Φιλοσοφικά γνωμικά-παροιμίες-φράσεις

[asimakis]

Δικό μας παιδί ο Σουρής 

[ΚΟΙΛΗΝ Λ. ΚΗΤΩΕΣΣΑΝ]

  Αγαπητε μουνακια θελω να σου δωσω τα ευσχημα για τις ωραιες αναρτησεις που βαζεις.

[fackman]

Ο αυγολέμονος μοιράζει σοφία

Βοήθεια γειτόνοι η τρύπα μου δεν γλυτώνει!!!

Και η γυναίκα...
"Όπου θέλει χαρίζει και όπου θέλει το δωρίζει"

[Kou]

Κράτος λέγεται το πιο ψυχρό απ' όλα τα ψυχρά τέρατα. Και ψυχρά επίσης ψεύδεται και τούτο το ψέμα βγαίνει σερνόμενο από το στόμα του: "εγώ, το κράτος, είμαι ο λαός".
------------------
Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας. Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της Αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.
Φ.ΝΙΤΣΕ

Βρήκες τίποτα; από την αλήθεια εννοώ.

Αν βρεις, πες μας και εμάς...

Πολλή καταπίεση έχει πέσει σήμερα, μάλλον φταίει η καραντίνα...

[Kou]

OΛOI βρίσκουν(γνωρίζουν) την Αλήθεια, αλλά εθελοτυφλούν.

Θα συμφωνήσω με το πνεύμα της απάντησής σου, αλλά δεν το επεκτείνω, επειδή δε θέλω να χαλάσουμε τις καρδιές μας βραδιάτικα. 

[Kou]

Υπαινίσσεσαι κάτι?

Λοιπόν, το ρίχνω κι ας παρεξηγηθείς, πάντα κρίνοντας από τα γνωμικά σου:

-Το κράτος όντως ψεύδεται αλλά δεν είναι το ψέμα ότι είναι ο λαός: κάθε κράτος έχει, κατά κανόνα, τους κυβερνήτες που του αξίζει, δηλαδή ανθρώπους που είναι σαν τα μούτρα του, να το πω ωμά. Σε αυτό που ψεύδεται είναι ότι φροντίζει πάντα και μόνο για το συμφέρον όλου του λαού, ενώ πολλές φορές οι κυβερνήτες του πρώτα, κατά κανονά, στηρίζουν τα συμφέροντά τους. Και δεν είναι κάθε κράτος ένα ψυχρό τέρας, παρά μόνο όταν το αφήνει ο λαός να γιγαντώνεται... Αν είσαι αναρχικός, αναρχοκαπιταλιστής ή κάποιο είδος φιλελεύθερου ανθρώπου και μπορείς να στηρίξει την άποψη αυτή, έχει καλώς. Αν είσαι απλά τύπος που του αρέσουν τα τσιτάτα ή κομμουνιστής που όταν λέει κράτος εννοεί κατά βάθος τον καπιταλισμό, τότε θα τσακωθούμε πολύ άσχημα. Αλλά ό,τι και να είσαι, να λες το μεγάλο κράτος, όχι το κράτος γενικά και όχι δε με ενδιαφέρει ποιος έγραψε το γνωμικό.

-Η αδικία προς τα ποιον ακριβώς οδηγεί στην αντίσταση; προς εσένα; προς το γενικό καλό; αν αναζητάς μια αντικειμενική αλήθεια, τότε βρες ένα γνωμικό που να το διευκρινίζει. "Όταν το ίδιο το κράτος παραβιάζει τη νομιμότητα και αθετεί αυτά για τα οποία ο λαός έχει ψηφίσει την κυβέρνηση, τότε είναι χρέος όλων μας να αντισταθούμε". Κάτι τέτοιο. Υποψιάζομαι ότι το Αμερικάνικο Σύνταγμα τα λέει καλύτερα από μένα, αλλά δεν είμαι σε θέση αυτή τη στιγμή να το ψάξω.

