Κρατάνε οι νεο έλληνες απο τους αρχαίους ; Ναι ; ή όχι ;

[Κοντόχοντρη Νυφίτσα]

Ωραία και με αυτό τι?? Γινόμαστε λίγοτερο σκατιάδες από ότι είμαστε? Γινόμαστε λιγότερο δικομανείς από ότι είμαστε? Μήπως δε θέλουμε πια να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα? Μήπως δεν τα γράφουμε πια όλα στα αρχίδια μας αρκεί να μην πειραχτεί η ζαχαρένια και τα συμφέροντά μας? Μήπως σταματάμε να ψηφίζουμε λαμόγια και τυχάρπαστα αριστεροδεξιοφασιστόμουτρα με γνώμονα ποιος θα μας χαιδέψει τα αυτιά και το υπερδιογκομένο ΕΓΩ μας? Προσωπικά μου είναι εντελώς αδιάφορο το αν έχω ιστολογική συγγένεια με τους αρχαίους Μυκηναίους ή Μινωίτες και μάλιστα το θεωρώ ύβρη έτσι όπως είναι η ράτσα μας και μόνο να υπαινισσόμαστε κάτι τέτοιο.

[sarcofago]

Ο γιος του τσαγκάρη που έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την Αρχαία Ελλάδα



Όλοι στη χώρα μας γνωρίζουν ότι «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι Ευρωπαίοι τρώγανε βελανίδια», ελάχιστοι όμως έχουν μπει στον κόπο να μάθουν τι ακριβώς κάναμε εμείς, όταν οι Ευρωπαίοι διάβαζαν αρχαία ελληνική γραμματεία, αποθέωναν την τέχνη της κλασσικής Ελλάδας και έχτιζαν κτίρια που να μοιάζουν με τους ναούς και τα μνημεία μας. Τέτοιες αναζητήσεις, βλέπετε, δεν φέρνουν κολακευτικά αποτελέσματα... Διότι, όταν οι Ευρωπαίοι ανακάλυπταν την Αρχαία Ελλάδα, εμείς χρησιμοποιούσαμε τα αγάλματα ως υλικά οικοδομής, κάναμε χάζι τους «μουρλούς ξένους» που γυρνούσαν στα ερείπια και σκίτσαραν τις «άχρηστες κολώνες», για να μην πούμε για εκείνους που, για λίγα γρόσια, διευκόλυναν τους «μουρλούς» να πάρουν στις πατρίδες τους μερικές από αυτές τις «παγανιστικές παλιατζούρες»... Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, φίλες και φίλοι: πρώτα ανακάλυψε η Ευρώπη το μεγαλείο της κλασσικής ελληνικής τέχνης και ύστερα έμαθαν να το αγαπούν οι Έλληνες... Τούτη η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον σπουδαιότερο ελληνιστή όλων τον εποχών. Ένα γιο τσαγκάρη από κάποια ασήμαντη πόλη της Πρωσίας, που εκατό χρόνια πριν την επανάσταση του '21, έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την ελληνική κλασική τέχνη. Το όνομά του είναι Johann Joachim Winckelmann (Βίνκελμαν). Πρόκειται για τον θεμελιωτή της κλασικής Αρχαιολογίας και τον μεγαλύτερο υμνωδό της ελληνικής τέχνης. Το πιθανότερο είναι να μην τον έχετε ακούσει ποτέ. Οι νεοέλληνες προτίμησαν τα ονόματα στρατιωτικών και διπλωματών για τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Στον Βίνκελμαν έμεινε μόνο ένα αδιέξοδο δρομάκι στο Α΄ Νεκροταφείο... Κι όμως, αν δεν ήταν εκείνος, ίσως να μην υπήρχε κανένας φιλέλληνας στρατιωτικός και διπλωμάτης να υποστηρίξει την Ελλάδα στην Ευρώπη...


Ο Βίνκελμαν ξεκίνησε να υμνεί την Αρχαία Ελλάδα με το έργο του «Σκέψεις για τη μίμηση των ελληνικών έργων στη ζωγραφική και τη γλυπτική», σημειώνοντας την ανωτερότητα της αρχαίας ελληνικής τέχνης απέναντι σε κάθε άλλη μορφή τέχνης όλων των εποχών! Στο έργο του προέτρεπε τους σύγχρονούς του καλλιτέχνες να διδαχθούν από αυτή την τέχνη και να τη μιμηθούν. Παροιμιώδης έμεινε η φράση του για την ανεπανάληπτη «ευγενική απλότητα και το ήρεμο μεγαλείο» των έργων της κλασικής Αρχαιότητας («edle Einfalt und stille Gröbe»). Με το επόμενο δοκίμιό του για την «Αντίληψη του ωραίου στην τέχνη» (1763), ο Βίνκελμαν επηρέασε καθοριστικά τις αισθητικές αντιλήψεις ολόκληρης της εποχής του ύστερου Διαφωτισμού στην Ευρώπη. Η επιρροή του καθρεφτίζεται στις μεγαλύτερες πνευματικές μορφές του 18ου-19ου αιώνα, όπως ο Γκαίτε, ο Μπάιρονκαι ο Σίλλερ. Ο απόηχος των θεωριών του έφτασε μέχρι την πολιτική επικαιρότητα της εποχής του, καθώς οι απόψεις του για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε το δημοκρατικό πολίτευμα των πόλεων – κρατών στην ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής τέχνης, βρήκαν ευνοϊκό έδαφος στην ιδεολογία της Γαλλικής Επανάστασης (1789) και αργότερα στους οπαδούς του Ναπολέοντα. O Βίνκελμαν γεννήθηκε το 1717 στο Stendal του Μαγδεμβούργου, στη βόρεια Γερμανία (τότε Πρωσία) από πατέρα τσαγκάρη και μάνα υφάντρα. Οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας, δεν του επέτρεψαν να πάει σε καλά σχολεία, αλλά η δίψα του για μάθηση και η εμμονή του με την αρχαία Ελλάδα, του εξασφάλισαν μία θέση βιβλιοθηκάριου στην περίφημη βιβλιοθήκη του κόμητα Bunau στο Nothnitz, κοντά στη Δρέσδη. Από τα βιβλία της βιβλιοθήκης αυτής θα αντλήσει πλήθος νέων πληροφοριών σχετικών με την κλασική αρχαιότητα, ενώ συγχρόνως η αξιόλογη αρχαιολογική συλλογή της γειτονικής Δρέσδης θα του δώσει τη δυνατότητα να αποκτήσει και άμεση αντίληψη αρχαίων έργων. Ο καρδινάλιος Αρχίντο, ένας διπλωμάτης της αυλής του Βατικανού, εντυπωσιασμένος από τις γνώσεις του νεαρού Βίνκελμαν θα προσπαθήσει να τον προσηλυτίσει στον καθολικισμό. Γνωρίζοντας ότι το όνειρο του ήταν να επισκεφθεί τη Ρώμη, προσφέρεται να τον βοηθήσει με αντάλλαγμα να απαρνηθεί τον Λούθηρο και να γίνει καθολικός. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο Winckelmann το 1754 ασπάστηκε τον καθολικισμό και με βασιλική υποτροφία (και λαμπρές συστατικές επιστολές) φτάνει στην αιώνια πόλη όπου γίνεται αμέσως δεκτός στον κύκλο των μορφωμένων και των ανώτερων κληρικών. Γρήγορα αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Τμήματος των ρωμαϊκών αρχαιοτήτων του Βατικανού ως ο επίσημος αρχαιολόγος του Πάπα... Το 1762 και το 1764, έχοντας επισκεφθεί τη Νεάπολη και την περιοχή του Βεζουβίου, εκδίδει δύο μελέτες με τις οποίες πληροφορεί το κοινό, με τρόπο υπεύθυνο, για τα συναρπαστικά ευρήματα που είχαν αποκαλυφθεί τότε στο Herculaneum και για τη σημασία τους. Για τη σωστή ερμηνεία των μνημείων ο Winckelmann καταφεύγει στη βοήθεια της ελληνικής μυθολογίας, ενώ ως τότε η αποκλειστική πηγή για σχετικές πληροφορίες ήταν η ρωμαϊκή μυθολογία. Το 1768, νοσταλγώντας την πατρίδα του, αποφασίζει να την επισκεφθεί. Φθάνοντας στη Βιέννη, γίνεται δεκτός με τιμές από τη βασίλισσα Μαρία-Θηρεσία αλλά, για ανεξήγητους λόγους, αποφασίζει να διακόψει το ταξίδι του προς τη Γερμανία και προγραμματίζει την επιστροφή του στη Ρώμη. Αυτή η αλλαγή του ταξιδιού του στάθηκε μοιραία. Καθ' οδόν προς τη Ρώμη και ευρισκόμενος στην Τεργέστη, δολοφονείται από έναν άνθρωπο του υποκόσμου ονόματι Αρκάντζελι στις 8 Ιουνίου 1768 με πιθανότατο κίνητρο τη ληστεία. Τον δολοφόνο του, είχε «γνωρίσει» στο λιμάνι της πόλης τις πρώτες ημέρες της άφιξής του στην Τεργέστη. Αυτό το άδοξο τέλος επεφύλαξε στον θεμελιωτή της επιστήμης της Κλασικής Αρχαιολογίας η μοίρα.


