραματιζόμενος και ο ίδιος για τη δυνατότητα πτήσης του ανθρώπου. Κατασκεύασε 2 τεράστιους χαρταετούς και κατάφερε να σηκώσει από τη γη έναν άνθρωπο.

Αργότερα ασχολήθηκε και με άλλα ερευνητικά θέματα όπως σχετικά με την ακτινοβολία του ήλιου, την ανίχνευση διαφόρων ήχων και κατασκεύασε το 1919 ένα θαλάσσιο σκάφος με πτερύγια (υδροπτέρυγο) καταφέρνοντας να το κινήσει, τοποθετώντας 2 τεράστιες μηχανές μεγάλης ισχύος, με την πρωτοφανή ταχύτητα για την εποχή των 70 μιλίων την ώρα.

Παρότι ο Μπελ σε όλη του τη ζωή ασχολήθηκε με την ομιλία και τα προβλήματα των κωφαλάλων, ήταν πολύ ανήσυχος και ποτέ δεν σταμάτησε να ερευνά, να εφευρίσκει και να προβληματίζεται. Οι έρευνες του πάντα επικεντρώνονταν στις βασικές αρχές και τις ιδέες παρά στις εφαρμογές. Χειρόγραφα και εκατοντάδες σημειώσεις που βρέθηκαν μετά το θάνατο του αποκαλύπτουν ένα πλήθος παρατηρήσεων γραμμένων στα περιθώρια, πολλές από τις οποίες είναι άξιες μελέτης ακόμα και σήμερα.

Πέθανε στις 2 Αυγούστου του 1922 στο Κέιπ Μπρίτον Άιλαντ, στη Νέα Σκωτία του Καναδά.

πηγη : wikipedia.org

[pontikos69]

Κωνσταντίνος Μπέλιος
1779 – 1838






Αυστριακός μεγαλέμπορος, ελληνικής καταγωγής, και εθνικός ευεργέτης.

Ο Κωνσταντίνος Μπέλιος ή Βέλιος γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1779 στο Λινοτόπι Καστοριάς, αλλά μεγάλωσε στην Βλάστη Κοζάνης, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά του, μετά την καταστροφή της γενέτειράς του από αλβανούς ατάκτους.

Ξεκίνησε τις επαγγελματικές του δραστηριότητες από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες και το 1808 μετακινήθηκε στην Βιέννη, όπου επεξέτεινε τις επιχειρήσεις του και απέκτησε μεγάλη περιουσία. Το 1817 ο αυτοκράτορας της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκος Α' του απένειμε τον τίτλο του βαρώνου.

Μετά την απελευθέρωση τής Ελλάδας διέθεσε σημαντικά ποσά για αγαθοεργούς σκοπούς και ενδιαφέρθηκε για την πνευματική ανάπτυξη τής χώρας και για τη διάσωση των αρχαιοτήτων της. Υπήρξε μέγας δωρητής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών «Η Ελπίς», εγκατέστησε Μακεδόνες πρόσφυγες σε κτήματα του στην Αταλάντη και συνέστησε το «Βελίειον Κληροδότημα», με υποτροφίες του οποίου εκατοντάδες παιδιά από την Μακεδονία σπούδασαν στο εξωτερικό.

Ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Αρχαιολογικής Εταιρείας (7 Ιανουαρίου 1837), στην οποία συνεισέφερε σημαντικά ποσά.

Ο Κωνσταντίνος Μπέλιος πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου 1838 στην Βιέννη, σε ηλικία 59 ετών.


πηγη: https://www.sansimera.gr/biographies/1769

[luke cage]

Η ιστορία της ζωής του Steve Jobs: Ο άνθρωπος και ο «μύθος»





Υποκλίνονται στην ευφυία και την προσωπικότητά του ακόμα και οι αντίπαλοί του - Δείτε μία συγκλονιστική και εμπνευσμένη ομιλία του στο Stanford, οπου ο Jobs  ουσιαστικά μιλά για το πώς πρέπει να ζει κανείς πριν να πεθάνει...
Οι αναφορές στο θάνατό μου είναι εξαιρετικά υπερβολικές, έγραφε το 2008 ο Στιβ Τζομπς, διαψεύδοντας τη φημολογία ότι ο καρκίνος στο πάγκρεας τον είχε καταβάλλει.