-Πράγματι η πίστη στο θεό φέρνει ηρεμία και ευτυχία αλλά αυτό δεν αποκλείει ότι κάποιος που πιστεύει στο θεό, αλλά όχι σε κάποιο δόγμα, δεν έχει το δικαίωμα να αναζητάει την αλήθεια χωρίς να είναι προκαταλειμμένος με τον τρόπο που υπονοείς (χρησιμοποιώντας αυτό το γνωμικό του Νίτσε). Είναι κρίμα εν έτει 2020 να πιστεύουμε ακόμα ότι θεός=οργανωμένη θρησκεία. Εγώ μια (ενήλικη) ζωή ήμουν μεταξύ αγνωστικιστή και Χριστιανού ανέντακτου, για να σου λύσω αν έχεις την απορία. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματικός άθεος. Απλά πες μου σε τι πιστεύεις γενικά και θα σου πω το θεό σου: λέγε με επιστήμη, αθλητική ομάδα, ιδεολογία/ιδεοληψία ή νεοπαγανισμό, όπως αποκαλώ εγώ το βιγκανισμό ή την καταστροφολογία γύρω από την κλιματική αλλαγή. Όλα τα παραπάνω στο μυαλό σου λειτουργούν ως θρησκεία για μένα. Και αν υποθέσουμε ότι είσαι πραγματικά άθεος και φτάσεις κοντά στην απόλυτη αλήθεια, πως απαντάς σε ερωτήματα του τύπου: τι συνέβη πριν το Big Bang? πώς όλα είναι τόσο καλά σχεδιασμένα και λειτουργούν άψογα στο σύμπαν και δη στη Γη, ώστε πχ να είμαστε ο μόνος γνωστός πλανητής που έχει τόσο ανεπτυγμένη ζωή; γιατί έχουμε συνείδηση ενώ άλλα "ζώα" δεν έχουν; γιατί είμαστε το μόνο είδος που αναπτύχθηκε τόσο πολύ; πώς ακριβώς δημιουργήθηκε η ζωή από άψυχα αντικείμενα, όπως τα μόρια του άνθρακα ή του νερού; έχεις πειστικές απαντήσεις να δώσεις; στον εαυτό σου πρώτα και μετά σε μένα.

-Γιατί να βοηθήσεις κάποιος χωρίς θεό; που ακριβώς το λέει στη θεωρία της εξέλιξης; με βάση ποια σχετικότητα ορίζεις αυτή τη θεώρηση της ηθικής; οκ, 9 στις 10 φορές με συμφέρει να σε βοηθήσω γιατί μπορεί να με βοηθήσεις και συ, αλλά μια στις 10 με συμφέρει να σε ρίξω από το  γκρεμό για να σου πάρω ό,τι έχεις πάνω σου, εφόσον δε μας βλέπει κανείς. Τι θα με εμποδίσει; Η συνείδησή μου; ένα ζώον είμαι, δεν έχω συνείδηση. Για να σου λύσω την απορία, αυτό που θα με εμποδίσει είναι η πίστη ότι αυτό που θα κάνω, είτε λέγεται αμαρτία είτε κακό κάρμα, θα με ακολουθεί σε αυτή και στην επόμενη ζωή, όποια και να είναι...


Άρα λοιπόν, ναι, όλοι μπορούμε να βρούμε την αλήθεια αν το θέλουμε, αλλά ποια είναι αυτή τελικά; η δική μου ή η δική σου; μπορείς να μου απαντήσεις μόνο βασιζόμενος σε λογικά επιχειρήματα;

Με όλη την καλή διάθεση, κουβέντα κάνουμε, έτσι; απλά για να περνά η ώρα κατά τη διάρκεια της καραντίνας...

[Kou]

Είσαι "ψαγμένο" άτομο, κι αυτό εκ προοιμίου είναι θετικό!
Η Ζωή μας πρέπει νά 'ναι ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, μελέτη θανάτου δλδ. Είναι? ΔΕΝ είναι.
Γι αυτό δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους -ΟΥΤΕ στοιχειωδώς! Πόσο μάλλον τους άλλους ή ποιο σύνθετες έννοιες -ιδέες -απόψεις.... Για καλλιέργεια, ευθύνη, ή Αναζήτηση,  ΟΥΤΕ λόγος.
Επικρατεί μονομέρια στους ανθρώπους (δλδ. υλισμός κι αντανακλαστική συμπεριφορά). Όλες οι άλλες (απίθανες) υποστάσεις της ανθρώπινης προσωπικότητας, υπνώττουν  βαριά...
Αυτός είναι ο Νέος-Άνθρωπος. Αυτός που θα "ξεκλειδώσει" τον Ανώτερο εαυτό του, μέσα από την ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ.
Αυτό είναι το "κλειδί". Η Αναζήτηση της Αλήθειας.


