Bullying - Εκφοβισμός

[kavlogatos]

7 ιστορίες εφήβων στην Ελλάδα που υπέστησαν bullying και τις περιγράφουν έτσι όπως τις έζησαν Η βία σε σχολεία και σχολές δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα με ξενόφερτο όνομα, είναι μάστιγα

Επτά παιδιά και μία ειδικός μας διηγούνται Μόνο αν έχεις ζήσει το bullying στο σχολείο ή στη γειτονιά που μεγάλωσες, μπορείς να καταλάβεις πόσο σοβαρό πρόβλημα μπορεί να γίνει η απειλή από τους συμμαθητές σου. Κρατάω τον αγγλικό όρο, γιατί η ελληνική λέξη «εκφοβισμός» περιγράφει πολύ πιο ανώδυνα όσα ο όρος bullying περιλαμβάνει: απειλή, ξυλοδαρμό, τρόμο, άρνηση, καταρράκωση προσωπικότητας, τραύματα που σε ακολουθούν μια ζωή και που δύσκολα επουλώνονται. Κι επειδή στα ελληνικά δεν υπάρχει μία λέξη που να περιγράφει συνοπτικά όλα αυτά, τυπικά, μέχρι πρόσφατα το πρόβλημα δεν μπορούσε να εντοπιστεί. Ουσιαστικά, όμως, το bullying υπήρχε και ήταν το ίδιο πάντα, εδώ και δεκαετίες. Ο διαφορετικός, ο αδικημένος από τη φύση, ο χαμηλότερης κοινωνικής τάξης, όποιος δεν είχε κάποιον να τον υπερασπιστεί, όποιος είχε κάποιο κουσούρι, ήταν καταδικασμένος να είναι το θύμα. Έτρωγε ξύλο, γινόταν ο περίγελος, τον χλεύαζαν, του ζητούσαν ανταλλάγματα, τον απομόνωναν, έπρεπε να υποστεί αδιαμαρτύρητα κάθε είδους βία, γιατί, αν μιλούσε, τα πράγματα γίνονταν γι' αυτόν ακόμα πιο δύσκολα (να σημειωθεί ότι το 50% των ψυχιατρικών προβλημάτων στην ενήλικη ζωή πηγάζουν από την παιδική ηλικία).   Σήμερα, η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη.


Mεγαλώνοντας, τα παιδιά που είχαν υποστεί βία γίνονταν ακόμα πιο βίαια απέναντι σε μικρότερα παιδιά, συνήθως άλλης εθνικότητας. Η ρατσιστική βία είναι μία μάστιγα.

«Χρησιμοποιώντας τον όρο bullying αναφερόμαστε στη σωματική και συναισθηματική κακοποίηση ενός ατόμου, με σκοπό τον αποκλεισμό του από μια στενή κοινωνική ομάδα», λέει η κ. Έρη Πιπεράκη, MSc ψυχολόγος, ειδική παιδαγωγός, εντοπίζοντας το πρόβλημα. «Στην εκπαιδευτική πραγματικότητα, η σωματική και συναισθηματική βία εξασκείται από παιδί σε παιδί στο πλαίσιο του σχολείου ή σε χώρους όπου τα παιδιά λειτουργούν σαν ένα σύνολο: σε αθλητικούς συλλόγους, κατασκηνώσεις κ.α. Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο κάποιο παιδί ή ομάδα παιδιών μετατρέπεται σε «ταύρο» (bull) σε βάρος άλλου παιδιού, με σκοπό την περιθωριοποίησή του. Χαρακτηριστικό του σχολικού εκφοβισμού είναι η ανισότητα δύναμης: οι μαθητές που δέχονται τις επιθέσεις είναι συνήθως αδύναμοι να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, αισθάνονται αβοήθητοι και αυτό το εκπέμπουν στους επιτιθέμενους. Ο εκφοβισμός στον χώρο του σχολείου επηρεάζει αρνητικά τους πιο αδύναμους μαθητές, οι οποίοι, εκδηλώνοντας την αδυναμία τους ν' αντιδράσουν, γίνονται εύκολα στόχος. Στο φαινόμενο εμπλέκονται αρχικά το παιδί που δέχεται βία και το παιδί ή η ομάδα παιδιών που ασκεί τη βία. Παράλληλα, όμως, εμπλέκονται τα παιδιά-θεατές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς».




Στο πρόβλημα του bullyingτα τελευταία χρόνια προστέθηκε κι άλλη μία παράμετρος που προέκυψε από την τεχνολογία: το cyber bullying. «Με τον όρο "cyber bullying" (ηλεκτρονικός εκφοβισμός) αναφερόμαστε στη θυματοποίηση μαθητών μέσα από το Ιnternet. Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει να γίνεται ο εκφοβισμός διαδικτυακά ή με μηνύματα σε κινητά τηλέφωνα» εξηγεί η κ. Πιπεράκη. «Οι θύτες μπορεί να στήσουν ολόκληρη ιστοσελίδα όπου προβάλλουν σκηνές του θύματος και καλούν άλλους χρήστες να κάνουν τα δικά τους ειρωνικά σχόλια».   


Η Ελένη, 16 χρόνων, που έχει υποστεί cyber bullying, μας διηγείται την ιστορία της: «Στο σχολείο μου είμαι αρκετά δημοφιλής, το ξέρω ότι αρέσω. Σκέφτομαι να πάω για μοντέλο, γιατί από 14 χρόνων ήμουν ήδη 1,73 και τώρα έχω φτάσει 1,78. Μου αρέσει ο εαυτός μου, αλλά όχι και κάθε μέρα. Είναι και μέρες που δεν μου αρέσει τίποτα πάνω μου. Οι γονείς μου μού λένε συνέχεια ότι η ομορφιά δεν λέει τίποτα από μόνη της και, γενικά, θέλω να περάσω Πανελλήνιες. Ποτέ δεν ήμουν όλη την ημέρα στον καθρέφτη, είμαι πιο κλειστή. Να φανταστείς, δεν είχα καν προφίλ στο facebook, όχι γιατί δεν με άφηναν, αλλά γιατί δεν τα γούσταρα αυτά. Μια μέρα έρχεται μια κοπέλα από άλλο τμήμα και μου λέει: "κουλ το προφίλ σου στο facebook και αυτά που γράφεις". Έμεινα παγωτό. Της είπα "δεν έχω προφίλ" και μου λέει "μα, έχεις, με το όνομα και το επίθετό σου!". Τρελαίνομαι που το ακούω, μπαίνω από το προφίλ μιας φίλης μου, και τι να δω; Φωτογραφίες μου –πολλές φωτογραφίες μου που δεν ξέρω πού τις είχαν βρει– και ένα ψεύτικο προφίλ κάποιας που σκέφτεται όλη μέρα το σεξ και "λαχταρά έναν μεγάλο, μαύρο πού..ο", μαζί με άπειρα ερωτικά υπονοούμενα. Σε λίγες μέρες είχε γίνει χαμός. Αναγκάστηκα να φτιάξω ένα άλλο προφίλ και ζήτησα από το facebook να μπλοκάρουν αυτόν που με διέσυρε. Τελικά, αυτή η ψεύτικη σελίδα κατέβηκε. Δεν περνάνε λίγες μέρες και μου λέει μια φίλη μου "είσαι στο Ίντερνετ, γυμνή, σε ένα tumblr!". Ήμουν πράγματι εγώ, αλλά με ψεύτικο σώμα μιας γυμνής. Κόντευα να τρελαθώ. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποιος το έκανε και για ποιον λόγο. Έχω πολύ πιο μικρό στήθος από αυτής στη φωτογραφία και όσοι με ήξεραν κατάλαβαν ότι ήταν μονταρισμένη.   Μόλις ηρέμησα και άρχισα να το ξεχνάω, εμφανίστηκε άλλο ένα ψεύτικο προφίλ μου στο facebook, με ψευδώνυμο kavla.k και τη δική μου φωτό. Ξανά η ίδια ιστορία. Ένιωθα χαμένη και ένοχη, χωρίς να έχω κάνει κάτι κακό. Δεν είχα όρεξη να βγω, φοβόμουν να ανοίξω ακόμα και το PC μην τυχόν δουν τίποτα οι γονείς μου και δεν ήθελα να πάω στο σχολείο. Η μάνα μου κατάλαβε ότι κάτι έτρεχε, με πίεσε να της πω και της είπα. Με τη βοήθεια της Δίωξης ανακαλύψαμε ότι όλα τα είχε κάνει η κολλητή μου που με ζήλευε, μαζί με τον φίλο της. Οι γονείς μου τη μήνυσαν, αλλά τελικά απέσυραν την κατηγορία».