Τρία χρόνια μετά, ο Τζομπς έχασε τη μάχη. Το διάστημα των οκτώ ετών που πάλεψε με τον καρκίνο, ο οραματιστής επικεφαλής της Apple δεν σταμάτησε να καινοτομεί, να οραματίζεται, να δημιουργεί και να βελτιώνει τα προϊόντα της εταιρείας του.

Χωρίς να είναι μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, ούτε προγραμματιστής, χωρίς να καν να έχει πανεπιστημιακό πτυχίο, ο Στιβ Τζομπς μπορεί να χαρακτηριστεί ο απόλυτος γκουρού της τεχνολογίας.

Ο Στιβ Τζομπς εμπνεύστηκε και δημιούργησε προϊόντα όπως το ipod, το iphone ή το ipad τα οποία δεν είναι απλώς συσκευές, ή gadgets αλλά από πολλούς θεωρούνται κάτι σαν αντικείμενα τέχνης, ενώ ορισμένοι τα βλέπουν σαν σύμβολα status, ενώ οι περισσότεροι τα χρησιμοποιούν σαν εργαλεία τα οποία είναι ταυτισμένα απολύτως με καθημερινές συνήθειες.
Η ιδιοφυία του Στιβ Τζομπς δεν μεταμόρφωσε απλώς ορισμένες κατηγορίες προϊόντων υψηλής τεχνολογίας όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα ή οι συσκευές για την αναπαραγωγή μουσικής. Ο ιδιόρρυθμος, τελειομανής, εγωιστής ηγέτης της Apple άλλαξε ολόκληρη τη βιομηχανία της μουσικής και των τηλεπικοινωνιών.

Μετά την αποχώρησή του από το Reed College του Oregon, ο Jobs, μην αντέχοντας τη φοιτητική ζωή, συγκεντρώθηκε στο Homebrew Computer Club και έγινε τεχνικός στην εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών Atari.

Αυτή η δουλειά του έδωσε τα χρήματα για το ταξίδι του στην Ινδία, μετά από το οποίο επέστρεψε με ξυρισμένο κεφάλι, φορώντας ινδική αμφίεση και έχοντας στη βαλίτσα του εμπειρίες από... LSD. Έπειτα από μόλις δύο χρόνια έγινε συνιδρυτής της Apple.

Ο φίλος του, Steve Wozniak, ο οποίος είχε εργαστεί  στη Hewlett-Packard, και ο οποίος είχε κατασκευάσει μία μπεζ μητρική κάρτα με 30 τσιπάκια σιλικόνης, έδειξε στον Jobs τον πρώτο υπολογιστή στον οποίο... όταν πατούσε ένα γράμμα, αυτό παρουσιαζόταν στη οθόνη.

Αυτή η δημιουργία οδήγησε στο πρώτο "Apple I", το οποίο συναρμολογήθηκε αρχικά στο γκαράζ του Jobs, εν έτει 1976. Μάλιστα, για να πληρώσουν για τα έξοδα των πρώτων υπολογιστών ο Jobs πούλησε το βανάκι του ενώ ο Wozniak πούλησε τον «υπολογιστή» Hewlett-Packard που είχε στη διάθεσή του.

Οι συσκευές ήταν πολύ διαφορετικές από τη μοντέρνα ιδέα του υπολογιστή, αφού για να λειτουργήσουν ο χρήστης έπρεπε να καλωδιώσει ένα πληκτρολόγιο. Ένα χρόνο αργότερα το "Apple II" λανσαρίστηκε, παρέχοντας στον κόσμο τον πρώτο φιλικό στο χρήστη υπολογιστή.

Η προσωπική ζωή του Jobs είχε και αυτή σκαμπανεβάσματα, αφού στα 23 του χρόνια αρχικά δεν αναγνώρισε ένα παιδί που απέκτησε με την τότε φίλη του Chrisann Brennan, διορθώνοντας την απόφασή του αυτή αρκετό καιρό αργότερα. Ο Jobs κατέληξε να παντρευτεί  την Laurene Powell, με Βουδιστικό γάμο, το 1991. Απέκτησε τρία παιδιά, τον Reed, την Erin και την Eve.

Ο Steve είχε, βέβαια, ήδη αρχίσει να «οργώνει» τον κόσμο, ψάχνοντας τους πιο ταλαντούχους μηχανικούς υπολογιστών, designers και προγραμματιστές, οι οποίοι θα έκαναν το όραμά του πραγματικότητα. Ένα από αυτούς ήταν ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Pepsi, John Sculley.