Ευχαριστώ για την προσοχή σου. 

Μάλιστα...

Αν δεν ήταν τόσο αργά και δεν ήταν πεσμένη η ενέργεια μου, θα το συνέχιζαμε... Ευχαρίστως μελλοντικά, γιατί σε βλέπω πολύ ψαγμένο και σένα... 

[Kou]

Γράφεις : Το κράτος όντως ψεύδεται αλλά δεν είναι το ψέμα ότι είναι ο λαός: κάθε κράτος έχει, κατά κανόνα, τους κυβερνήτες που του αξίζει, δηλαδή ανθρώπους που είναι σαν τα μούτρα του, να το πω ωμά

Φυσικά και ΔΕΝ είναι ο λαός. Όταν την παρούσα κυβέρνηση/κράτος (και κάθε κυβέρνηση) ΔΕΝ την έπέλεξαν 62 στους 100 ψηφίσαντες ή -ακόμα χειρότερα- 80+ στους 100 του συνόλου των πολιτών, ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΟΣ?

ΟΚ, θα απαντήσω σε αυτό αλλά σε παρακαλώ μην τα αναλύσουμε όλα ένα-ενά απόψε γιατί σε καμιά ώρα θα κοιμηθώ και με βρίσκεις σε αδύναμη φάση...

Κοίτα, πρώτον σου εξήγησα ότι η γνώμη αυτή βασίζεται στο γεγονός ότι κατά κανόνα οι κυβερνήτες του εκάστοτε κράτους είναι "κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν", δηλαδή αν επέλεγα τυχαία με κλήρωση 2 μορφωμένους (με τα κριτήρια της εποχής) 45αρηδες-50αρηδες για πρωθυπουργούς της Ελλάδος, ο ένας πιθανότατα θα έμοιαζε στο πρότυπο του Τσίπρα και ο άλλος στο πρότυπο του Μητσοτάκη. Το μόνο που θα τους ξεχώριζε από τους προαναφερθέντες πρωθυπουργούς θα ήταν η τριβή στην πολιτική που έχει ο καθένας τους από νεαρή ηλικία, για διαφορετικούς λόγους...

Ένας επιπλέον λόγος που το λέω αυτό είναι γιατί γενικά ο λαός ψηφίζει ανθρώπους που λένε όμορφα λόγια που γλυκαίνουν τα αυτάκια του... Άρα αν πάρουμε ενα προεκλογικό λόγο του Τσίπρα ή του Μητσοτάκη (αναφέρω αυτούς γιατί αυτοί έχουν την πλειοψηφία τα τελευταία χρόνια), σίγουρα η πλειοψηφία του λαού θα ταυτιστεί τόσο με του ενός όσο και με του άλλου τα ωραία λογάκια...

Για παράδειγμα, λέμε ότι ο Ερντογάν δεν αντιπροσωπεύει τον Τουρκικό λαό, όταν όμως ξεκίνησε τον πόλεμο με τη Συρία και δυναμίτισε το κλίμα με τη χώρα μας, ανέβηκε η δημοτικότητά του. Αυτό το ακριβώς δείχνει για τον Τουρκικό λαό; Ή για παράδειγμα, λέμε πόσος κακός πρόεδρος είναι ο Τραμπ, αλλά πόσο μακριά είναι η εικόνα του από έναν μέσο Αμερικανό επιχειρηματιά (μικρό ή μεγάλο) της γενιάς του;

Και για να μπω στην ουσιά του επιχειρήματός σου, κάνεις λάθος ότι δεν έχει ψηφίσει ούτε καν η σχετική πλειοψηφία του ελληνικού λαού την κυβέρνηση. Το να μην πας να ψηφίσεις δηλώνει μια πολιτική στάση. Ψηφίζεις να είσαι ιδιώτης, φαντάζομαι καταλαβαίνεις με ποια έννοια το λέω. Αλλά και έστω ότι τους βάζαμε όλους αυτούς που δεν ψηφίσανε (πλην των πεθαμένων που μπορεί να είναι και το 10% των καταλόγων) να ψηφίσουν, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα ήταν πολύ διαφορετικό το αποτέλεσμα; υπάρχει κάποιο κόμμα που δε βλέπω και θα το ψήφιζε η πλειοψηφία αυτών που δεν πήγε να ψηφίσει;

Τώρα, γεννιέται ένα ερώτημα αν θα έπρεπε να κυβερνάει μια κυβέρνηση με σχετική ή με απόλυτη πλειοψηφία. Για μένα, και ναι και όχι. Είμαι κάπου στη μέση, αλλά πιο πολύ τείνω στη σχετική πλειοψηφία τουλάχιστον...