Μέχρι την εμφάνιση του Βίνκελμαν, η αρχαία τέχνη χλευάζονταν από τον χριστιανισμό για την παρακμή και την εξαφάνισή της. Ο Βίνκελμαν διαχώρισε τη ρωμαϊκή από την ελληνική τέχνη, απογειώνοντας τη δεύτερη, ως κορυφαία έκφραση του ανθρώπου μίας δημοκρατικής κοινωνίας, όπως ήταν η Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ.. Η παρακμή της τέχνης, έγραψε ο Βίνκελμαν, ξεκίνησε από τα Ελληνιστικά Βασίλεια, που ακολούθησαν τον θάνατο του Αλέξανδρου, όταν πια δεν υπήρχε «κοινό», δεν υπήρχε δηλαδή δημοκρατία, αλλά η τέχνη είχε περάσει στα χέρια της ιδιωτικής επίδειξης, καταλήγοντας σε αδιέξοδο. Ο Βίνκελμαν ήταν εκείνος που στοιχειοθέτησε τον σύνδεσμο μεταξύ εξαιρετικής καλλιτεχνικής δημιουργίας και πολιτικής ελευθερίας. Χάρη στον Βίνκελμαν το ενδιαφέρον των μελετητών απομακρύνθηκε από τα περιγραφικά και βιογραφικά στοιχεία και στράφηκε αποκλειστικά στις βαθύτερες αισθητικές και πνευματικές αξίες που περικλείει η αρχαία ελληνική τέχνη. Στην Ιστορία του, ο Winckelmann έθεσε για πρώτη φορά τις βάσεις της εξέλιξης της τέχνης γενικά, και ειδικότερα της αρχαίας τέχνης, συνδυάζοντας με επιδεξιότητα και γνώση κλιματολογικά, μυθικά, ιστορικά, θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά, αισθητικά και πολιτισμικά στοιχεία, προβαίνοντας στην ερμηνεία και αξιολόγηση της τέχνης των αρχαίων λαών, και ειδικότερα των Ελλήνων, με πρωτότυπο τρόπο και υποδειγματική μέθοδο.


Θεμελιωτής του Νεοκλασικισμού και ιδρυτής της επιστημονικής Αρχαιολογίας, ο Βίνκελμαν μετέδωσε τη λάμψη του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε σημείο μάλιστα που ορισμένοι να μιλήσουν για «πολιτισμικό ζυγό» της Ελλάδας έναντι των υπόλοιπων χωρών. Όμως αυτός ο «ζυγός» ήταν τόσο στιβαρός που έκανε τον Νίτσε να γράψει: «Κάθε δημιουργία δίπλα σε εκείνες των Ελλήνων, μοιάζει με έκτρωμα αδέξιας μίμησης και γελοιογραφία». [postmodern] [huffingtonpost]

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/o-gios-tou-tsagkari-pou-ekane-tin-evropi-na-latrepsi-tin-archea-ellada-2/

[loretzo]

δηλαδη στους γερμανους και πάλι χρωστάμε τον τουρισμο που έχουμε στα μουσεία.

[νικος αλεφης]

Και την ύπαρξή μας μη σου πω.

[ΝΙΚ 39]

Οί Γερμανοί είναι ή ντροπή τής Ευρώπης. Ολα οφείλονται στήν Αννα Παλαιολόγου, λίγο πρίν τήν άλωση τού 1453 μετέφερε όλα τά βιβλία τής Ελληνικής γραμματείας πού υπήρχαν στίς βιβλιοθήκες τής Πόλεως στήν Βενετία. Διατέθοντας όλη τήν περιουσία της στήν μετάφραση καί τήν εκτύπωση τών βιβλίων. Από τότε ξεκινά ή αναγέννηση καί ό Ελληνικός διαφωτισμός αρχίζει νά ξυπνά συνειδήσεις. Από εκεί καί ό Βίνκελμαν πήρε τίς γνώσεις. Διαβάστε τά εγκλήματα τών Γερμανών στόν Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Μπορώ νά αναφέρω καί άλλα ιστορικά γεγονότα αλλά σταματάω εδώ.
Οί Γερμανοί οφείλουν τήν υπαρξή τους σέ μάς καί όχι εμείς σέ αυτούς.

[luke cage]

μύστη είναι προσωπικές απόψεις αυτα που λες  :-\

εδώ πολλοί έλληνες χρωστάνε την ύπαρξή τους στους γερμανούς  οικογένεια μητσοτάκη, οικογένεια παπαντρέου , μπομπολαίοι  μην ξεχνάμε και τον μέγιστο Χριστοφοράκο και τον μπαμπά του 
και δόξα το θεό το ελληνικό dna έχει βγάλει αμέτρητους Χριστοφοράκους 

[μιμης κορεζης]

στην αρχαία Αθήνα στην καλύτερη θα είχανε εξορία στην χειρότερη θα πίναν κάνα κοκτέηλ απο φίδια.