Η συνεργασία μεταξύ των δύο ανδρών δεν στέφθηκε με επιτυχία, με τον δεύτερο να διώχνει τον Jobs από την ίδια του την εταιρεία, κάτι το οποίο οδήγησε άμεσα στην ίδρυση της νέας επιχείρησης του Jobs, NeXT. Ο τελευταίος λόγος ειπώθηκε από τον Jobs, αφού, μετά την αγορά της –διάσημης πια- Pixar από τη NeXT, η Apple έκανε πρόταση αγοράς της 'νέας' εταιρίας για 429 εκατομμύρια δολάρια, με τον Jobs ως ενδιάμεσο Διευθύνοντα Σύμβουλο της Apple.

Mε την τεχνολογική ιστορία να «γράφει», ο Jobs λανσάρισε τον μπλε iMac G3, ξεφεύγοντας από το μπεζ των προηγούμενων συσκευών. Το 2001, το iPod γεννήθηκε, αλλάζοντας το σκηνικό της φορητής μουσικής, ενώ το iTunes, δύο χρόνια αργότερα απέδειξε τη βιωσιμότητα τέτοιας ιδέας. Το 2010, ο Jobs πρωτοπαρουσίασε την επαναστατική ταμπλέτα iPad η οποία ακόμη και σήμερα φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων.  Παράλληλα o Jobs πούλησε την Pixar για 8.3 δισεκατομμύρια δολάρια στη Walt Disney Company.

Mε το νέο «χτύπημα» του καρκίνου, ο Jobs τελικά ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της Apple στις 24 Αυγούστου του 2011, αντικαθιστάμενος από τον Tim Cook.

Eκτός από τα τέσσερά του παιδιά και τη γυναίκα του, ο Steve Jobs αφήνει πίσω ένα τεράστιο έργο για το οποίο θα τον ευγνωμονούν οι γενιές που έρχονται, και ένα μήνυμα, να κάνουν όλοι «αυτό που αγαπούν πιο πολύ».

Η επίσημη ανακοίνωση της εταιρείας έχει ως εξής: "Η Apple έχασε έναν οραματιστή και μια δημιουργική ιδιοφυΐα και ο κόσμος έχασε έναν εκπληκτικό άνθρωπο. Όσοι από εμάς ήταν αρκετά τυχεροί να γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε με τον Steve χάσαμε έναν αγαπημένο φίλο και εμπνευσμένο μέντορα. Ο Steve αφήνει πίσω του μια εταιρεία που μόνο αυτός θα μπορούσε να είχε χτίσει και το πνεύμα του θα παραμείνει για πάντα το θεμέλιο της Apple".

O Μπαράκ Ομπάμα για τον Steve Jobs

«Ο Steve ήταν ένας από τους πιο πρωτοπόρους Αμερικανούς – τόσο θαρραλέος ώστε να σκέφτεται διαφορετικά, τόσο τολμηρός ώστε να πιστεύει ότι θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο και τόσο ταλαντούχος που να μπορεί να το κάνει», αναφέρει ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα σε ανακοίνωσή του για το θάνατο του ιδρυτή της Apple. «Ο κόσμος έχασε έναν οραματιστή», τονίζει ο Ομπάμα.

«Φωτιά» πήρε το διαδίκτυο από την είδηση του θανάτου του
Τη θλίψη τους για τον θάνατο ενός «απίστευτου δημιουργού» εξέφρασαν στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης Twitter και Facebook χιλιάδες άνθρωποι, θαυμαστές του συνιδρυτή και πρώην διευθύνοντα συμβούλου της Apple, Steve Jobs.
Λίγο μετά τις 17:00 τοπική ώρα στο Σαν Φρανσίσκο (02:00 ώρα Ελλάδος), τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Jobs, σχεδόν το 20% των μηνυμάτων που στάλθηκαν στο Twitter περιείχαν το όνομα Steve Jobs, σύμφωνα με την εξειδικευμένη ιστοσελίδα Trendistic.

Ανάμεσα στα μηνύματα ήταν και ένα στο διαδικτυακό προφίλ του Μπαράκ Ομπάμα όπου η ομάδα του προέδρου των ΗΠΑ έγραφε: «Αναπαύσου εν ειρήνη Steve Jobs ».

Ο πρώην κυβερνήτης της Καλιφόρνια Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ γράφει στο λογαριασμό του ότι ο «Steve έζησε όλες τις ημέρες της ζωής του το καλιφορνέζικο όνειρο και άλλαξε τον κόσμο αποτελώντας πηγή έμπνευσης για όλους μας. Ευχαριστούμε Steve».