Η αλλαγή στη σύνθεση και τη δομή της κοινωνίας, τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που ήρθαν ως επακόλουθο, η αγριότητα που έχουν να αντιμετωπίσουν τα παιδιά σε μία κοινωνία χωρίς έλεος και η εύκολη πρόσβαση στο Ιnternet έχουν κάνει το bullying πολύ πιο επικίνδυνο και σκληρό και οι περιπτώσεις που φτάνουν στους ειδικούς το αποδεικνύουν. «Το φαινόμενο του εκφοβισμού και της κοινωνικής απομόνωσης εμφανίζεται από πολύ παλιά στις κοινωνικές ομάδες και ειδικά όπου υπάρχουν διακρίσεις λόγω πολιτισμικών διαφορών» λέει η κ. Πιπεράκη. «Σήμερα το πρόβλημα έχει ενταθεί λόγω της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που υφιστάμεθα. Στην κοινωνία μας ο ανταγωνισμός προβάλλεται ως ένα θεμιτό μέσο προόδου και εξέλιξης, ενώ παράλληλα η βία παρουσιάζεται απροκάλυπτα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και την πίεση της καθημερινότητας που έχει οδηγήσει σε δραματική μείωση του χρόνου που αφιερώνουν οι γονείς στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα η προσέγγισή τους να επικεντρώνεται μόνο στις αρνητικές τους συμπεριφορές. Τα παιδιά μαθαίνουν ότι με αυτό τον τρόπο κερδίζουν την προσοχή των σημαντικών προσώπων, αφού συνειδητοποιούν ότι μόνο έτσι βρίσκουν χρόνο ν' ασχοληθούν μαζί τους».   Το πρόβλημα, πέρα από προσωπικό του παιδιού που υποφέρει, είναι και κοινωνικό. Τα πρότυπα που επιβάλλονται στο παιδί μέσα από τα Μέσα, η κατήχηση από ορισμένες ομάδες φανατισμένων (η Χρυσή Αυγή είχε ολόκληρο μηχανισμό «διαπαιδαγώγησης» στα σχολεία), η εύκολη πρόσβαση σε αγριότητες που συμβαίνουν παντού στον κόσμο και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση, ο σκοτεινός κόσμος του παιδιού που μπορεί να το οδηγήσει, να γίνει ανελέητο, όλα μαζί συνιστούν ένα πρόβλημα που δύσκολα φτάνει στα αυτιά των ειδικών ή όσων μπορούν να του βρουν λύση. Τα παιδιά συνήθως δεν μιλούν.

«Τα παιδιά-θύματα τις περισσότερες φορές αποσιωπούν αυτό που τους συμβαίνει από φόβο ή ντροπή. Υπάρχουν όμως κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού που αποτελούν ενδείξεις ότι κάτι συμβαίνει στο σχολείο» μας λέει η κυρία Πιπεράκη. «Το παιδί μπορεί να επιστρέφει στο σπίτι με κατεστραμμένα προσωπικά αντικείμενα, απώλειά τους ή βρόμικα ρούχα. Μπορεί να υπάρχουν χτυπήματα που δεν μπορεί να δικαιολογήσει πώς έχουν συμβεί ή ξαφνική απροθυμία να πάει στο σχολείο, προφασιζόμενο αδικαιολόγητη αδιαθεσία. Να έχει νυχτερινούς εφιάλτες ή νυχτερινή ενούρηση. Εκρήξεις θυμού στο σπίτι, που είναι το ασφαλές πλαίσιο για να εκτονώσει τον θυμό του γι' αυτό που του συμβαίνει. Γενικά, γίνεται ευερέθιστο και εκδηλώνει έντονες μεταπτώσεις στη συμπεριφορά του. Μπορεί να έχει δραματική πτώση στις σχολικές του επιδόσεις και αδιαφορία για τις σχολικές υποχρεώσεις. Επιλέγει την κοινωνική απομόνωση ή ελάχιστους φίλους εκτός σχολείου και εκδηλώνει συναισθήματα άγχους, μοναξιάς, χαμηλής αυτοεκτίμησης και έντονης θλίψης».


Την τελευταία δεκαετία, που παιδιά από διάφορες εθνικότητες άρχισαν να πηγαίνουν στα σχολεία όλης την ελληνικής επικράτειας, τα πράγματα αγρίεψαν. Οι διαφορετικές κουλτούρες, οι δυσκολίες στη γλώσσα, το διαφορετικό χρώμα, ήταν από μόνοι τους λόγοι για να γίνουν στόχοι παιδιά μεταναστών. Και μεγαλώνοντας, τα παιδιά που είχαν υποστεί βία γίνονταν ακόμα πιο βίαια απέναντι σε μικρότερα παιδιά, συνήθως άλλης εθνικότητας. Η ρατσιστική βία είναι μία μάστιγα.