[luke cage]

Για όσους λένε οτι οι τούρκοι δεν επηρεάσαν την ελληνική γλώσσα 





300 τούρκικες λέξεις στην ελληνική καθημερινότητα

300 λέξεις που ακούμε αλλά και λέμε καθημερινά, χωρίς να σκεφτούμε -και για πολλές χωρίς καν να φανταστούμε- ότι προέρχονται από τη γειτονική μας χώρα.

ΓΙΑΟΥΡΤΙ (πηγμένο γάλα),

ΚΑΡΠΟΥΖΙ (υδροπέπων),

ΜΕΝΕΞΕΣ (εύοσμο λουλούδι),

ΣΟΥΓΙΑΣ (μαχαιράκι),

ΤΕΝΕΚΕΣ (δοχείο),

ΦΛΙΤΖΑΝΙ (κύπελλο),

ΤΣΕΠΗ (θυλάκιο),

ΤΑΒΑΝΙ (οροφή),

ΤΖΑΚΙ (παραγώνι),

ΚΑΙΚΙ (βάρκα),

ΜΕΛΤΕΜΙ (άνεμος ετησίας),

ΜΑΝΑΒΗΣ (οπωροπώλης),

ΜΠΑΚΑΛΗΣ (παντοπώλης),

ΓΛΕΝΤΙ (διασκέδαση),

ΚΑΒΓΑΣ (φιλονικία),

ΚΕΦΙ (ευδιαθεσία),

ΧΑΤΙΡΙ (χάρη),

ΝΤΕΡΤΙ (καημός),

ΝΤΑΒΑΝΤΟΥΡΙ (σύγχυση),

ΤΣΙΜΠΟΥΚΙ (καπνοσύριγγα),

ΧΑΣΑΠΙΚΟ (κρεοπωλείο),

ΝΤΟΥΛΑΠΙ (ιματιοθήκη),

ΔΕΡΒΕΝΙ (κλεισούρα),

ΜΠΑΙΡΑΚΙ (σημαία),

ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ (βοσκός-ποιμένας),

ΓΙΛΕΚΟ (περιθωράκιον),

ΧΑΜΠΑΡΙΑ (αγγελία-νέα),

ΓΙΑΠΙ (οικοδομή),

ΓΙΑΚΑΣ (περιλαίμιο),

ΓΙΑΡΜΑΣ (ροδάκινο),

ΓΙΝΑΤΙ (πείσμα),

ΓΙΟΥΡΟΥΣΙ (επίθεση),

ΓΚΕΜΙ (χαλινάρι),

ΓΟΥΡΙ (τύχη),

ΓΡΟΥΣΟΥΖΗΣ (κακότυχος),

ΓΚΑΙΝΤΑ (άσκαυλος),

ΕΡΓΕΝΗΣ (άγαμος),

ΖΑΜΑΝΙΑ (μεγάλο χρονικό διάστημα),

ΖΑΡΖΑΒΑΤΙΚΑ (λαχανικά),

ΖΟΡΙ (δυσκολία),

ΖΟΥΜΠΟΥΛΙ (υάκινθος),

ΚΑΒΟΥΚΙ (καύκαλο),

ΚΑΒΟΥΡΔΙΖΩ(φρυγανίζω-ξεροψήνω),

ΚΑΖΑΝΙ (λέβητας),

ΚΑΣΜΑΣ (αξίνα-σκαπάνη),

ΚΑΛΕΜΙ (γραφίδα),

ΚΑΛΟΥΠΙ (μήτρα-πρότυπο),

ΚΑΛΠΙΚΟΣ (κίβδηλος),

ΚΑΠΑΚΙ (σκέπασμα- κάλυμμα),

ΚΑΡΑΟΥΛΙ (φρουρά-σκοπιά),

ΚΟΥΒΑΣ (κάδος-αγγείο),

ΝΤΙΠ ΓΙΑ ΝΤΙΠ (ολωσδιόλου),

ΚΑΤΣΙΚΑ (ερίφι-γίδα),

ΚΕΛΕΠΟΥΡΙ (ανέλπιστο εύρημα),

ΚΙΜΑΣ (ψιλοκομμένο κρέας),

ΚΙΟΣΚΙ (περίπτερο),

ΚΟΛΑΙ (ευκολία-άνεση),

ΚΟΛΑΟΥΖΟΣ (οδηγός),

ΚΟΠΙΤΣΑ (πόρπη),

ΚΟΤΖΑΜ (τεράστιος-πελώριος),

ΚΟΤΣΑΝΙ (μίσχος),

ΚΑΦΑΣΙ (κιβώτιο),

ΚΟΤΣΙ (αστράγαλος),

ΚΟΥΒΑΡΝΤΑΣ (γενναιόδωρος-ανοιχτοχέρης),

ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ (δοχείο χρημάτων),

ΚΟΥΣΟΥΡΙ (ελάττωμα-μειονέκτημα),

ΚΟΥΤΟΥΡΟΥ (ασύνετα-απερίσκεπτα),

ΛΑΓΟΥΜΙ (υπόνομος-οχετός),

ΛΑΠΑΣ (χυλός),

ΛΕΒΕΝΤΗΣ (ανδρείος-ευσταλής),

ΛΕΚΕΣ (κηλίδα),

ΛΕΛΕΚΙ (πελαργός),

ΛΟΥΚΙ (υδροσωλήνας),

ΜΑΓΙΑ (προζύμη-ζυθοζύμη),

ΜΑΓΚΑΛΙ (πύραυνο),

ΜΑΓΚΟΥΦΗΣ (έρημος),

ΜΑΙΝΤΑΝΟΣ (πετροσέλινο-μακεδονίσι),

ΜΑΝΤΖΟΥΝΙ (φάρμακο),

ΜΑΟΥΝΑ (φορτηγίδα),

ΜΑΡΑΖΙ (φθίση),

ΜΑΡΑΦΕΤΙ (μικρό εργαλείο),

ΜΑΣΟΥΡΙ(μικρό ξύλο),

ΜΑΧΑΛΑΣ (συνοικία),

ΜΕΖΕΣ (ορεκτικά),

ΜΕΝΤΕΣΕΣ (στρόφιγγα),

ΜΕΡΑΚΙ (πόθος),

ΜΕΡΕΜΕΤΙ (επισκευή-επιδιόρθωση),

ΜΟΥΣΑΜΑΣ (κερωμένο-αδιάβροχο ύφασμα),

ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ(φιλοξενούμενος-επισκέπτης),

ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΟ (μη νωπό),

ΜΠΑΓΛΑΡΩΝΩ (δένω-φυλακίζω),

ΜΠΑΛΤΑΣ (πελέκι),

ΜΠΑΜΙΑ (ιβίσκος ο εδώδιμος),

ΜΠΑΜΠΑΣ (πατέρας),

ΜΠΑΜΠΑΛΗΣ(ο πολύ γέρος),

ΜΠΑΞΕΣ (περιβόλι-κήπος),

ΜΠΑΡΟΥΤΙ (πυρίτιδα),

ΜΠΑΤΖΑΚΙ (κνήμη-σκέλη),

ΜΠΑΤΖΑΝΑΚΗΣ (σύγαμπρος-συννυφάδα),

ΜΠΑΤΙΡΙΣΑ(πτωχεύω-χρεοκοπώ),

ΜΠΑΧΑΡΙΚΟ (αρωματικό άρτυμα),

ΜΠΕΚΡΗΣ (μέθυσος),

ΜΠΕΛΑΣ(ενόχληση),

ΜΠΟΓΙΑ (βαφή-χρώμα),

ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ (ελαιοχρωματιστής)