Στο Facebook, ο ιδρυτής του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, άφησε ένα μήνυμα στον «Τοίχο» του: « Steve ευχαριστώ που υπήρξες μέντορας και φίλος. Ευχαριστώ γιατί έδειξες ότι αυτά που δημιούργησες μπορούσαν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Θα μου λείψεις».

Μια ώρα αργότερα, 103.254 χρήστες είχαν ήδη δηλώσει την προτίμησή τους στο μήνυμα αυτό.

Αρκετές δεκάδες ομάδες με τα αρχικά RIP («rest in peace», αναπαύσου εν ειρήνη) είχαν ήδη δημιουργηθεί στις 04:30 ώρα Ελλάδος.

Ο ιαπωνικός όμιλος ηλεκτρονικών Sony, ένας βασικός αντίπαλος της Apple, εξέφρασε τη λύπη του για την απώλεια του Στιβ Τζομπς, του "αστέρα" της ψηφιακής εποχής που θα μείνει στη μνήμη για χρόνια ολόκληρα.

"Η ψηφιακή εποχή της έχασε το αστέρι της αλλά η ευφυία και η δημιουργικότητα του Στιβ θα συνεχίσουν να εμπνέουν γενιές ονειροπόλων και σκεπτόμενων ανθρώπων", δήλωσε ο Χάουαρντ Στρίνγκερ, o διευθύνων σύμβουλος της Sony, σύμφωνα με δηλώσεις του που ανακοίνωσε ο όμιλος του Τόκιο.

Στη Σεούλ, η νοτιοκορεατική Samsung Electronics, ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της Apple με την οποία έχει επιδοθεί σε πραγματική δικαστική διαμάχη, απέτισε φόρο τιμής στον συνιδρυτή της Στιβ Τζομπς τον οποίο χαρακτηρίζει "μεγάλο επιχειρηματία".

"Ο πρόεδρος Στιβ Τζομπς εισήγαγε πολλές επαναστατικές αλλαγές στον τομέα των τεχνολογιών της πληροφορίας και ήταν ένας μεγάλος επιχειρηματίας", δήλωσε ο επικεφαλής της Γκι Σουνγκ Σόι. "Το καινοτόμο πνεύμα του και οι αξιόλογες επιτυχίες του θα μείνουν στη μνήμη στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη".

http://www.protothema.gr/technology/article/150554/h-istoria-ths-zohs-toy-steve-jobs-o-anthropos-kai-o-mythos/

[sailormoon]

Το μίσος των δύο αδελφών που γέννησε δύο κολοσσούς στην αθλητική βιομηχανία



Μια γερμανική οικογένεια που έμελλε να αφήσει το όνομά της στην αθλητική βιομηχανία, δύο πασίγνωστες εταιρείες και μια πολύ μεγάλη κόντρα συνθέτουν το παζλ της Adidas, της εταιρείας που ντύνει σήμερα τη Γιουβέντους αλλά και δεκάδες κορυφαίες ομάδες του πλανήτη.

Αφιέρωμα | Αθλητισμός

Θα πρέπει να γυρίσουμε στο 1924. Βρισκόμαστε στη Γερμανία. Την 1η Ιουλίου εκείνου του έτους, ο 24χρονος, τότε, Αντολφ Αντι Ντάσλερ ξεκίνησε μια δική του επιχείρηση. Όραμά του ήταν να κατασκευάζει αθλητικά παπούτσια. Συνεργάτης του και συνέταιρός του ήταν ο αδελφός του Ρούντολφ. Στο Χερτζοχενάουραχ της Βαυαρίας μπήκαν οι βάσεις μια παγκόσμια μπράντα, και όπως θα δούμε και για μία δεύτερη που ακολούθησε.


Η εταιρεία τους είχε την αρχική επωνυμία «Gebrüder Dassler Schuhfabrik», δηλαδή «Εργοστάσιο Υποδημάτων Αδελφών Ντάσλερ» και εκμεταλλεύτηκαν του Ολυμπιακούς Αγώνες του Αμστερνταμ, που έγιναν τέσσερα χρόνια αργότερα, για να μπουν στην αγορά.




Το 1936 και ενώ ο Αντολφ Αντι Ντάσλερ είχε δημιουργήσει κάτι καινοτόμο, αθλητικά παπούτσια με καρφιά που ήταν πιο κατάλληλα για τους δρομείς, προσπάθησε να ρίξει στην πιάτσα το νέο προϊόν του με σημαντικότερη αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Το πέτυχε.