Ούτως ή άλλως, για μένα, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία αν μια κυβέρνηση δεν έχει τη συναίνεση του λαού και μέρους των άλλων κομμάτων, δεν μπορεί πραγματικά να κυβερνήσει...

Αλλά πριν επεκταθώ σε αυτό, να τονίσω τι σημαίνει για μένα πραγματική δημοκρατία, όπως πρόσφατα συνειδητοποίησα παρακολουθώντας κάποια πολιτικά podcast: πραγματική αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι να ψηφίσουμε 10 άτομα ποιον από τους 10 θα σκοτώσουμε για να του φάμε τα λεφτά, όπως η κομμουνιστική πρακτική του 20ου αιώνα υπαγόρευε. Πραγματική αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι να ψηφίσουμε οι 10 (έστω ότι έχουμε 3 προτάσεις) και επιλέγουμε μία με σχετική πλειοψηφία των 4 ατόμων, αλλά έπειτα, αν και εφόσον κάποιοι θεωρούν ότι αδικούνται κατάφορα, θα κάτσουμε να το συζητήσουμε ώσπου να συμφωνήσουμε όλοι σε κάτι. Κάπως έτσι κάλη ώρα παίρνονται αποφάσεις στην Ευρώπη, σε θεσμούς όπως το  Eurogroup. (Δεν είμαι φαν της Ε.Ε. γενικά αλλά σε αυτό το κομμάτι συμφωνώ.)

Πάμε λοιπόν στην ουσία: μια κυβέρνηση είτε βγει με απόλυτη πλειοψηφία είτε όχι, αν έχει μια σχετική πλειοψηφία, οφείλει να βρει συναινέσεις ώστε να κυβερνήσει ομαλά. Διαφορετικά, κάθε τόσο ο λαός θα βρίσκεται στους δρόμους και στη βουλή θα της κάνουν τη ζωή δύσκολη...

Θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνεται ένας δεύτερος γύρος κοινουβουλευτικών εκλογών ή να εκλέγεται ο Πρωθυπουργός ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με 50%+1 ψήφο; Φυσικά... Αλλά εδώ τίθεται το ερώτημα κατά πόσο θα παιχτούν διάφορες συντεχνιακές συμφωνίες και κατά πόσο θα είναι ειλικρινής η ψήφος τη 2η Κυριακή. Δηλαδή, για να το πω με ένα πολύ απλό παράδειγμα: αν όλα τα κόμματα αποφασίσουν να συνταχτούν πίσω από έναν υποψήφιο που πήρε στον 1ο γύρο 10%, ενώ ο άλλος είχε πάρει 45% και στο 2ο γύρο κερδίσει αυτός με το 10%, θα είναι δίκαιο και πρέπον για τη Δημοκρατία; Κι αν απλώς οι υπόλοιποι συμφώνησαν να στηρίξουν τον άλλο υποψήφιο μόνο και μόνο γιατί φοβούνται αυτό που προηγείται;

Θα μου πεις, από τη μία, οι ψηφοφόροι του εκάστοτε κόμματος δεν είναι τελείως πρόβατα για να ακολουθήσουν την κομματική γραμμή, και από την άλλη, μα εσύ δε λες ότι τελικά μες στη Βουλή θα αναγκαστούν να τα βρουν; Ναι φυσικά, απλά θέτω το ερώτημα, αν τυχόν πετύχει η κομματική γραμμή και βγει ο αδύναμος υποψήφιος, πώς ακριβώς θα επιτευχθούν συμφωνίες εντός Βουλής, αν το μόνο που ενώνει αυτά τα κόμματα είναι το μίσος για τον αντίπαλο υποψήφιο; (καλή ώρα όπως έγινε με ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εναντιον ΠΑΣΟΚ-ΝΔ).  Αντίθετα, αν με το 40-45% προκύψει πρωθυπουργός και δε γίνει 2ος γύρος, με αυτό το 45% θα μπορέσει να ασκήσει τα καθήκοντά του, έχοντας τη σχετική πλειοψηφία του λαού, αλλά φυσικά, τηρώντας αν μην τι άλλο μια προσεκτική στάση απέναντι στο υπόλοιπο 55%. Διότι, αν όλοι μαζί βρεθούν εναντίον του, τότε αυτός θα πέσει. Αν γινόταν 2ος γύρος, τοτέ κάνεις δε θα θυμόταν το 45% του πρώτου γύρου, και θα είχαμε ένα πιθανό το σενάριο όπως αυτό που ανέφερα προηγουμένως...