ΜΠΟΙ (ανάστημα-ύψος),

ΜΠΟΛΙΚΟΣ (άφθονος),

ΜΠΟΣΤΑΝΙ (λαχανόκηπος),

ΜΠΟΣΙΚΟΣ (χαλαρός),

ΜΠΟΥΖΙ (πάγος-ψύχρα),

ΜΠΟΥΛΟΥΚΙ (στίφος-άτακτο πλήθος),

ΜΠΟΥΛΟΥΚΟΣ (καλοθρεμμένος-παχουλός),

ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΣ (κουτός-ανόητος),

ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙ (φυλακή),

ΜΠΟΥΡΙ (καπνοσωλήνας),

ΜΠΟΡΑ (καταιγίδα)

ΜΠΟΥΤΙ (μηρός),

ΜΠΟΥΧΤΙΣΜΑ (κορεσμός),

ΝΑΖΙ (κάμωμα-φιλαρέσκεια),

ΝΤΑΜΑΡΙ (φλέβα-λατομείο),

ΝΤΑΜΠΛΑΣ (αποπληξία),

ΝΤΑΝΤΑ (παραμάνα-τροφός),

ΝΤΑΡΑΒΕΡΙ (συναλλαγή-αγοραπωλησία),

ΝΤΕΛΑΛΗΣ (διαλαλητής),

ΝΤΕΛΗΣ (παράφρονας),

ΝΤΙΒΑΝΙ (κρεβάτι),

ΝΤΟΥΒΑΡΙ (τοίχος),

ΝΤΟΥΜΑΝΙ (καταχνιά-καπνός),

ΝΤΟΥΝΙΑΣ (κόσμος-ανθρωπότητα),

ΠΑΖΑΡΙ (αγορά-διαπραγμάτευση),

ΠΑΝΤΖΑΡΙ (κοκκινογούλι-τεύτλο),

ΠΑΤΖΟΥΡΙ (παραθυρόφυλλο),

ΠΑΠΟΥΤΣΙ (υπόδημα),

ΠΕΡΒΑΖΙ (πλαίσιο θυρών),

ΠΙΛΑΦΙ (ρύζι),

ΡΑΧΑΤΙ (ησυχία)

ΣΑΚΑΤΗΣ (ανάπηρος),

ΣΑΜΑΤΑΣ (θόρυβος),

ΣΕΝΤΟΥΚΙ (κιβώτιο),

ΣΕΡΤΙΚΟ (τσουχτερό, βαρύ),

ΣΙΝΑΦΙ (συντεχνία, κοινωνική τάξη),

ΣΙΝΤΡΙΒΑΝΙ(πίδακας),

ΣΙΡΟΠΙ (πυκνόρρευστο διάλυμα ζάχαρης),

ΣΑΙΝΙ (ευφυής),

ΡΑΚΙ (τσικουδιά, τσίπουρο),

ΡΟΥΣΦΕΤΙ (χαριστική εξυπηρέτηση),

ΣΟΒΑΣ (ασβεστοκονίαμα),

ΣΟΙ (καταγωγή-γένος),

ΣΟΚΑΚΙ (δρόμος),

ΣΟΜΠΑ (θερμάστρα),

ΣΟΥΛΟΥΠΙ (μορφή-σχήμα),

ΤΑΜΠΛΑΣ (αποπληξία-συγκοπή),

ΤΑΠΙ (χωρίς χρήματα),

ΤΑΡΑΜΑΣ (αυγοτάραχο),

ΤΑΣΑΚΙ (σταχτοδοχείο),

ΤΑΧΙΝΙ (αλεσμένο σουσάμι),

ΤΑΨΙ (μαγειρικό σκεύος),

ΤΕΚΕΣ (καταγώγιο),

TΕΜΠΕΛΗΣ (οκνηρός-ακαμάτης),

ΤΕΡΤΙΠΙ (τέχνασμα-απάτη),

ΤΕΦΑΡΙΚΙ (εκλεκτό-αριστούργημα),

ΤΕΦΤΕΡΙ(κατάστιχο),

ΤΖΑΜΙ (υαλοπίνακας-γυαλί),

ΤΣΑΜΠΑ (δωρεάν),

ΤΖΑΝΑΜΠΕΤΗΣ (κακότροπος-δύστροπος),

ΤΟΠΙ (σφαίρα),

ΤΟΥΛΟΥΜΙ (ασκός),

ΤΟΥΛΟΥΜΠΑ (αντλία),

ΤΟΥΜΠΕΚΙ (σιωπή),

ΤΡΑΜΠΑ (ανταλλαγή),

ΤΣΑΙΡΙ (λιβάδι-βοσκοτόπι),

ΤΣΑΚΑΛΙ (θώς),

ΤΣΑΚΙΡΗΣ (γαλανομάτης),

ΤΣΑΚΜΑΚΙ (αναπτήρας),

ΤΣΑΝΤΑ (δερμάτινη θήκη),

ΤΣΑΝΤΙΡΙ (σκηνή),

ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΗΣ (ανοικοκύρευτος-άτσαλος),

ΤΣΑΡΚΑ (επιδρομή-περιπλάνηση),

ΤΣΑΝΤΙΖΩ (εξοργίζω-προσβάλω),

ΤΣΑΧΠΙΝΗΣ(κατεργάρης-πονηρός),

ΤΣΙΓΚΕΛΙ(αρπάγη-σιδερένιο άγκιστρο),

ΤΣΙΦΟΥΤΗΣ-ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ (φιλάργυρος),

ΤΣΙΡΑΚΙ (ακόλουθος),

ΤΣΙΣΑ(ούρα),

ΤΣΙΦΤΗΣ (άψογος-ικανός),

ΤΣΟΥΒΑΛΙ (σακί),

ΤΣΟΥΛΟΥΦΙ (δέσμη μαλλιών),

ΤΖΟΓΛΑΝΙ (νέος)

ΤΣΟΠΑΝΗΣ (βοσκός)

ΦΑΡΑΣΙ (φτυάρι-σκουπιδολόγος),

ΦΑΡΣΙ (τέλεια-άπταιστα),

ΦΥΝΤΑΝΙ(φυτώριο),

ΦΙΣΤΙΚΙ (πιστάκη),

ΦΥΤΙΛΙ (θρυαλλίδα),

ΦΟΥΚΑΡΑΣ (κακομοίρης-άθλιος),

ΦΟΥΝΤΟΥΚΙ (λεπτοκάρυο-λευτόκαρο),

ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ (ψωμί),

XABOYZA(δεξαμενή νερού),

ΧΑΖΙ (ευχαρίστηση),

ΧΑΛΑΛΙΖΩ (συγχωρώ),

ΧΑΛΙ (άθλιο),

ΧΑΛΙ (τάπητας),

ΧΑΛΚΑΣ (κρίκος),

ΧΑΜΑΛΗΣ(αχθοφόρος),

ΧΑΝΙ (πανδοχείο),

ΧΑΠΙ (καταπότι),

ΧΑΡΑΜΙ (άδικα),

ΧΑΡΜΑΝΗΣ (χασισοπότης),

ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ (μικρό χρηματικό ποσό),

ΧΑΒΑΣ (μουσικός σκοπός)

ΧΑΦΙΕΣ(καταδότης),

ΧΟΥΖΟΥΡΕΜΑ (ανάπαυση),

ΧΟΥΙ (ιδιοτροπία),

ΧΟΥΝΕΡΙ (πάθημα-εξαπάτηση).