Μέλη του ναζιστικού κόμματος, οι αδελφοί Ντάσλερ κατάφεραν σχετικά εύκολα να πάρουν ένα αξιοσημείωτο μερίδιο της πίτας. Χαρακτηριστικό είναι πως ακόμη και ο Τζέσε Οουενς, ο αθλητής που έχει μείνει στην ιστορία όχι μόνο για τα κατορθώματά του στους στίβους αλλά και γιατί ταπείνωσε τον Χίτλερ, σάρωσε τα μετάλλια φορώντας τα συγκεκριμένα παπούτσια!



Η εταιρεία του Αντολφ Αντι Ντάσλερ δεν είχε μπει μόνο για τα καλά στην επαγγελματική αθλητική ζωή αλλά αποτελούσε σημείο αναφοράς. Στο εργοστάσιο των Ντάσλερ, που πλέον είχαν ξεφύγει από τα καλούπια των παπουτσιών αλλά επεκτάθηκαν και στα αθλητικά προϊόντα, υπήρχαν προβλήματα μεταξύ των δύο αδελφών. Διαφορές στην επιχειρηματική φιλοσοφία και προσωπικές κόντρες έφεραν τη διάσπαση.

Το 1948, ο Αντι Ντάσλερ (Adi Dassler) δημιουργεί την Adidas ως συνέχεια του κοινού εγχειρήματος που είχε ξεκινήσει 24 χρόνια νωρίτερα. Ο αδελφός του Ρούντολφ Ντάσλερ (Rudolf Dassler) ήταν πλέον ανταγωνιστής του. Είχε φτιάξει την Ruda, η γνωστή σε όλους μας μετέπειτα Puma.


Και οι δύο εταιρείες είχαν εκτός από το ίδιο προϊόν και την ίδια έδρα, το Χερτζοχενάουραχ της Βαυαρίας. Η πόλη, δεν ξεπερνούσε τους 25.000 κατοίκους, χωρίστηκε στα δύο. Όλοι έπρεπε να επιλέξουν συνεργάτη και «στρατόπεδο». Το ίδιο και οι δύο ποδοσφαιρικές ομάδες της περιοχής. Η ASV Herzogenaurach επέλεξε τη φανέλα με τις τρεις παράλληλες γραμμές, της Adidas δηλαδή, τη στιγμή που η φανέλα της FC Herzogenaurach κοσμούσε το αιλουροειδές, αυτό της Puma.



Η κόντρα, αδελφική και επιχειρηματική συνεχιζόταν με αμείωτους ρυθμούς. Το γεγονός που έκανε την Adidas να ξεφύγει ήταν η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη Δυτική Γερμανία του 1954. Στο μεγάλο τελικό, οι Γερμανοί νίκησαν τους Ούγγρους με 3-2 στον αγώνα που έχει ονομαστεί το «Θαύμα της Βέρνης».

Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές φορούσαν τα παπούτσια της Adidas με τις βιδωτές τάπες που αποδείχτηκαν πολύ αποτελεσματικά στα λασπωμένα γήπεδα εκείνης της εποχής. Η Adidas καθιερώθηκε στο μυαλό των Γερμανών αλλά απέκτησε και διεθνή φήμη.

Την ίδια ώρα, η Puma που ήταν μια πιο εσωστρεφής εταιρεία φώναζε πως εκείνη είχε ρίξει πρώτη στην αγορά το συγκεκριμένο προϊόν. Υποστήριξε πως τα φορούσαν οι ποδοσφαιριστές της Καϊζερσλάουτερν όταν πήραν το πρωτάθλημα του 1953.


Από 'κει και πέρα ακολούθησαν πολλά. Οι επιχειρήσεις πέρασαν στα χέρια των παιδιών τους. Ιδρύθηκαν κάποιες θυγατρικές εταιρίες αλλά όταν έφυγαν από τη ζωή οι εμπνευστές, έφτασαν στα όρια της χρεοκοπίας. Η μεν Adidas πέρασε αρχικά σε χέρια Γάλλων και στη συνέχεια άλλαζε συνεχώς επενδυτές, η δε Puma σε Ελβετούς.

Οι δύο αθλητικές μπράντες έμειναν αναλλοίωτες στο χρόνο, αν και πάντα βρίσκονται στη σκιά της Nike. Αναλλοίωτη έμεινε και η κόντρα των δύο αδελφών. Ποτέ δεν τα βρήκαν, πότε δεν ξέχασαν αυτά που τους χώρισαν. Λέγεται πως ο ιδρυτής της Adidas και ο ιδρυτής της Puma ακόμη κι όταν πέθαναν, αν και θάφτηκαν στο ίδιο νεκροταφείο της γενέτειρας πόλης τους, οι τάφοι απείχαν πολύ ο ένας από του άλλου...