Ο Πέτρος είναι 19 χρόνων και σήμερα είναι ένα παιδί χαμογελαστό που φτιάχνει μουσική και έχει το δικό του συγκρότημα. Στο σχολείο, όμως, έζησε έναν εφιάλτη: «Ήρθαμε στην Ελλάδα όταν ήμουν 9 χρόνων. Δεν μιλούσα ούτε λέξη ελληνικά και θυμάμαι ότι εκείνο το καλοκαίρι ήταν το χειρότερο της ζωής μου. Για τρεις μήνες ο μικρός μου αδερφός κι εγώ ήμασταν κλεισμένοι στο υπόγειο της Αχαρνών. H μάνα μου φοβόταν πως αν βγαίναμε στον δρόμο, θα μας έχανε. Βλέπαμε όλη την ημέρα τηλεόραση που δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε, μόνο τις εικόνες. Για πρώτη φορά βγήκα στον δρόμο τον Ιούνιο και μέχρι τον Σεπτέμβριο οι γονείς μου μας πήγαιναν τα απογεύματα για λίγη ώρα στο Πεδίον του Άρεως. Ήταν η μόνη μας βόλτα. Το να είσαι διαφορετικός, χωρίς να το έχεις επιλέξει είναι ό,τι χειρότερο. Ήμουν ξένος, είχα αλλιώτικο χρώμα στο δέρμα και δεν ήξερα σχεδόν καθόλου ελληνικά, έτσι, όταν πήγα στο σχολείο, όλοι με κορόιδευαν. Μέχρι να έρθω στην Ελλάδα, ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι το χρώμα μου μπορεί να είναι πρόβλημα. Με έβαλαν στην Α' Δημοτικού, μαζί με τον αδερφό μου, μέχρι να μάθω τη γλώσσα. Δύο παιδιά της ΣΤ' Δημοτικού από την Αλβανία με έδερναν σε κάθε διάλειμμα και μου ζητούσαν λεφτά. Τους φοβόμουν πολύ, ο ένας μου είχε δείξει κι έναν σουγιά. Μια μέρα με έπιασαν από τα πόδια –με το κεφάλι στο έδαφος– και με ταρακουνούσαν. Τα φοβόμουν πολύ αυτά τα παιδιά γιατί έκαναν ό,τι ήθελαν, ανεξέλεγκτα. Το πιο τρομακτικό όμως ήταν ότι με απειλούσαν πως, αν δεν τους έδινα λεφτά, θα σκότωναν τον αδερφό μου. Μάζευα ό,τι ψιλά μου έδιναν οι γονείς μου από ρέστα και τους τα έδινα. Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων κλείστηκα στον εαυτό μου και δεν ήθελα να ξαναβγώ από το σπίτι. Δεν μιλούσα σε κανέναν, δεν είχα κανέναν φίλο και όταν προσπαθούσα να διαβάσω στην τάξη, όλοι με κορόιδευαν. Η δασκάλα δεν με υπερασπίστηκε ποτέ και δεν μου έδινε σημασία. Μια μέρα που έκλαιγα επειδή με είχαν δείρει μου είπε "αν δεν σας αρέσει εδώ, γιατί δεν γυρνάτε στη χώρα σας;". Ένα πρωί είπα στη μάνα μου ότι δεν θέλω να πάω ξανά σχολείο. Με έπιασε από το χέρι και με έσυρε μέχρι την τάξη με το ζόρι. Στον δρόμο με χτύπησε και με φώναζε "τεμπέλη". Φοβόμουν να της πω τι περνούσα, γιατί σκεφτόμουν ότι αν μιλούσα, κινδύνευε ο αδερφός μου. Με άφηνε έξω από το σχολείο και εγώ το έσκαγα και περιφερόμουν στους δρόμους. Μια μέρα τηλεφώνησαν στον πατέρα μου από το σχολείο και του είπαν ότι έχω απουσίες και εκείνος με έδειρε με τη ζώνη του και μου έλεγε ότι είμαι η ντροπή της οικογένειας. Την Κυριακή που πήγαμε στην εκκλησία με σήκωσε μπροστά σε όλους και ζήτησε να με βοηθήσει ο Θεός, επειδή δεν πήγαινα στο σχολείο. Στο τέλος της λειτουργίας μια κυρία πλησίασε τον πατέρα μου και του είπε ότι για να μη θέλω να πάω στο σχολείο κάτι κακό μπορεί να μου συμβαίνει εκεί – είχε περάσει τα ίδια με τον γιο της. Ο πατέρας μου ήρθε στο σχολείο και μίλησε στη δασκάλα, αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε. Δεν σταμάτησαν να με ενοχλούν μέχρι το τέλος της χρονιάς. Την επόμενη χρονιά αλλάξαμε και σχολείο και γειτονιά. Πέρασαν δύο χρόνια μέχρι να μάθω καλά ελληνικά και να κάνω φίλους στο σχολείο. Ακόμα και τώρα, χρόνια μετά, με φοβίζει όταν κάποιος έρχεται κοντά μου, σώμα με σώμα. Θυμάμαι εκείνη την αίσθηση και μου κόβονται για μια στιγμή τα γόνατα».   «Αμέσως μόλις ο γονιός υποψιαστεί ότι το παιδί του πιθανόν είναι θύμα σχολικής βίας, πρέπει να επικοινωνήσει με το εκπαιδευτικό πλαίσιο του παιδιού και να εκθέσει τους προβληματισμούς του», συμβουλεύει η κ. Πιπεράκη. «Στόχος είναι γονείς και σχολείο να συνεργαστούν, ώστε να σταματήσει ο εκφοβισμός του παιδιού και το παιδί να νιώσει ότι βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον, όπου τα θέματα αντιμετωπίζονται με αποδοχή και κατανόηση. Στόχος μας είναι ο σεβασμός της προσωπικότητας κάθε παιδιού και η τόνωση της αυτοεκτίμησής του. Οι γονείς δεν πρέπει ν' αντιδράσουν υπερβολικά μπροστά στο παιδί ή, αντίθετα, να υποβαθμίσουν την κατάσταση, γιατί το παιδί αποθαρρύνεται και σταματά να τους εμπιστεύεται ό,τι του συμβαίνει. Ακόμα κι αν οι γονείς διαφωνούν με τον τρόπο που το παιδί τους έχει χειριστεί την κατάσταση, δεν πρέπει να το μειώσουν λέγοντας ότι θα έπρεπε ν' αντιδράσει πιο δυναμικά –όπως οι ίδιοι θα ήθελαν – γιατί μ' αυτό τον τρόπο του κάνουν αρνητική κριτική και το παιδί κλείνεται ακόμα περισσότερο στον εαυτό του. Παράλληλα, νιώθει ότι οι γονείς δεν μπορούν να κατανοήσουν όσα περνάει, δεν το αποδέχονται και του δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι ανίκανο να χειριστεί την κατάσταση, άρα, τελικά, του αξίζει που οι άλλοι του φέρονται μ' αυτό τον τρόπο. Οι γονείς χρειάζεται να παροτρύνουν το παιδί τους να μην απομονώνεται, αλλά να βρίσκεται πάντα κοντά σε μια παρέα παιδιών ή έναν ενήλικα, στον οποίο πρέπει ν' απευθύνεται μόλις συμβεί κάτι. Όχι για να καρφώσει κάποιον ή κάποιους, αλλά για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, κάτι που καθένας μας έχει δικαίωμα να κάνει».

Στο γυμνάσιο πήγαινα στο καλλιτεχνικό σχολείο στον Γέρακα», λέει ο 18χρονος Γιώργος. «Στην Α' Λυκείου έκανα το λάθος να θέλω να αλλάξω λύκειο και πήγα στον Χολαργό, κοντά στο σπίτι μου. Εκεί στην ουσία ξεκίνησε η κόλαση. Στο τμήμα μου ήταν τρία αγόρια μεγαλόσωμα –το λέω γιατί παίζει ρόλο και αυτό– που από την πρώτη μέρα στην τάξη ξεκίνησαν τα λεκτικά πειράγματα σχετικά με το σχολείο απ' το οποίο προερχόμουν. Επειδή πήγαινα στο "καλλιτεχνικό", σήμαινε αυτόματα ότι ήμουν γκέι. Δεν το έλεγαν ανοιχτά στην αρχή, αλλά με κορόιδευαν. Εγώ δεν αντιδρούσα καθόλου, όμως η απάθεια ήταν για εκείνους χειρότερη, τους τσίτωνε. Έτσι, άρχισαν να φωνάζουν ανοιχτά περισσότερα πράγματα: "λουλού", "πουστάρα" και άλλα υβριστικά και χυδαία. Δεν είχα καθόλου συμπεριφορά γκέι, ούτε μιλούσα σαν κοριτσάκι, ούτε έδινα κανένα δικαίωμα – να πεις ότι τα ρούχα μου είχαν κάτι–, αλλά τους έτρεμα, γιατί ήταν ντερέκια. Γενικά, με τη βία δεν τα έχω καλά, δεν την μπορώ ούτε σαν αστείο και, ναι, φοβόμουν να τα βάλω μαζί τους. Αυτό, άλλωστε, ήθελαν. Στο τέλος με ρωτούσαν ανοιχτά αν είμαι "πουστάρα" και, καθώς δεν απαντούσα, τους ισχυροποιούσα και έγινα το μεγάλο θύμα τους. Με έβριζαν συνέχεια με όλες τις βρισιές του κόσμου, μου έκλειναν τον δρόμο, μου άδειαζαν τις τσέπες, μου είχαν πάρει το κινητό, τέτοια πράγματα. Μια φορά μου έκαψαν και κάτι βιβλία και τετράδια. Κατά τη διάρκεια του χρόνου και μετά τα Χριστούγεννα όλο αυτό φούσκωνε, μεγάλωνε πολύ. Μια μέρα με έκλεισαν στις σκάλες, είδαν ότι δεν έχω λεφτά στις τσέπες μου και με πήραν σηκωτό, με έκλεισαν στο ασανσέρ, κρατούσαν κλειστή την πόρτα για τουλάχιστον δέκα λεπτά και ούρλιαζαν βρισιές έξω από την πόρτα. Ήταν εγκλωβισμός, εξευτελισμός, όλα μαζί, και θυμός που δεν μπορούσα να αντιδράσω. Τα έβαζα και με τον εαυτό μου. Σ' αυτό το σχολείο δεν είχα ούτε έναν φίλο και κανείς δεν αντιδρούσε, γιατί και τα άλλα παιδιά φοβόντουσαν αυτά τα συγκεκριμένα αγόρια. Ήταν διεστραμμένα άτομα είχαν πρόβλημα σοβαρό. Βέβαια, και το δικό μου πρόβλημα είχε γίνει σοβαρό. Δεν είχα τη δύναμη να το πω στους γονείς μου. Τι να τους πω; Ότι με έλεγαν "πούστη"; "Γιατί σε λένε πούστη;", θα ρωτούσαν. Και έπειτα ένιωθα ότι εγώ έκανα κάτι λάθος, κάτι κακό και τους προκαλούσα. Δηλαδή, εν μέρει τους θεωρούσα σωστούς κι ένιωθα ότι εγώ ήμουν λάθος. Φυσικά, οι επιδόσεις μου στο σχολείο ήταν άθλιες, είχαν πέσει εντελώς. Μια μέρα με στρίμωξαν σε μια γωνία. Δεν με φόβιζε τόσο το ότι θα με χτυπούσαν, το χειρότερο ήταν να περιμένω το χτύπημα και να μην έρχεται. Και τότε κατουρήθηκα! Γύρισα σπίτι και σκεφτόμουν ν' αυτοκτονήσω και είπα στη μητέρα μου ότι δεν ήθελα να ξαναπάω στο σχολείο, ότι ήθελα να πεθάνω και ότι αυτά τα παιδιά μου προκαλούσαν τεράστιο πρόβλημα. Πήγε στο σχολείο, έπιασε τον καθηγητή των Αρχαίων και του είπε όσα ήξερε. Τους κάλεσαν και τους έκαναν παρατήρηση, επειδή με χτυπούσαν και αυτοί τα αρνήθηκαν όλα. Ήθελα να πεθάνουν όλοι τους. Κάθε μέρα αυτό ευχόμουν, κάτι να πάθουν. Μάλιστα, σκεφτόμουν να μαζέψω λεφτά και να πληρώσω μπράβους για να τους καθαρίσουν. Ονειρευόμουν το βράδυ ότι πέθαιναν με βασανιστήρια, όμως ξύπναγα το πρωί με απογοήτευση που συνέχιζαν να ζουν. Τέτοια οργή είχα μαζέψει μέσα μου. Μόνο το κακό τους με ένοιαζε. Και ξέρεις; Ο φόβος δεν τέλειωσε ποτέ. Ακόμα και σήμερα φοβάμαι ότι κάτι θα γίνει, μου έχει μείνει μέσα μου αυτό το πράγμα, ότι ξαφνικά κάτι θα γίνει. Την επόμενη χρονιά ξαναγύρισα στο Καλλιτεχνικό Σχολείο και αποφοίτησα από εκεί, αλλά ήμουν διαφορετικός, άλλο άτομο. Τους ξανασυνάντησα μετά το σχολείο μια φορά στον δρόμο και μου είπαν "γεια, τι λέει;" και τους είπα "γεια", αλλά το μέσα μου σφίχτηκε και το στομάχι μου μαζί, και διπλώθηκα από τους πόνους αργότερα. Τόσο πολύ δεν τους άντεχα. Όχι, δεν πήγα ποτέ σε ψυχολόγο, δεν έχει ακόμα χρειαστεί». Πηγή: www.lifo.gr