πηγη    http://www.koutipandoras.gr/article/300-toyrkikes-lexeis-stin-elliniki-kathimerinotita

[golden axe]

όλη η καθημερινότητα μας προέρχεται απο τα τούρκους 

[νικος αλεφης]

Και ποσοι τούρκοι χρησιμοποιούνε ελληνικές λέξεις το έχετε βάλει ;

[pontikos69]

Τελικά, είναι μύθος το «αίμα της ράτσας» και το «DNA της ελληνικής φυλής»;
Με αφορμή την έκδοση του συλλογικού τόμου «Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα», μία συζήτηση με την Έφη Αβδελά, εκ των επιστημονικών επιμελητών και συγγραφέων, για τον εγχώριο εθνικισμό και τον φυλετικό λόγο




«Η λευκή φυλή πλέον δεν δύναται να παρακολουθήσει την ποσοτικήν αύξησιν των εγχρώμων και το πρόβλημα κατά συνέπειαν γενικεύεται, πέραν των εθνικών ή τυχόν σωβινιστικών βλέψεων εις θέμα ποιότητος του ανθρωπίνου γένους»... «Χρειάζεται η πολιτική του Καιάδα και σπαρτιατικός επιστημονισμός και της καλοθανατιάς αξιοπρέπεια για να ξαγνίσουμε τη φυλή μας»... «Είναι δυστύχημα που φύγαν οι Φράγκοι από την Ελλάδα... αφομοιωνόντουσαν εύκολα και ύστερ' από μια δυο γενιές θα είντουσαν όλοι Ρωμιοί κ' έτσι θα μπαίνανε στη ράτσα μας καινούρια, γερά στοιχεία».... «Τι ειν' αυτό που γυρεύω; Μια μεγάλη, μια πανελλήνια οργάνωση της Μακρονήσου γυρεύω, για τα δηλητηριασμένα νειάτα, σαν αυτή που αυτοσχεδίασε και τόσο άξια έφερε σε τέλος ο Στρατός μας»... «Είναι από τη θεία ράτσα με το Δώρειο αίμα και τους Δώρειους τρόπους», ένα αίμα ωστόσο «μολυσμένο από την κατάχρηση της ηδονής, πικρό αίμα»... Δηλώσεις και διαπιστώσεις σαν τις παραπάνω σήμερα θα θεωρούνταν απαράδεκτες, θα προκαλούσαν έντονες αντιδράσεις, ενδεχομένως και ποινικές διώξεις με βάση τον αντιρατσιστικό. Υπήρξαν όμως εποχές που οι θεωρίες περί καθαρού αίματος, φυλετικής ανωτερότητας και οι ευγονικές αντιλήψεις ήταν όχι απλώς δημοφιλείς (και σήμερα άλλωστε ξαναβρίσκουν απήχηση διεθνώς όχι μόνο σε ακροδεξιά ΜΜΕ, αλλά επίσης σε «μέινστριμ» λαϊκά ΜΜΕ και ιστοσελίδες), αλλά θεωρούνταν επίσης γενικώς ειπείν προοδευτικές, μοντέρνες κι επιστημονικά επικυρωμένες! Έτσι «δικαιωνόταν» ηθικά η αποικιοκρατία, έτσι γιγαντώθηκαν μεσοπολεμικά ο φασισμός, ο ναζισμός και οι παραφυάδες τους. Ανεπηρέαστη δεν έμεινε ούτε η Αριστερά, παρότι στάθηκε ταυτόχρονα ισχυρό ανάχωμα στην επικράτησή τους. Στην Ελλάδα, οι ιδέες αυτές δεν θεσμοποιήθηκαν και δεν οδήγησαν σε γενικευμένες ακρότητες (τουλάχιστον ως την εμφάνιση της ΧΑ), τέθηκαν όμως στην υπηρεσία «εθνικών» σκοπών και υιοθετήθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τόσο από πολιτικούς και θρησκευτικούς «ταγούς» όσο κι από καταξιωμένους σήμερα λογοτέχνες, κριτικούς τέχνης, ακόμα και Πανεπιστημιακούς – απόηχός τους είναι ο σύγχρονος επιστημονικοφανής λόγος περί «ελληνικού DNA». Η πιο επικίνδυνη διάσταση των φυλετικών θεωριών σήμερα αναφέρεται κυρίως σε εκείνες που εμφανίζονται ως αυτονόητες, που ταυτίζοντας τη διαφορετικότητα κάθε είδους με τη φύση και τη βιολογία νομιμοποιούν τη διάκριση, την ιεραρχία και την εξουσία. Σε μια ιστορική φάση στην οποία ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η φυσικοποίηση της διαφοράς και τα παρελκόμενά τους – ξενοφοβία, ισλαμοφοβία, αντισημιτισμός, σεξισμός, ομοφοβία κ.λπ. – επανέρχονται στο προσκήνιο ξυπνώντας εφιάλτες αλλοτινών καιρών, ο συλλογικός τόμος Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα φωτίζει πολλές σχετικά άγνωστες στην εγχώρια βιβλιογραφία πηγές πάνω στις προσλήψεις και τις χρήσεις τους στις επιστήμες, την πολιτική, τη λογοτεχνία και την ιστορία της τέχνης κατά τον 19ο και 20ό αιώνα. Εκεί εστίασε και η συζήτηση που κάναμε με την καθηγήτρια Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης Έφη Αβδελά, εκ των επιστημονικών επιμελητών και ταυτόχρονα συγγραφέων του εν λόγω πονήματος. Είμαι σίγουρος ότι σε πολλά σημεία της κουβέντας αυτής θα σταθεί ο αναγνώστης με ενδιαφέρον, ωστόσο για εκείνη, όπως νομίζω και για μένα, το σημαντικότερο βρίσκεται στην «κατακλείδα» της: «Η πιο επικίνδυνη διάσταση των φυλετικών θεωριών σήμερα δεν αφορά μόνο –ούτε καν τόσο– τις εκδοχές τους που καταδικάστηκαν μετά τα εγκλήματα του ναζισμού και συνεχίζουμε να τις αποκηρύσσουμε σήμερα, εκείνες που μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε», σημειώνει. «Κυρίως αναφέρεται σε εκείνες που εμφανίζονται ως αυτονόητες, που ταυτίζοντας τη διαφορετικότητα κάθε είδους με τη φύση και τη βιολογία νομιμοποιούν τη διάκριση, την ιεραρχία και την εξουσία».