[pontikos69]

«Μεγάλα βαπόρια, μεγάλες φουρτούνες». Τα τελευταία λόγια του Πίρι Ρέις του μεγαλύτερου θαλασσοπόρου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είχε ελληνικές ρίζες και αποκεφαλίστηκε σε ηλικία 90 ετών από τον σουλτάνο...





«Εγώ, ο ταπεινός Πίρι, γιος του Χακ Χεμέντ, γνωστός ως ανιψιός του Κεμάλ Ρέις, συνέθεσα αυτόν τον χάρτη στην Καλλίπολη, στον ιερό μήνα του Μιναρέτ 919 (1513). Είθε ο θεός να ευλογήσει και τους δύο. Πίρι Ρέις». Κάπως έτσι θα μπορούσε να έπεφτε η αυλαία στη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους ναυτικούς που εμφανίστηκαν ποτέ στη Μεσόγειο. Τον «Ahmet Muhiddin Piri, Ahmet ibn-i el-Haç,» πιο γνωστό με δυο λέξεις: Πίρι Ρέις. Το όνομά του σήμερα έχει αναπόσπαστα συνδεθεί με τη λέξη «πρόκληση». Το ερευνητικό σκάφος των Τούρκων με την ονομασία του μεγάλου κουρσάρου και χαρτογράφου, όποτε βγαίνει στο Αιγαίο θέτει σε επιφυλακή τους πάντες. Ο πλους του σχοινοβατεί ανάμεσα στη νομιμότητα και τη διεθνή παρανομία. Τα πρώτα χρόνια του κουρσάρου Ο Πίρι Ρέις γεννήθηκε σε ένα ψαροχώρι στην ευρωπαϊκή πλευρά των στενών της Καλλίπολης, περίπου το 1470. Από μικρός έμαθε να αγαπάει τη θάλασσα και άρχισε σιγά – σιγά να ανακαλύπτει τα μυστικά της, με το μικρό καΐκι του πατέρα του. Σύμφωνα με πηγές της περιόδου εκείνης, οι γονείς του ήταν χριστιανοί και κατά πάσα πιθανότητα Έλληνες. Κατά πολλούς ιστορικούς, το όνομα Πίρι προέρχεται από το Πύρρος. Μεταγενέστερες πηγές από τούρκικα αρχεία, οι οποίες ελέγχονται για την αξιοπιστία τους, θέλουν τον Πίρι να έχει γεννηθεί στα βάθη της Ανατολίας, στο Καραμάν. Μια περιοχή που η κοντινότερη ακτή απέχει τρεις μέρες δρόμο με το άλογο. Φυσικά δεν θα μπορούσαν οι Τούρκοι να παρουσιάσουν τους δύο πιο γνωστούς ναυάρχους και «άρχοντες των θαλασσών» της οθωμανικής περιόδου, ως τέκνα Ελλήνων. Βέβαια και οι δύο «Καπουδάν Πασά», ο Πίρι Ρέις αλλά και ο Μπαρμπαρόσα, έχουν καταγραφεί με ελληνικές ρίζες. Ειδικά ο Μπαρμπαρόσα είναι ιστορικά τεκμηριωμένο πως ήταν γιος κάποιας Μυτιληνιάς χριστιανής με το όνομα Κατερίνα και του Έλληνα γενιτσάρου – κατά άλλους σπάχη – Γιακούμπ (Ιάκωβος) Αγά....

Η άνοδος του Ρέις δίπλα στον κουρσάρο θείο του Ο πατέρας του μικρού Πύρρου, βλέποντας ότι δεν υπήρχε μέλλον για τον έφηβο γιο του, στο ψαροχώρι της Καλλίπολης, τον έθεσε υπό την προστασία του ξαδέρφου του, γνωστού κουρσάρου της εποχής Κεμάλ Ρέις. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν η μοναδική αυτοκρατορία στην Ιστορία στην οποία κάποιος, ακόμη και ο πλέον ταπεινός, μπορούσε να ανέλθει στα υψηλότερα αξιώματα του κράτους εάν το άξιζε. Τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Σουλεϊμάν. Ο τίτλος «δούλος του Σουλτάνου» δεν περιείχε την έννοια του «σκλάβου», όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η άνοδος κρινόταν από τα προσόντα και όχι από το αίμα και τη γενιά. Στην Αγγλική ή τη Γαλλική Αυτοκρατορία, ο γιος ενός δούκα ή πρίγκιπα θα ήταν δούκας ή πρίγκιπας και ό,τι και να συμβεί ο τίτλος του πατέρα του θα τον έστελνε στα υψηλά κλιμάκια. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όλοι μπορούσαν να διεκδικήσουν τα πάντα, εκτός φυσικά από τον τίτλο του Σουλτάνου. Αυτόν τον διεκδικούσαν οι πρωτότοκοι που μέσα τους έτρεχε το αίμα του Οθμάν....