Ελπίζω να σε κάλυψα... Αν όχι, συνεχίζουμε αύριο... 

[Απόστολος]

Πολυ σωστο γνωμικο 

[Kou]

Πολυ σωστο γνωμικο 

Μπορεί... αλλά δεν είναι ένα από αυτά που λες και "life changing".

Αφήνοντας τα "περί μετά θάνατον ζωής" και τα σχετικά, όλοι μας λίγο πολύ γνωρίζουμε ότι αυτό που ζούμε είναι μοναδικό, δεν πρόκειται να το ξαναζήσουμε, ακόμα κι αν υπάρχει συνέχεια στην ύπαρξη μας. Το θέμα είναι πώς ζούμε; Γιατί ακόμα κι αν πούμε ότι θέλουμε να ζήσουμε τη ζώη μας στο έπακρο, έχουμε υποχρεώσεις: παιδιά, γονείς, εργασία κλπ.

Εμένα προσωπικά με σημάδεψε στην εφηβική μου ηλικιά ένα παρόμοιο ρητό (με ίδια σκοπιμότητα):

"Να ονειρεύεσαι σαν να είναι να ζήσεις για πάντα, να ζεις σαν να είναι να πεθάνεις σήμερα." James Dean

Απλό και κατανοητό, όπως πολλά άλλα παρόμοια. Το θέμα είναι οκ, το ακολουθείς όσο καιρό είσαι μόνος σου, όντας φοιτητής πχ, ή ζώντας μόνος να εργάζεσαι για την πάρτη σου, χωρίς γυναίκα και παιδιά. Μετά τι;

Εγώ προσωπικά, το μόνο που κατάφερα, αξιοποιώντας αυτά τα ρητά, είναι το εξής (θα πω ένα δικό μου ρητό):

"Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο να τσακωνεσαι, έστω και για ένα λεπτό".

Και ειλικρινά, όταν βρίσκομαι στην αρχή ενός τσακωμού λέω στον εαυτό μου: "αφού το ξέρεις δεν πρόκειται να του αλλάξεις άποψη, πες τη δική σου άποψη να ακουστεί και σήκω και φύγε, δεν έχει νόημα... αν έχεις νεύρα, κάνε κάτι να χαλαρώσεις, άκου μουσική, κάνε σεξ, μην το κρατάς μέσα σου, αλλά ούτε και να το εξωτερικεύεις σε άλλους, δεν πρόκεται να το καταλάβουν..."

Και αυτό, συνδυαστικά με το να ξεπερνάω το θυμό μου, τη λύπη μου, αλλά και πολλές φορές, την υπερβολική χαρά μου γρήγορα (γιατί το απότομο ξενέρωμα με διαλύει), είναι τα μόνα που αξιοποίησα από τη γνώση μου "ότι κάθε λεπτό της ζωής μας είναι πολύτιμο, μην το χαραμίζουμε."

Αλλά πολλές φορές στη δουλειά, καταργιέμαι τον εαυτό μου που λέω: "άντε πότε θα περάσει η τελευταία ώρα για να φύγω;". Μετά λέω: "ρε βλάκα τι παρακαλάς; να περάσει η ώρα, να περάσει η μέρα, να περάσει ο χρόνος και να περάσει η ζωή γρήγορα ώστε να πεθάνεις; τόσο ηλίθιος είσαι;". Κι όμως, ακόμα παλεύω με αυτό... Και με την καραντίνα τα ίδια σκέφτομαι... Τόσος χαμένος χρόνος, δύσκολα γεμίζει ποιοτικά... Αλλά το παλεύω... 

[BIGBOOBLOVER]

Πιθανότατα το μόνο μυστήριο που δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ αλλά και το πλέον γοητευτικό 

[nadezda]

 

[konediaris]

[konediaris]

[konediaris]