[kavlogatos]

Ηοικογένειά μου έφυγε για το Ντουμπάι πριν από δύο χρόνια, γιατί βρήκε εκεί δουλειά ο μπαμπάς μου», λέει η 17χρονη Άννα. «Εγώ δεν ήθελα με τίποτα να αλλάξω σχολείο, ούτε να αλλάξω χώρα. Με τα πολλά τους έπεισα και έμεινα πίσω με τη γιαγιά μου. Πηγαίνω σε ιδιωτικό και οι γονείς μου ένιωθαν ότι θα έχουν έναν έλεγχο. Τις πρώτες μέρες της σχολικής χρονιάς (στην πρώτη λυκείου πήγαινα) τα έφτιαξα με τον Νίκο με τον οποίο ήμουν φοβερά ερωτευμένη, τον ήθελα σε όλο το γυμνάσιο. Ήταν ωραία στην αρχή, για ένα μήνα ήταν όλα τέλεια. Μετά όλο έλεγε να κάνουμε σεξ. Επί δύο μήνες, κάθε μέρα, με είχε πρήξει. Θεωρώ πιο κουλ τα αγόρια που δεν πιέζουν γι' αυτό. Τελικά το κάναμε και ήταν ok. Το είχαμε κάνει μια-δυο φορές και πάνω στη βδομάδα, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, ίσως επειδή μιλούσα με ένα αγόρι στο προαύλιο, δεν ξέρω κιόλας, έρχεται και μου ζητάει να τα χαλάσουμε. Μου είπε ότι δεν του άρεσε το σεξ μαζί μου, άρχισε να λέει ότι είμαι η πιο άσχημη απ' όλες τις φίλες μου και φώναζε "είσαι άσχημη και με αηδιάζεις". Έγραψε στις τουαλέτες του σχολείου "η Άννα Μπ. είναι πουτάνα, κάνει τις καλύτερες πίπες" και τον αριθμό του κινητού μου. Ήμουν πολύ χάλια. Όλο το σχολείο είχε μάθει τι είχε γίνει, κάτι απαίσια αγόρια μου έλεγαν "πότε θα μας πάρεις μια πίπα;". Κάποιες φίλες μου σταμάτησαν να με κάνουν παρέα, γιατί ήμουν εύκολη κι έπεισαν και τις άλλες να μη μου μιλάνε. Στα μέσα της χρονιάς δεν είχα ούτε μία φίλη. Στη γιαγιά μου τι να πω; Στη μαμά μου επίσης, γιατί με την πρώτη ευκαιρία θα μου έλεγε να πάω εκεί. Πέρασα πολύ δύσκολα, δεν ήθελα να πηγαίνω στο σχολείο, έπαθα και κάτι που λέγεται "λοιμώδης μονοπυρήνωση" και δεν μου έπεφτε ο πυρετός. Ήταν μια χρονιά απαίσια. Στο σχολείο δεν τα πήγαινα καλά και οι γονείς μου νόμιζαν ότι είχα αυτή την πτώση επειδή μου έλειπαν. Τον Φεβρουάριο γνώρισα ένα πολύ σούπερ αγόρι σε ένα πάρτι παιδιών από άλλο σχολείο και αρχίσαμε να βγαίνουμε. Τον έλεγαν Σ. Όταν το έμαθε ο Νίκος με πλησίασε στο διάλειμμα και μου είπε "αν τα φτιάξεις μαζί του, θα σου χαράξω με σουγιά το πρόσωπο, θα σε καταστρέψω". Ήμουν απελπισμένη. Τον Σ. σταμάτησα να τον βλέπω επειδή έτρεμα. Με τα πολλά αποφάσισα να πάω να ζήσω με τους γονείς μου στο Ντουμπάι, γιατί εδώ τα είχα χάσει όλα. Ένιωθα μόνη και δυστυχισμένη. Είχα φτάσει 39 κιλά, με είδαν οι δικοί μου και τρόμαξαν. Τώρα είμαι εντάξει στο καινούργιο σχολείο, δεν έχω ακόμα σχέση, αλλά τα παιδιά είναι ok και είμαι πολύ δημοφιλής».   Αποφοίτησα φέτος το καλοκαίρι από την Γκράβα, ένα σχολείο όπου το bullying ήταν το πιο λάιτ που μπορούσε να σου τύχει», λέει ο 17χρονος Νίκος. «Έξω από το σχολείο γινόταν χαμός από τσαμπουκάδες και πετροπόλεμο. Η μάνα μου είναι καθηγήτρια εκεί. Η διάπλασή μου δεν με βοηθάει – εντάξει, δεν το έχω κιόλας, είμαι πολύ ήρεμος. Ήταν κάτι τεράστια παιδιά που ήθελαν "αίμα". Με έπιασε στην αρχή της Α' Λυκείου ένας ντουλάπας, τεράστιος σε μέγεθος και σε ηλικία, από αυτούς που μένουν πέντε χρονιές στην ίδια τάξη, και μου είπε "η μάνα σου με έκοψε τρεις φορές, θα πεθάνεις". Του είπα ότι κάνει λάθος, ότι η μάνα μου δεν είναι καθηγήτρια – γενικά δεν ήθελα να ξέρουν ότι είμαι ο γιος της καθηγήτριας. Ήρθαν και κάτι φίλοι του και είπαν "είσαι ο γιος της τάδε, αν δεν της πεις να μας περάσει, θα πεθάνεις". Δεν έδωσα πολλή σημασία. Νομίζω ότι όλο αυτό είναι εγκεφαλικό. Συμβαίνει και σε πιο αδύναμα παιδιά. Εγώ ήμουν εντάξει με τον εαυτό μου, ήξερα τι ήταν αυτά τα άτομα, ήξερα τι σήμαιναν όσα έλεγαν, τι μπορούσαν να πουν και μέχρι πού έφταναν. Οι περισσότεροι είναι θρασύδειλοι και, άλλωστε, αν το πεις στους καθηγητές, πρέπει να ναι τελείως μαλάκες για να μη σε βοηθήσουν. Δεν λέω ότι όλοι είναι σωστοί, αλλά ξέρεις ποιοι είναι, πες τους τι συμβαίνει και θα κοπεί. Αν δείξεις ότι φοβάσαι, τέλειωσες. Την τελευταία φορά τους είπα ότι δεν είμαι ο γιος της τάδε, αλλά άνετα θα πήγαινα στον λυκειάρχη γιατί είχε αρχίσει να κουράζει το αστείο. Δεν με ξαναενόχλησαν».   Οι περιπτώσεις που αναφέρονται χρειάστηκαν τη βοήθεια γονιών και ειδικού για να αντιμετωπιστούν. Οι περισσότεροι ψευτοπαλικαράδες είναι θρασύδειλοι και αν τους φοβερίσει κάποιος ισχυρότερος, σταματούν τον εκφοβισμό. Κι αν δεν το κάνουν, υπάρχουν οι τιμωρίες. Και ο νόμος