— Πείτε μας καταρχάς πώς προέκυψε αυτή η έκδοση. Αφορμή αποτέλεσε το συνέδριο που έγινε το Δεκέμβριο του 2014 στην Αθήνα για τα τριαντάχρονα του περιοδικού Τα Ιστορικά με τη συνεργασία των εκδόσεων Μέλισσα, του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και του Μουσείου Μπενάκη. Δεν πρόκειται όμως για συνεδριακά πρακτικά, αλλά για επιλεγμένες ανακοινώσεις που πήραν τον δρόμο της έκδοσης μετά από επεξεργασία. Μας παρακίνησε το μεγάλο ενδιαφέρον που παρατηρείται τελευταία για τα θέματα που θίγει, αλλά και τα κενά που παρουσιάζει η σχετική έρευνα στη χώρα μας. — Πότε ανιχνεύονται στη Δύση οι ρίζες των φυλετικών θεωριών; Αφετηρία είναι η αποικιοκρατία, αλλά η συστηματική επεξεργασία άρχισε από τα χρόνια του Διαφωτισμού και ιδίως το 19ο αιώνα, οπότε οι αντιλήψεις για την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού και την ιεραρχική ταξινόμηση των ανθρώπινων ομάδων άρχισαν να συγκροτούνται σε επιστήμη.


— Δεν υπήρχαν άραγε στην αρχαιότητα τέτοια φαινόμενα, σε φράσεις ας πούμε όπως το γνωστό «πας μη Έλλην, βάρβαρος»; Όχι, οι φυλετικές θεωρίες με τις οποίες ασχολείται ο τόμος είναι ξεκάθαρα αντιλήψεις νεωτερικές – το ρητό που παραθέτετε έχει τελείως διαφορετική έννοια. Εδώ αναφερόμαστε σε θεωρήσεις που κατατάσσουν τους ανθρώπους με βάση βιολογικά χαρακτηριστικά – το σχήμα του κρανίου, τον σωματότυπο, το χρώμα του δέρματος κ.λπ.– αναγορεύοντάς τα σε ουσία, σε ιδιότητες που προσδιορίζουν τον πολιτισμό, τις νοητικές ικανότητες και τον ψυχισμό τους. Οι θεωρήσεις αυτές αποκτούν πλέον κατά τον 19ο αιώνα την ισχύ επιστημονικής αλήθειας. Στις επιστημονικές εταιρείες συζητούν την ταξινόμηση και ιεράρχηση των ανθρώπινων τύπων σε φυλές, όπως κάνουν με τα φυτά και τα ζώα, και συνδέουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά με διακριτές κοινωνικές, πολιτισμικές και ηθικές ιδιότητες. Η έμφαση στη φυλή συνδέεται επίσης με την πρόσληψη του έθνους με όρους καταγωγής και κληρονομικότητας. Οι επιμιξίες θεωρούνται απειλή για τον εκφυλισμό της ανώτερης λευκής φυλής. Στα τέλη του 19ου αιώνα οι φυλετικές θεωρίες θα εμπλουτιστούν με θέσεις που προβάλλουν τη θεωρία της εξέλιξης στις ανθρώπινες κοινωνίες (κοινωνικός δαρβινισμός) και άλλες που υποστηρίζουν κεντρικές παρεμβάσεις για να βελτιωθεί η ποιότητα της φυλής (ευγονική).




— Και μιλάμε, όπως άλλωστε αναφέρετε και στο βιβλίο, για πεποιθήσεις πολύ διαδεδομένες στην εποχή τους. Ακριβώς – έχει μεγάλη σημασία να τονίσουμε τη διάδοση και την αποδοχή που γνώρισαν μέχρι το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου οι φυλετικές θεωρίες. Όχι μόνο δεν ήταν περιθωριακές και καταδικαστέες, αλλά αντίθετα ήταν κοινός τόπος, που μάλιστα διέσχιζε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα. Μόλις στις αρχές του 20ού αιώνα ορισμένοι επιστήμονες αρχίζουν να αμφισβητούν τη συσχέτιση της φυλετικής ταξινόμησης με κοινωνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που κληρονομούνται. Τότε καθιερώνεται και ο όρος «ρατσιστής» με αρνητικό περιεχόμενο. Όμως την ίδια εποχή οι φυλετικές ιδέες γνωρίζουν μεγάλη λαϊκή απήχηση στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Μόνο τα ναζιστικά εγκλήματα θα οδηγήσουν μεταπολεμικά στη δημόσια καταδίκη των φυλετικών θεωριών, όπως έγινε με την επίσημη αποκήρυξη του ρατσισμού από την Unesco το 1949-1951. Δεν υπάρχει κανένα συλλογικό «εθνικό» DNA. Το γεγονός ότι ακούμε συχνά αυτή τη διατύπωση δείχνει πόσο χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι μαρτυρά κοινότοπες αντιλήψεις που φυσικοποιούν τη διαφορά. Συνιστά δηλαδή τον προθάλαμο για ρατσιστικές ιδέες που ταυτίζουν τη διαφορετικότητα με τη βιολογία – ξενοφοβικές, αντισημιτικές, ισλαμοφοβικές, σεξιστικές, ομοφοβικές. — Τι υποδοχή συνάντησαν οι θεωρίες αυτές στην Ελλάδα; Οι Έλληνες επιστήμονες και διανοούμενοι προσέγγισαν τις φυλετικές θεωρίες μέσα από την αγωνία τους να επιβεβαιώνουν διαρκώς τη μοναδικότητα, την ιδιαιτερότητα και την ιστορική συνέχεια του έθνους διαψεύδοντας τον Φαλμεράγιερ, και συγχρόνως να παραμένουν σε διάλογο με τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους. Πάντως η φυλή τέθηκε στην υπηρεσία του έθνους προωθώντας θεωρήσεις που απέδιδαν την ανωτερότητα των Ελλήνων περισσότερο στο χώρο και το κλίμα παρά στο αίμα και τη βιολογία – όπως υποστηρίζει και ο Ευθύμιος Παπαταξιάρχης στον τόμο. Βέβαια, ο Τάσος Κωστόπουλος μας εξηγεί πώς στις αρχές του αιώνα, την εποχή της διεκδίκησης της οθωμανικής ακόμα Μακεδονίας, Έλληνες επιστήμονες επιχειρούσαν μετρώντας κρανία γηγενών να καταδείξουν την αδήριτη «συνέχεια» της ελληνικής φυλής. Επρόκειτο εξάλλου για μεθόδους που θεωρούνταν έγκυρες ήδη από τον 19ο αιώνα και στις εφάρμοζαν αρκετοί επιστήμονες του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως προκύπτει για παράδειγμα από το άρθρο των Καραμανωλάκη και Κουρτέση-Φιλιππάκη για την ίδρυση του Ανθρωπολογικού Μουσείου. Αλλά και μεταπολεμικά, όπως δείχνουν οι Κόκκινος και Καρασαρίνης ανιχνεύει κανείς υπολείμματα φυλετικών θεωριών σε ορισμένα εγχειρήματα γενετιστών. Και βέβαια πρόσφατα μάθαμε για την ομάδα Ελλήνων, κυρίως, ερευνητών που επιδιώκει να τεκμηριώσει το «ελληνικό DNA»...