Ο Πύρρος άλλαξε το όνομά του σε Πίρι και δίπλα στον θείο του έμαθε την «τέχνη» της πειρατείας και του κουρσέματος. Από το 1487 μέχρι το 1494 γύρισε όλη τη Μεσόγειο, γέμισε εμπειρίες, σκλήρυνε, έμαθε όλες τις ακτές, όλα τα βάθη της θάλασσας, όλα τα νησιά. Έμαθε να διαβάζει τα σημάδια του καιρού και να μελετά τη θέση των άστρων και της σελήνης. Πήρε μέρος σε δεκάδες ναυμαχίες και στις περισσότερες κέρδισε. Η φήμη του θείου και του ανιψιού μεγάλωνε. Έναν χρόνο αργότερα ο σουλτάνος Βαγιαζίτ με φιρμάνι κάλεσε τον Κεμάλ να αναλάβει τις τύχες του οθωμανικού στόλου. Τον έχρισε ναύαρχο. Ο Κεμάλ έθεσε έναν και μοναδικό όρο. Να προσληφθεί με τον ίδιο βαθμό και ο ανιψιός του, ο Πίρι. Επί δυο χρόνια, από το 1500 μέχρι το 1502, το ναυτικό των Οθωμανών υπό τις οδηγίες του Πίρι και του Κεμάλ κατάφερνε απανωτά χτυπήματα στον βενετσιάνικο στόλο, αλλά και σε όλα τα εμπορικά πλοία που συναντούσε. Το τραγικό περιστατικό που άλλαξε τη ζωή του κουρσάρου Ο Πίρι μπορεί να έγινε ναύαρχος, αλλά παρέμενε και κουρσάρος. Στα τέλη του 1502, στις 14 Δεκεμβρίου, υπογράφτηκε η Συνθήκη της Βενετίας, που ήταν περισσότερο ανακωχή με τους Οθωμανούς, οι οποίοι στο μεταξύ είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος από τα παράλια της Αδριατικής και δημιουργούσαν μια τανάλια γύρω από τη «Γαληνότατη Δημοκρατία». Με την ίδια συνθήκη η Πελοπόννησος – εκτός από το Ναύπλιο και τη Μονεμβασία – και η Κρήτη πέρασαν στα χέρια των Οθωμανών. Το 1511 ήταν η χρονιά που άλλαξε τη ζωή του Πίρι. Σε μια ναυμαχία με κάποια σπανιόλικα καράβια, ο Κεμάλ δέχθηκε ένα βόλι ανάμεσα στα μάτια. Σύμφωνα με άλλες πηγές, ο Κεμάλ Ρέις χάθηκε όταν το πλοίο του έπεσε σε φουρτούνα ανοιχτά της Αιγύπτου και βυθίστηκε. Ο Πίρι δεν ήθελε πλέον να κουρσεύει. Αποφάσισε να ασχοληθεί με τη γνώση της ναυτικής τέχνης και με τη χαρτογράφηση όλων των θαλασσών. Εξακολουθούσε να διατηρεί τον τίτλο του ναυάρχου και ξεκίνησε την περιπλάνηση διά θαλάσσης, σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Ταξίδευε και μελετούσε. Ως βάση της μελέτης του είχε πάντα τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους. Ταξίδευε και σχεδίαζε με κάθε λεπτομέρεια. Ως μπούσουλά του είχε τους ελληνικούς χάρτες των ναυάρχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τους οποίους συμπλήρωνε με ό,τι εκείνος συναντούσε. Ο «Πορτολάνος» Το 1513, ο Πίρι επέστρεψε στην Καλλίπολη και σχεδίασε το αριστούργημά του, τον περίφημο «Πορτολάνο». Ήταν ένας χάρτης σχεδιασμένος επάνω σε δέρμα γαζέλας, με ορθογώνιο σχήμα και διαστάσεις 60 x 86. Περιλάμβανε την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Δυτική Αφρική, τον Κεντρικό και Νότιο Ατλαντικό, την Καραϊβική, το ανατολικό μισό της Νότιας Αμερικής και στο κατώτατο τμήμα του τα χαρακτηριστικά της Ανταρκτικής, απαλλαγμένης όμως από τα στρώματα πάγου που την καλύπτουν. Στην άκρη του ο ναύαρχος Πίρι έχει γράψει: «Είναι ο μοναδικός χάρτης στο είδος του που υπάρχει πλέον. Εγώ προσωπικά τον σχεδίασα και τον ετοίμασα. Για τον σχεδιασμό του χρησιμοποίησα περίπου είκοσι παλιούς χάρτες και οκτώ Τζαφερίγιε (παγκόσμιους χάρτες, που σχεδιάστηκαν από εποχής Μεγάλου Αλεξάνδρου και περιείχαν τον τότε γνωστό κόσμο). Οι χάρτες των Δ. Ινδιών και οι νέοι χάρτες που σχεδιάστηκαν από τέσσερις Πορτογάλους και δείχνουν την Ινδική και την Κινεζική Θάλασσα απεικονίζονται εδώ γεωμετρικά. Μελέτησα επίσης τον χάρτη που σχεδίασε ο Χριστόφορος Κολόμβος για τη Δύση. Συμπυκνώνοντας όλους αυτούς τους χάρτες σε έναν, ολοκλήρωσα τον παρόντα χάρτη. Ο χάρτης μου είναι τόσο σωστός και αξιόπιστος για τις επτά θάλασσες, όσο οι χάρτες που απεικονίζουν τις θάλασσες των χωρών μας»....