FACTS Σύμφωνα με μία πανευρωπαϊκή έρευνα του Χαμόγελου του Παιδιού σε 16.227 μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου, η Ελλάδα βρίσκεται στην 4η θέση ανάμεσα σε 41 κράτη, με το ένα στα τρία Ελληνόπουλα να έχει πέσει θύμα bullying. Το 16% των μαθητών στις τρεις τελευταίες τάξεις του δημοτικού έχει πέσει θύμα εκφοβισμού, ενώ τα περιστατικά έχουν διπλασιαστεί σε σύγκριση με το 2010. Η έρευνα έγινε από την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου σε 35 σχολεία της Αττικής. Τα θύματα του bullying είναι σε ποσοστό 54,2% παιδιά μη ικανά να αντιδράσουν και σε ποσοστό 40,91% ευαίσθητα παιδιά. Οι γονείς που έχουν την ανάγκη να μιλήσουν με κάποιον ειδικό Ψυχικής Υγείας μπορούν να απευθυνθούν στην γραμμή της ΕΨΥΠΕ για γονείς και εκπαιδευτικούς: 801 801 1177. Τα παιδιά και οι έφηβοι μπορούν να μιλήσουν ανώνυμα και χωρίς χρέωση στη γραμμή της ΕΨΥΠΕ για παιδιά και εφήβους: 116 111. antibullying.gr antibullyingnetwork.gr   6 ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑΤΟ BULLYING Kes (Ken Loach, 1969). Ένας πιτσιρικάς σε προάστιο της Αγγλίας κρύβεται καθημερινά από τραμπούκους που τον χτυπάνε στο σχολείο, μέχρι που μια μέρα κερδίζει τον σεβασμό όλων, δείχνοντας ότι τόσο καιρό προπονούσε ένα άγριο γεράκι να ακούει κάθε του διαταγή. Η πρώτη του Ken Loach και συγκλονιστική.   After Lucia (Michel Franco, 2012). Μια 17χρονη μετακομίζει σε νέα πόλη με τον πατέρα της. Στο σχολείο θα γνωρίσει μια παρέα που στρέφεται εναντίον της. Μία από τις καλύτερες ταινίες bullying που επικεντρώνονται σε εφηβικούς έρωτες που πήραν την κάτω βόλτα.   Napoleon Dynamite (Jared Hess, 2004). Ο Napoleon Dynamite είναι ο απόλυτος φλώρος του σχολείου και τα πάντα επάνω του σε προκαλούν να τον κοροϊδέψεις. Ο κολλητός του είναι ένας μετανάστης από το Μεξικό. Χάρη σε ένα επικό break dance του όμως, ο Napoleon γίνεται θρύλος και ο κολλητός του πρόεδρος του 15μελούς.   Harmony Lessons (Emir Baigazin, 2013). Η έκπληξη στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας ήρθε από το Αφγανιστάν, όπου το bullying παίρνει βιαιότερη μορφή απ" ό,τι στον δυτικό κόσμο.   Bully (Larry Clark – 2001). Το λέει και ο τίτλος. Η ταινία έχει να κάνει με μια παρέα που αποφασίζει να οργανώσει τη δολοφονία ενός φίλου τους, επειδή δεν αντέχουν άλλο να τους τυραννάει.   The perks of being a wallflower (Stephen Chbosky, 2012). Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο και σκηνοθετημένη από τον ίδιο τον συγγραφέα, η ταινία τα έχει όλα: έναν 15χρονο που τον κοροϊδεύουν γιατί θέλει να γίνει συγγραφέας, έναν 17χρονο που τον χτυπάνε γιατί του αρέσουν τα αγόρια και μια 17χρονη που της έχει βγει το όνομα γιατί βγαίνει με μεγαλύτερους. Αν δεν δακρύσεις στη σκηνή που παίζει το «Heroes» του Bowie, είσαι σίγουρα ρομπότ.   Η κ. Έρη Πιπεράκη είναι ψυχολόγος των Εκπαιδευτηρίων Δούκα, υπεύθυνη του Κέντρου Αξιολόγησης και Αποκατάστασης Μαθησιακών και Αναπτυξιακών Δυσκολιών και ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Ψυχολογικής και Γνωστικής Αξιολόγησης. Οι ιστορίες του ρεπορτάζ είναι άσχετες από τη συνέντευξη της κυρίας Πιπεράκη. Οι ιστορίες των παιδιών είναι «πειραγμένες» ελαφρά, ενώ τα ονόματά τους και οι τοποθεσίες έχουν αλλάξει. Για περιπτώσεις ηλεκτρονικού εκφοβισμού: στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος στο 210 6476464, cybercrimeunit.gr. Πηγή: www.lifo.gr

[sailormoon]

Σήμερα η κηδεία του 15χρονου που αυτοκτόνησε - Το ημερολόγιο, οι καταγγελίες για ξυλοδαρμό και οι τελευταίες στιγμές

Στο μικροσκόπιο των αστυνομικών αρχών έχει μπει το ημερολόγιο του 15χρονου μαθητή από την Αργυρούπολη, που αυτοκτόνησε τα ξημερώματα της Κυριακής. Η κηδεία του παιδιού θα γίνει σήμερα και αμέσως μετά ξεκινούν οι καταθέσεις. Οι αστυνομικοί του τμήματος ανηλίκων θα πάρουν καταθέσεις από όλους τους εμπλεκόμενους: τους γονείς, τους καθηγητές και τους συμμαθητές του νεαρού. Στη ΓΑΔΑ πρόκειται να κληθούν και οι έξι που κατονομάζει στο σημείωμα αυτοκτονίας που άφησε πίσω του ο 15χρονος, αλλά και οι γονείς τους. Προκαταρκτική εξέταση για την ίδια υπόθεση διέταξε και ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Ηλίας Ζαγοραίος o οποίος ανέθεσε τη διενέργεια της έρευνας στην εισαγγελέα ανηλίκων. Στο πλαίσιο της έρευνας, θα ερευνηθούν οι λογαριασμοί του 15χρονου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά αναμένεται να γίνει και άρση τηλεφωνικού απορρήτου στο κινητό του τηλέφωνο. Πολλά είναι τα αποχαιρετιστήρια μηνύματα συγγενών και φίλων του μαθητή στα social media. Ιδιαίτερη αίσθηση έχει προκαλέσει ένα κείμενο φίλων του που αναφέρει μεταξύ άλλων:«Είσαι περήφανος; Είσαι περήφανος που κατάφερες να αναγκάσεις ένα παιδί να νιώσει ότι η μόνη λύση είναι η αυτοκτονία; Είσαι περήφανος που εξαιτίας του κόμπλεξ σου χάθηκε μια ζωή;» Στο τελευταίο σημείωμά του προς τους δικούς του, ο έφηβος κατήγγειλε ότι είχε πέσει θύμα bullying, κατονομάζοντας έξι άτομα για τα οποία ζητούσε από τους συγγενείς του να τα «καταστρέψουν, όπως οι θύτες του είχαν καταστρέψει εκείνον». Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται το Πρώτο Θέμα, ο 15χρονος είχε πέσει θύμα ξυλοδαρμού από άλλο μαθητή του σχολείου του μόλις δύο εβδομάδες πριν αυτοκτονήσει. Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα που επικαλείται το Πρώτο Θέμα, στις 25 Ιουνίου ο μαθητής είχε δεχτεί επίθεση από αγόρι που πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τον 15χρονο. Εκείνο το βράδυ, στις 9μ.μ, στην πλατεία της Αγίας Τριάδας στην Αργυρούπολη, ο 15χρονος καθόταν σε ένα παγκάκι με τις φίλες του όταν το άλλο άτομο του τον κλώτσισε και το χτύπησε με κλειδιά, χωρίς εκείνος να τον έχει προκαλέσει. Κοπέλα από την παρέα του 15χρονου υποστηρίζει ότι ο φίλος της δεν προκάλεσε και πως ο άλλος νεαρός έψαχνε αφορμή για καβγά. Οι πληροφορίες για μια τηλεφωνική κλήση που φέρεται να έγινε λίγες ώρες πριν την αυτοκτονία θα ερευνηθούν. Σύμφωνα με πληροφορία που διέρρευσε από το φιλικό του περιβάλλον, λίγο αφότου ο 15χρονος έφυγε από το πάρτι, φέρεται να δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από απόκρυψη και δέχθηκε ύβρεις και απειλές. Άλλες πηγές αναφέρουν, ότι το πρώτο τηλεφώνημα έγινε σε φίλη του 15χρονου, καθώς το άτομο που καλούσε, πίστευε ότι ήταν μαζί της εκείνη την ώρα. Στο ημερολόγιό του, ο αυτόχειρας έφηβος κατέγραφε τους προβληματισμούς τους αλλά τις δύσκολες καταστάσεις που βίωνε. Σύμφωνα με πληροφορίες, στο σημείωμα του παιδιού περιλαμβάνονται μεν τα ονόματα χωρίς να καταγράφονται συγκεκριμένες κατηγορίες. Οι καταθέσεις των άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενων αναμένεται να διαφωτίσουν περαιτέρω την υπόθεση. Η κηδεία του αγοριού θα πραγματοποιηθεί το απόγευμα της Τρίτης, στο κοιμητήριο Αργυρούπολης. Πηγή: www.lifo.gr