— Αλλά σοβαρά τώρα, υπάρχει αλήθεια κάτι σαν «καθαρό», «εθνικό» DNA; Φυσικά όχι, κανένα απολύτως, είτε ελληνικό είτε γαλλικό, αγγλικό ή γερμανικό! Δεν υπάρχει κανένα συλλογικό «εθνικό» DNA. Το γεγονός ότι ακούμε συχνά αυτή τη διατύπωση δείχνει πόσο χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι μαρτυρά κοινότοπες αντιλήψεις που φυσικοποιούν τη διαφορά. Συνιστά δηλαδή τον προθάλαμο για ρατσιστικές ιδέες που ταυτίζουν τη διαφορετικότητα με τη βιολογία – ξενοφοβικές, αντισημιτικές, ισλαμοφοβικές, σεξιστικές, ομοφοβικές. Το ανησυχητικό είναι ότι η μεταφορά του συλλογικού DNΑ χρησιμοποιείται ευρύτατα από πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, χωρίς να φαίνεται ότι έχουν επίγνωση του τι λένε. Ελπίζουμε ότι τόμος θα συμβάλει σε μεγαλύτερη εγρήγορση ως προς αυτό. — Πόσο δίκιο μπορεί να είχε ο Φαλμεράγιερ; Με βάση τα παραπάνω, το ερώτημα είναι άνευ αντικειμένου. Απορρέει από τις επιστημονικές παραδοχές της εποχής του και όχι της δικιάς μας. — Η σχέση του εγχώριου εθνικισμού με τον επιστημονικό ρατσισμό; Είναι γεγονός ότι οι απαιτήσεις και οι εσωτερικές αντιφάσεις του ελληνικού εθνικισμού τον ανάγκασαν να αναζητήσει τη φυλετική συνέχεια όχι στο αίμα αλλά στη γλώσσα, τον πολιτισμό και τον γεωγραφικό τόπο. Αφενός λοιπόν προσπαθούσε να παρακολουθήσει τις ευρωπαϊκές αντιλήψεις περί φυσικοποίησης της διαφοράς, αφετέρου δίσταζε να τις εναγκαλιστεί μπροστά στις κατηγορίες του φαλμεραγιερισμού. Από τον τόμο προκύπτει ότι οι φυλετικές διαστάσεις του ελληνικού εθνικισμού, όπως και αν τις προσέλαβαν οι διανοούμενοι και οι επιστήμονες, δεν ενθαρρύνθηκαν θεσμικά, όπως συνέβη σε άλλες χώρες, ούτε μεταφράστηκαν σε σοβαρές προτάσεις για τη λήψη ευγονικών μέτρων που να προκαλούν ευρεία συζήτηση. Ωστόσο ο τόμος μας θυμίζει ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για σχετικές ιδέες, οι οποίες συνέβαλαν στη συγκρότηση νέων επιστημονικών εξειδικεύσεων, λ.χ. στην Ιατρική Σχολή που μελετά η Σεβαστή Τρουμπέτα. Όπως όμως είπαμε, αυτές δεν μεταφράστηκαν σε ευγονικές πολιτικές. Ρόλο έπαιξε και το ότι στην Ελλάδα την ακαδημαϊκή και πολιτική ισχύ είχαν οι νομικοί και όχι οι γιατροί, που πρωτοστάτησαν αλλού στην υιοθέτηση τέτοιων ιδεών. Παρατηρούμε, εντούτοις, να αποκτούν οι φυλετικές ιδέες μεγάλη απήχηση στις εκλαϊκευμένες τους έντυπες εκδοχές.





— Ο Μεταξάς καυχιόταν για τον «Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό», το σλόγκαν της απριλιανής χούντας ήταν το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»... ισχύει ότι από την ίδια «μήτρα» προέκυψε η ΧΑ; Υπάρχουν διαφορές. Η ΧΑ είναι ένα πολιτικό κόμμα και ταυτόχρονα δικάζεται ως εγκληματική οργάνωση. Οι άλλες ήταν δικτατορίες που επιβλήθηκαν με πραξικοπήματα. Πάντως τόσο στη μεταξική όσο και στην απριλιανή δικτατορία τα ιδεολογήματα που αναφέρετε παρέμεναν στα πλαίσια της καθεστωτικής προπαγάνδας χωρίς να συνοδεύονται από κατά σύστημα πολιτικές διακρίσεων, αν εξαιρέσουμε βέβαια τις προσπάθειες να ταυτιστεί ο κομμουνισμός με «χαμηλού φυλετικού τύπου» λαούς – ο Δημήτρης Κουσουρής αναλύει πώς ο αντισημιτισμός και ο αντισλαβισμός «μπόλιασαν» την εγχώρια αντικομμουνιστική ρητορική τη δεκαετία του '40. Από κει και πέρα, ο ελληνικός εθνικισμός, όπως και κάθε εθνικισμός, εμπεριέχει εξ ορισμού την ιδέα της υπεροχής που εύκολα αποκτά φυσικοποιημένη διάσταση. Εξ ου και τα «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι» ή η ιδέα του μικρού ανάδελφου έθνους με το λαμπρό παρελθόν και την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια, που μόνιμα απειλείται, διαρκώς αμύνεται και παρά ταύτα επιβιώνει και μεγαλουργεί, και την οποία διακινεί η σχολική ιστορία μέχρι σήμερα. Φορέας φυσικοποιημένων ιδεών για τη διαφορά φαίνεται ότι είναι και η Εκκλησία – για παράδειγμα, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης εστιάζει στον χριστιανικό αντισημιτισμό τού 20ού αιώνα συγκρίνοντας την Καθολική με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης πώς οι φυλετικές ιδέες διαφαίνονται ενίοτε στη νομοθεσία για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, όπου συναντάμε τον αμφίσημο όρο «γένος» (γράφουν σχετικά οι Λ. Μπαλτσιώτης και Δ. Χριστόπουλος). Όλα αυτά τα παραδείγματα, και άλλα που περιλαμβάνονται στον τόμο –δυστυχώς δεν μπορούμε εδώ να αναφέρουμε όλα τα ονόματα–, δείχνουν ότι οι φυλετικές θεωρίες απέκτησαν στο παρελθόν ποικίλες και κάποτε αναπάντεχες πολιτικές διαστάσεις και ότι διαπερνούν και σήμερα πολλές όψεις του κυρίαρχου εθνικισμού. — Εκτός όμως από την πολιτική, οι φυλετικές θεωρίες άφησαν ίχνη και στη λογοτεχνία, της γενιάς του '30 ειδικά, κάτι που δεν είχε επαρκώς φωτιστεί ως τώρα. Πράγματι, όπως δείχνει η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου, οι φυλετικές θεωρίες, στις εκλαϊκευτικές τους κυρίως εκδοχές, επηρέασαν γνωστούς και καταξιωμένους σήμερα συγγραφείς της γενιάς του '30 – Μυριβήλης, Καραγάτσης (που εξετάζει ο Μίλτος Πεχλιβάνος), Τερζάκης, Πικρός, ο Παρορίτης που μιλά για «σάπιο αίμα» παρότι αριστερός, ο βαθιά επηρεασμένος από τον Νίτσε Καζαντζάκης κ.ά. Στην πλειονότητά τους, τις συνέδεσαν με ιατρικές μεταφορές κοινωνικής παθολογίας και εκφυλισμού. Λίγοι ασπάστηκαν ακραιφνείς ρατσιστικές απόψεις, όπως ο ταυτόχρονα μαχητικός δημοτικιστής Πέτρος Βλαστός –που μελετά ο Παρασκευάς Ματάλας–, με τον οποίο μάλιστα διαφωνούσε σχετικά ο φίλος του Ίων Δραγούμης – τις δικές του απόψεις αναλύει η Έφη Γαζή. Αλλά και γνωστοί ιστορικοί τέχνης όπως ο Παντελής Πρεβελάκης υποστήριζαν την «υπεροχή» της λευκής φυλής και του πολιτισμού της – δέστε την εργασία του Ευγένιου Ματθιόπουλου. Είπαμε, την εποχή εκείνη οι ιδέες αυτές δεν θεωρούνταν σκοταδιστικές ούτε κατακριτέες, απεναντίας φάνταζαν ορθολογικές, προοδευτικές και μοντέρνες! Μέχρι και η Αριστερά γοητεύτηκε από ορισμένες διαστάσεις των φυλετικών θεωριών, όπως φαίνεται στο άρθρο του Κωστή Καρπόζηλου, ενώ ο Δημήτρης Ψαρράς μας θυμίζει ότι δεν υπήρξε –μήτε και είναι– «αδιάβροχη» στην εβραιοφοβία.