Το τραγικό τέλος του Πίρι Ρέις Το 1526 ο Πίρι σχεδίασε το επόμενο αριστούργημά του. Το «βιβλίο της θάλασσας», το «kitab i bahriye». Έναν επίσης λεπτομερή χάρτη ολόκληρης της Μεσογείου. Είκοσι χρόνια μετά, το 1546, με εντολή του ιδίου του Σουλεϊμάν, ο Πίρι ξεκίνησε για τον Περσικό Κόλπο. Εκεί ναυμάχησε νικηφόρα με τον πορτογαλικό στόλο και κατέκτησε το Κατάρ, το Μπαχρέιν, ενώ διέλυσε όλες τις ναυτικές βάσεις των Πορτογάλων στην αραβική χερσόνησο. Στα μεσοδιαστήματα των αποστολών που του ανέθετε ο Σουλτάνος, ο Πίρι ξεκουραζόταν στο παλάτι του στις ακτές του Βοσπόρου και συνέχιζε να φτιάχνει χάρτες. Το 1544 ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη το τελευταίο του ταξίδι για την Αίγυπτο. Ήταν πια 90 χρόνων. Σε μια ναυμαχία με Πορτογάλους, στα ανοιχτά του βόρειου Περσικού Κόλπου, δεν κατάφερε να νικήσει. Επέστρεψε στην Αίγυπτο για ανεφοδιασμό. Ο Σουλτάνος από την Κωνσταντινούπολη είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του. Για τη μια και μοναδική αποτυχία του, ο Πίρι Ρέις αποκεφαλίστηκε δημόσια στο Κάιρο....




ον διαδέχθηκε ο Χαιρετίν Μπαρμπαρόσα, στον οποίο είχε ήδη δώσει μεγάλο μέρος από τους χάρτες και τα βιβλία που χρόνια συγκέντρωνε, σχεδίαζε και έγραφε. Λίγο πριν από την εκτέλεσή του και καθώς ο 90χρονος Πίρι γονάτιζε και τοποθετούσε το κεφάλι του στο κούτσουρο του αποκεφαλισμού, είπε στον δήμιο του: «Μεγάλα βαπόρια, μεγάλες φουρτούνες». Στη συνέχεια έβγαλε το τουρμπάνι του, ξεγύμνωσε τον λαιμό του και άφησε το μυαλό του να ταξιδέψει στις επτά θάλασσες που εξερεύνησε και λάτρεψε....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/megala-vaporia-megales-fourtounes-ta-teleftaia-logia-tou-piri-reis-tou-megalyterou-thalassoporou-tis-othomanikis-aftokratorias-eixe-ellinikes-rizes-kai-apokefalistike-se-ilikia-90-eton/