[kavlogatos]

Alert από Σφακιανάκη: Κίνδυνος για τα παιδιά το cyber bullying (Video)





«Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που θέλει μεγάλη προσοχή. Ο κόσμος της εφηβείας δεν μπορεί να καταλάβει που πρέπει να σταματήσει. Πολλά περιστατικά ξεκινούν από μία απλή πλάκα, χαβαλέ και από τον χαβαλέ έχουμε ένα ισχυρό bullying και το οποίο μετατρέπεται σε αυτοκτονία», δήλωσε ο πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Κυβερνοασφάλειας και πρώην επικεφαλής της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Μανώλης Σφακιανάκης.

Όπως επισήμανε ο κ. Σφακιανάκης στο δελτίο ειδήσεων του AΝΤ1 με τον Νίκο Χατζηνικολάου, «έχουμε διαχειριστεί πολλά περιστατικά στο παρά- ένα, πολλά παιδιά που έχουν δεχθεί δυνατό bullying, με την επέμβαση στα σχολεία σώσαμε πολλά παιδιά από το τελευταίο βήμα».

«Μετά από καταγγελίες που δέχθηκαν οι αστυνομικοί για παιδιά που εξέφραζαν κραυγές απόγνωσης στο διαδίκτυο , η ΕΛ.ΑΣ κατάφερε και έσωσε πολλά παιδιά»', πρόσθεσε ο κ. Σφακιανάκης.

Παράλληλα , ο πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Κυβερνοασφάλειας Μανώλης Σφακιανάκης τόνισε ότι '«σε λίγα μόνο χρόνια έχουμε τρεις μεταλλάξεις του bullying. Δυστυχώς, η σύγχρονη τεχνολογία έχει συμβάλλει στο cyber bullying. Μέσω της τεχνολογίας μπορεί ένα παιδί να δέχεται απειλητικά ή εκβιαστικά e-mails, συκοφαντίες μέσα από αναρτήσεις».

http://www.topontiki.gr/article/281144/alert-apo-sfakianaki-kindynos-gia-ta-paidia-cyber-bullying-video

Πηγή: enikos.gr/ANT1

[kavlogatos]

«Φίλε» γονιέ, που στρώνεις το δρόμο για το νταή γιο σου...
Άποψη για το ανησυχητικό φαινόμενο του bullying


«Φίλε» γονιέ, με τις περίεργες ιδέες και τα «εγώ τα ξέρω όλα, άκου εμένα που σου λέω», τα παιδιά δεν φταίνε για το bullying. Ποτέ δεν φταίνε τα παιδιά, άλλωστε. Εσύ φταις. Πάντα οι γονείς φταίνε. Ο άνθρωπος όταν γεννιέται είναι tabula rasa. Άγραφος πίνακας. Κανείς δεν γεννιέται εγκληματίας, κακοποιός, ληστής ή οτιδήποτε άλλο.

Γράφει ο Νίκος Δεμισιώτης

Δεν γεννιέσαι, λοιπόν. Γίνεσαι. Εσύ το κάνεις και το πιθανότερο είναι πως το κάνεις επειδή θέλεις να δεις στο παιδί σου αυτό που εσύ δεν ήσουν.

Δεν γίνεσαι νταής επειδή είσαι ψηλός και δυνατός. Ξέρω πολλούς δυνατούς και ψηλούς ανθρώπους που βλέπουν στο πεζοδρόμιο μια σειρά από μυρμήγκια, που πάνε το φαγητό του χειμώνα στη φωλιά τους, και πηδάνε από πάνω τους για να μην τα πατήσουν.

Τα πιτσιρίκια που πάνε στο σχολείο τους ή στις παρέες τους και κάνουν τους νταήδες σε παιδιά που είναι πιο αδύναμα, δεν γεννήθηκαν για να κάνουν κάτι τέτοιο. Το κάνουν επειδή έτσι διδάχτηκαν στα σπίτια τους. Αυτό που γίνεται και στο σπίτι σου, δηλαδή. Ναι στο σπίτι σου. Γιατί το μεγάλωσες με τη λογική της ζούγκλας όπου ο πιο ισχυρός επιβιώνει και ο ανίσχυρος γίνεται λεία. Τροφή. Χωρίς εισαγωγικά.

Μη γελιέσαι. Τα παιδιά αυτά τρέφονται από αυτό που κάνουν. Αυτό νιώθουν πως πρέπει να κάνουν. Το νιώθουν σαν αποστολή. Μην μπερδεύεσαι. Όχι, επειδή του είπες να πάει να το κάνει. Τα παιδιά, άλλωστε, σπάνια ακούνε αυτά που τους λες. Τα παιδιά βλέπουν αυτά που κάνεις.

Πώς περιμένεις να συμπεριφερθεί ένα παιδί που βλέπει κάποιον από τους γονείς του να μειώνει κάποιον επειδή είναι πιο αδύναμος;

Πώς περιμένεις να συμπεριφερθεί ένα παιδί όταν βλέπει τον πατέρα του να τραβάει χειρόφρενο, να ρίχνει χριστοπαναγίες και να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο επειδή η κυρία στο μπροστινό αυτοκίνητο άργησε να ξεκινήσει όταν το φανάρι άναψε πράσινο;

Πώς θα συμπεριφερθεί όταν ακούει τη μητέρα του να λέει στις φίλες της «ποιο; Το παιδί της Ελένης; Αυτό είναι χαζό»;

Πώς θα καταντήσει το παιδί σου όταν το μεγαλώνεις για να γίνει «ματσό» και «νταής», επειδή... έτσι κάνουν οι άνδρες;

Τι θα καταλάβει όταν, την ώρα που βλέπεις ειδήσεις, σε ακούσει να λες πως «έλα, μωρέ, έχουν κάνει τα παιδιά φλούφληδες. Άμα πέσει, δηλαδή, και καμιά σφαλιάρα παραπάνω τι έγινε; Χαθήκαμε εμείς;».

Μια ειλικρινής απάντηση θα ήταν «ναι, χάθηκες»! Αυτό που έγινες, δεν λέγεται ακριβώς άνθρωπος. Είναι κάτι άλλο. Και θες να κάνεις και στο παιδί σου το ίδιο. Σταμάτα να βγάζεις τα κόμπλεξ σου πάνω στα παιδιά σου. Μη μολύνεις και τις γενιές που έρχονται. Δεν φταίνε σε τίποτα τα άλλα παιδάκια να έρχονται αντιμέτωπα με το δημιούργημά σου.