Εκτός από τη συγγραφή της εισαγωγής ασχολήθηκα επίσης με την περίπτωση του Κωνσταντίνου Γαρδίκα, ο οποίος υπήρξε για δεκαετίες ο μόνος εγκληματολόγος στην Ελλάδα, με μακρόχρονη θητεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, θεμελιωτής των κυριότερων εγκληματολογικών υπηρεσιών της χώρας. Κριτικός σε ορισμένες απόψεις του Λομπρόζο, αναγνώριζε τη συμβολή του. Θεωρούσε το έγκλημα «βιοκοινωνικό φαινόμενο» και παρουσίαζε τους εγκληματίες ως «στοιχεία θνησιγενή της φυλής των» και «κατωτέρας ποιότητος άτομα». Υπήρξε θιασώτης των φυλετικών αντιλήψεων που κυριαρχούσαν στο αντικείμενό του κατά το Μεσοπόλεμο, οι οποίες συσχέτιζαν τη ροπή στην εγκληματικότητα με συγκεκριμένα φυσικά ή φυλετικά χαρακτηριστικά, απέρριπτε εντούτοις τη λήψη ευγονικών μέτρων. Είναι ωστόσο αξιοσημείωτο ότι οι φυλετικές θεωρίες διδάσκονταν μέσα από τα βιβλία του μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '70! — Πώς θα μπορούσαμε, πιστεύετε, να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα «μικρόβια» του εθνικισμού, του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων; Καταρχάς θα διαφωνήσω με τη χρήση της παθολογικής μεταφοράς ακριβώς επειδή χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα στο φυλετικό λόγο, όπως προαναφέραμε. Σε κάθε περίπτωση, ο τόμος επιχειρεί να καταγράψει ορισμένες από τις εκδοχές του φυλετικού λόγου στην Ελλάδα από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα και να τις εντάξει σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Αν έχει ένα πολιτικό περιεχόμενο, είναι η έμμεση αλλά σαφής πρόθεση να συμβάλει στην αναγκαία παραγωγή γνώσης γύρω από τα θέματα αυτά. Διότι είναι, κατά τη γνώμη μου, απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι η πιο επικίνδυνη διάσταση των φυλετικών θεωριών σήμερα δεν αφορά μόνο –ούτε καν τόσο– τις εκδοχές τους που καταδικάστηκαν μετά τα εγκλήματα του ναζισμού και συνεχίζουμε να τις αποκηρύσσουμε σήμερα, εκείνες που μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε∙ κυρίως αναφέρεται σε εκείνες που εμφανίζονται ως αυτονόητες, που ταυτίζοντας τη διαφορετικότητα κάθε είδους με τη φύση και τη βιολογία νομιμοποιούν τη διάκριση, την ιεραρχία και την εξουσία. Δέσποινα Μεϊμάρογλου: "Όσο δέχεσαι τη διαφορετικότητα του άλλου, όποια και να είναι αυτή, γίνεσαι πολύ καλύτερος άνθρωπος"

Πηγη:  http://www.lifo.gr/articles/ideas_articles/159658

[dick may cum]

ε να πουλήσει και η κυριούλα το βιβλιαράκι της να βγάλει κάνα φράγκο στους δύσκολους καιρούς 

[prince of square]

και φυσικά όσο υπάρχουν αρχιμαλάκες να αγοράζουν βιβλία απο τέτοια άτομα μετά μην κλαίγεστε γιατί έχουν περιουσίες, κάνουν κόμματα και κυβαρνάνε!  γιατί απλα τους στηρίζουν οι αρχιμαλάκες  24.gif

[pontikos69]

Υπάρχει και αυτή έρευνα http://www.mixanitouxronou.gr/minoites-kai-mykinaioi-exoun-koinous-progonous-kai-einai-genetika-syngeneis-symfona-me-protoporiaki-erevna-oi-sygxronoi-ellines-exoun-paromoio-dna-perissotero-me-tous-mykinaious/
που μάλλον η κυρία δεν θέλει να την βάλει στο βιβλίο της γιατί αναφέρει οτι dna δεν υπάρχει.. 

[Εὐλογητὸς]

εδω ο πλευρης πουλαει βιβλια με φυλετικες καθαροτητες και τετιες αρλουμπες και πατε και της αγοραζετε πιος ο πλευρης? ο ρουφιανος της cia και της ΕΥΠ.. επισεις ο πλευρης σας εκανε ερανο στις αρχες του 2000 μαλακες ακροδεξιουλιδες να φτιαξει το ιδρυμα ελληνιον και φυσικα του ακουμπισανε ολοι οι πυροβολιμενοι τον οβολο τους και ο πλευρης βρεθηκε με βιλα στην εκαλη, φυσικα δεν ελενχθικε ποτε για το ποθεν αισχες σαν παλιος κουκουλοφορος της χουντας και το ιδρυμα δεν φτιαχτηκε ποτε! η ηλιθια απο πανω σας πειραξε? αφηστε την να βγαλει και αυτη κανα φραγκο, ουτη ουτος η αλλος πιο αληθειες λεει απο τους γνωστους ακροδεξιους που υποστηριζουνε οτι το DNA μας ειναι ιδιο κατα 90% με τον αρχαιων..χχχαχαχχα το dna ολων τον βαλκανιων ειναι οθομανοι,βορειοαφρικανοι,αρβανιτες,βλαχοι,σλαβοι... επισεις το dna oλων τον βαλκανιων ειναι η πονιρια η κλεψια και πως θα φαμε τον αλλον... και να παιθανει η κατσικα του γειτωνα!! τυχαιο? δε νομιζω..

υ,γ πως ολοι οι ακροδεξιοι που συζηταω εξω ακομα και ταριφες ακροδεξιοι εχουνε πληρωσει 1000 ευρο και κανανε πανακριβες αναλυσεις αιματος γεναιολογικες και ειναι ολοι απο βυζαντιο μερια και απο αρχαια σπαρτη? αχχαχαχαχαχα για πειτε το και σε μενα ρε παιδια...