Επέτρεψε μου, όμως, «φίλε» γονιέ μια προσωπική αναφορά. Έχω πει στο γιο μου, πως δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι βαθμοί στο σχολείο, ούτε οι έπαινοι. Θα ήμουν, όμως, εξαιρετικά υπερήφανος για εκείνον αν μάθαινα πως υπερασπίστηκε κάποιο αδύναμο παιδί. Πρόσεξε: Όχι να μην του επιτεθεί. Να το υπερασπιστεί. Αν το κάνει θα έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου, ώστε να γίνει Άνθρωπος. Αν δεν το κάνει, προφανώς θα έχω αποτύχει και σαν πατέρας και σαν άνθρωπος.

Αν θέλουμε ν' αλλάξει η κοινωνία θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς και κυρίως να φροντίσουμε ν' αποκτήσουν τα παιδιά μας την παιδεία εκείνη που θα τους επιτρέπει όχι απλά να σέβονται (το προσπεράσαμε αυτό το σημείο) αλλά να αγαπούν και να προστατεύουν το διαφορετικό και το αδύναμο. Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον. Αν δημιουργήσουμε τέτοιους ανθρώπους έχουμε ελπίδα να ζήσουν αυτά, τουλάχιστον, σε μια καλύτερη κοινωνία.

Σε διαφορετική περίπτωση τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Και δεν θ' αλλάξει γιατί όσο «τσαμπουκά» και «μάγκα» και να κάνεις τον γιόκα σου, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα βαράει, θα φωνάζει και θα κοροϊδεύει «καλύτερα». Και τότε μπορεί να είναι αργά για το δικό σου παιδί.

Αν, και τελειώνω εδώ, «φίλε» γονιέ, διάβασες αυτό το κείμενο και σε «συνάντησες» ή θίχτηκες, άλλαξε ρότα και «υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».

http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/3797693/file-gonie-pou-stronis-to-dromo-gia-to-ntai-gio-sou

[luke cage]

Δεν υπάρχει δυστυχώς παιδί που να μην έχει υποστεί εκφοβισμό.Ο άνθρωπος δυστυχώς απο την φύση του έχει ζωώδη ένστικτα.

[sailormoon]

ΝΕΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΜΗΤΕΡΑΣ
«Και άλλα παιδιά έχουν πέσει θύμα bullying στο σχολείο του 15χρονου, οι καθηγητές δεν μπορούν να κάνουν τίποτα»

Συγκλονίζουν οι αποκαλύψεις από γονείς που μιλούν για το bullying που έχουν δεχθεί τα παιδιά τους στο σχολείο που φοιτούσε και ο άτυχος 15χρονος, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του τα ξημερώματα της Κυριακής.

Σύμφωνα με τη μητέρα ενός 14χρονου κοριτσιού που πηγαίνει στο ίδιο σχολείο, «είναι πολλά τα περιστατικά, το παιδί μας χρειάστηκε ψυχολογική υποστήριξη για να μπορέσει να ανταπεξέλθει από τον λεκτικό εκφοβισμό που αντιμετωπίζει στο σχολείο από τους συμμαθητές της». «Ενημερώθηκαν οι καθηγητές αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι περισσότερο από μία αποβολή», αποκάλυψε η ίδια στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1.

Στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 μίλησαν και φίλοι του 15χρονου που έβαλε τέλος στη ζωή του αποκαλύπτοντας ότι δεχόταν απειλές, είχε υποστεί ξυλοδαρμούς και φοβόταν να μιλήσει.

«Τον έβριζαν πολύ άσχημα, τον προσέβαλλαν και δεν ήξερε πως να αντιδράσει», λέει φίλος του αδελφού του και εξηγεί ότι τα παιδιά που τον απειλούσαν ήταν παιδιά από την τάξη του που τον κορόιδευαν, τον χτυπούσαν και του ασκούσαν βία. Περιέγραψε μάλιστα και έναν τσακωμό που έγινε σε κάποια πλατεία της περιοχής.

Την ίδια ώρα, η αστυνομία σαρώνει τα προφίλ του 15χρονου στα social media, ενώ έχει ήδη πρόσβαση στα μηνύματα που αντάλλαξε και στις κλήσεις που δέχθηκε και έκανε τις τελευταίες ημέρες, κάτι που αναμένεται να ρίξει φως στα αίτια πίσω από την αυτοκτονία του.

http://www.iefimerida.gr/news/429920/kai-alla-paidia-ehoyn-pesei-thyma-bullying-sto-sholeio-toy-15hronoy-oi-kathigites-den

[luke cage]

 

[TAZ 1982]

Δημιουργείται «το σπίτι του παιδιού»
Πρόκειται για δομή στήριξης παιδιών που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση

Τη δημιουργία των «σπιτιών του παιδιού» ανακοίνωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης, Σταύρος Κοντονής. Πρόκειται για έναν ειδικό χώρο, όπου τα παιδιά τα οποία έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, θα καταθέτουν με τη βοήθεια ειδικών επιστημόνων και εισαγγελικών λειτουργών  και η κατάθεση τους, η οποία θα έχει καταγραφεί, θα χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της δικαστικής εξέλιξης της υπόθεσης. Με αυτό τον τρόπο θα αποφεύγεται η μακροχρόνια ταλαιπωρία των παιδιών.

«Στόχος είναι η αποφυγή της δευτερογενούς θυματοποίησης των παιδιών» ανέφερε η γγ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Μαρία Γιαννακάκη η οποία συμπλήρωσε: «Θα υπάρχει ένας "διπλός καθρέφτης". Από τη μια θα είναι το παιδί με δικαστικό λειτουργό και από την άλλη οι ειδικοί θα καθοδηγούν μέσω "ψείρας" τον τρόπο με τον οποίο θα γίνονται οι ερωτήσεις».

Ενδεικτικά,  αναφέρθηκε από την Μαρία Γιαννακάκη  η περίπτωση παιδιού που είχε κακοποιηθεί στα τέσσερα του χρόνια από τον πατέρα του και χρειάστηκε να καταθέσει 14 φορές στα δικαστήρια μέχρι την ηλικία των 19 ετών. Το περιστατικό, ανέφερε η γγ, διηγήθηκε η ίδια η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου που στάθηκε αρωγός στην προσπάθεια ίδρυσης των «Σπιτιών» και στη χώρα μας.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Σταύρος Κοντονής ανακοίνωσε τη δημιουργία "σπιτιών του παιδιού» σε Αθήνα και Πειραιά ενώ σε συνεργασία  με το Χαμόγελο του Παιδιού σύντομα θα λειτουργήσει ανάλογο «σπίτι» και στη Θεσσαλονίκη.

Πρόκειται για ένα θεσμό που στις ΗΠΑ λειτουργεί εδώ και 30 χρόνια ενώ ισχύει σε όλες τις χώρες της ΕΕ αλλά και στην Τουρκία, όπου λειτουργούν 30 «σπίτια».

http://www.newsbeast.gr/politiki/arthro/3801695/dimiourgite-to-spiti-tou-pediou

[terry marlow]

Αυτοι που κανουν εκφοβισμό είναι συνήθως αρκετές φορές παθητικοι ομοφιλόφιλοι.

[sailormoon]

ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ, ΕΒΑΛΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ
«Ζω μια κόλαση, δεν έχω την κοινωνία μαζί μου» -Σοκ από το ημερολόγιο του 15χρονου




Με θλίψη παρακολουθεί όλο το Πανελλήνιο την υπόθεση αυτοκτονίας του 15χρονου μαθητή από την Αργυρούπολη.

Χθες, προβλήθηκαν αποσπάσματα από το ημερολόγιό του στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1. 

Ακόμα και λίγο πριν αυτοκτονήσει, τους έγραφε: «Πατέρα, μητέρα, αδερφέ μου, σας αγαπώ».

Άλλη μέρα φέρεται να είχε γράψει στο σημειωματάριό του: «Έχω μαζί μου τον πατέρα μου, την μητέρα μου και τον αδερφό μου, δεν έχω όλους τους άλλους, δεν έχω την κοινωνία».

Ανέφερε επίσης, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, πως ορισμένες φορές η ζωή του ήταν «κόλαση».

Πηγή:| iefimerida.gr

[sailormoon]

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ 15ΧΡΟΝΟΥ
Οικογένεια Βαγγέλη Γιακουμάκη: Η ατιμωρησία γεννά νέα θύματα bullying




Μνήμες από τον άδικο χαμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον Φεβρουάριο του 2015, ξύπνησε η αυτοκτονία του 15χρονου στην Αργυρούπολη.

Η οικογένεια του νεαρού φοιτητή της Γαλακτομικής Σχολής Ιωαννίνων, έκανε μία δήλωση, την οποία φιλοξένησε η εφημερίδα «Έθνος», τονίζοντας ότι η ατιμωρησία γεννά νέα θύματα bullying.

Αναλυτικά η δήλωση της οικογένειας αναφέρει: «Αυτό που περνούν σήμερα οι γονείς του άτυχου αυτού παιδιού από την Αργυρούπολη, το βιώσαμε -και εξακολουθούμε να το βιώνουμε- με τον ίδιο τραγικό τρόπο και εμείς. Μπορούμε να τους καταλάβουμε όσο κανείς.

Τριάμισι χρόνια μετά το χαμό του Βαγγέλη μας ακόμα περιμένουμε δικαίωση. Τόσο καιρό μετά και ακόμα δεν γνωρίζουμε ούτε καν την ημερομηνία της δίκης. Η ατιμωρησία ενός θα δημιουργήσει χίλιους ακόμα θύτες.

Παρά τη μεγάλη ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης με αφορμή το χαμό του Βαγγέλη και παρά τη δημιουργία νέου νόμου που προβλέπει ποινές για αυτού του είδους τα αδικήματα, βλέπουμε δυστυχώς ότι τα κρούσματα δεν σταματούν. Καλούμε την πολιτεία να δώσει ένα τέλος στην ατιμωρησία αυτών που κάνουν bullying στα παιδιά μας».

Πηγή: iefimerida.gr

[cosmicsoul]

Να τους πιάσουν αυτούς που κάναν εκφοβισμό στο παιδί να τους κάνεις ασήκωτους 

[sailormoon]

Σε έξι μηνύματα το «γιατί» της αυτοκτονίας του 15χρονου
Απαντήσεις μέσα από το ημερολόγιο του μαθητή αναζητούν οι αστυνομικοί

Απαντήσεις σε ένα μικρό κλασικό τετράδιο, που αποτελούσε τους τελευταίους μήνες το μυστικό του 15χρονου μαθητή που έδωσε τέλος στη ζωή του στην Αργυρούπολη, αναζητούν οι αστυνομικοί. Πιστεύουν ότι εκεί βρίσκεται το μυστικό της αυτοκτονίας του και γι' αυτό το διαβάζουν ξανά και ξανά σε μια προσπάθεια να μπουν στο μυαλό του και να αποκωδικοποιήσουν τη σκέψη του.

«Σκέφτομαι να αυτοκτονήσω». Οι αστυνομικοί πιστεύουν ότι ο 15χρονος δεν έγραψε τυχαία αυτή την πρόταση και ότι επεδίωκε να δείξει ότι δεν ήταν κάτι που το έκανε ξαφνικά, αλλά η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό του καιρό, σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Πρώτου Θέματος».

Οι αναφορές του στη ζωή και τις αξίες μέσω αντιφατικών εικόνων που παρέθετε κάθε μέρα που περνούσε είναι άλλο ένα σημείο στο οποίο επικεντρώνονται οι παιδοψυχολόγοι. «Η ζωή μου άλλες φορές είναι ωραία και άλλες φορές μια κόλαση. Όταν δεν έχεις παρέα... Όπως χθες, που δεν με ήθελε κανείς στην παρέα του», έγραφε. Μάλιστα, συνέχιζε ένα βήμα παρακάτω, αναφέροντας: «Αναρωτιέμαι αν αξίζει να ζει κανείς για λίγους ανθρώπους σε αυτή τη ζωή. Για τους γονείς σου και τους ανθρώπους που σε στηρίζουν και σε αγαπούν». «Μπορεί να έχω μαζί μου τη μητέρα μου, τον πατέρα μου και τον αδερφό μου, δεν έχω όμως τους άλλους και την κοινωνία», συμπλήρωνε.

Μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου αλλά και τα δύο post it που άφησε ο 15χρονος οι αστυνομικοί κατάφεραν να καταλήξουν σε έξι πρόσωπα που φέρονται να έπαιζαν κάποιον ρόλο στη ζωή του παιδιού, αναφέρει το ρεπορτάζ. Πρόκειται για δύο κορίτσια και ένα αγόρι με τα οποία είχε στενή φιλία, μοιραζόταν τους προβληματισμούς του και τους αναφέρει πολλές φορές στο ημερολόγιο. Αλλά και τους «νταήδες του σχολείου», για τους οποίους μιλά με σκληρό τρόπο, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Αυτοί με κατέστρεψαν, καταστρέψτε τους».

Ολόκληρο το ρεπορτάζ στο «Πρώτο Θέμα» που κυκλοφορεί την Κυριακή


http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/3814406/se-exi-minimata-to-giati-tis-aftoktonias-tou-15chronou

[sailormoon]

Η καλύτερη άμυνα για να νικηθεί το bullying και το ψευτονταηλίκι
Ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Νίκος Σιδέρης εξηγεί πώς γονείς και παιδιά μπορούν να αντιμετωπίσουν τον εκφοβισμό


Δεν τολμώ ούτε να φανταστώ τον πόνο των γονιών του 15χρονου παιδιού στην Αργυρόπουλη που έβαλε τέλος στη ζωή του με τα πρώτα στοιχεία να δείχνουν ότι υπήρξε θύμα bullying στο σχολείο.

Βασανιστικά ερωτήματα κατέκλυσαν το μυαλό μου για το πώς μπορεί κάποιος να προλάβει το κακό, πώς να βοηθήσει το παιδί του, πώς να το προστατεύσει και πόσο δίπλα του πρέπει να είναι τελικά; Κι αν δεν σπουδαιολογήσεις μία κατάσταση; Κι αν δεν είναι απλά ένα «εντάξει παιδιά είναι, και θα μαλώσουν, και θα πλακωθούν, και θα έχουν μία ερωτική απογοήτευση...» αλλά κάτι πιο επικίνδυνο, που καταστρέφει την ψυχή και θολώνει το μυαλό;

Πώς γίνεται μικρά παιδιά να απολαμβάνουν την άσκηση βίας ή τη θέα της βίας; Πώς θα χτυπήσουμε τον σχολικό εκφοβισμό; Πώς πρέπει να αντιδρούν και τι πρέπει να κάνουν οι γονείς που το παιδί τους εκφοβίζει αλλά και τι οι γονείς που το παιδί τους εκφοβίζεται;

Ο κ. Νίκος Σιδέρης ψυχίατρος, ψυχαναλυτής, συγγραφέας και επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας και Προσωπικής Ανάπτυξης Γαληνός, εξηγεί στο newsbeast.gr πώς θα νικήσουμε το «ψευτονταηλίκι» και πώς θα απαλλαγούμε από τους «ψευτονταήδες».


Ποιος είναι ο όρος που αποδίδει καλύτερα το bullying στη γλώσσα μας;

«Το bullying, μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα, ήταν ανεκδοτικού χαρακτήρα και δεν είχε τις διαστάσεις κοινωνιολογικού φαινομένου που έχει προσλάβει σήμερα. Ο κύριος λόγος είναι ότι η ελληνική νοοτροπία και ψυχοσύνθεση έχει σαν βάση της μία κουλτούρα τιμής και ντροπής (βλ. «φιλότιμο»), που θεωρεί ξεφτίλα να επιτίθεσαι στον πιο αδύναμο (όπως κάνουν οι ψευτονταήδες). Σήμερα, μαζί με τον επείσακτο καταναλωτικό ναρκισσισμό, ήρθαν και οι νοσηροί καρποί του, όπως το bullying. Το οποίο, όπως εκτενώς εξηγώ στο βιβλίο (Bullying: Και όμως νικιέται!) δεν είναι μόνο ή κύρια εκφοβισμός. Αλλά γελοίος σαδισμός, που έχει σαν πεμπτουσία του την απόλαυση του κακού που προκαλεί κάποιος ασκώντας ασύμμετρη βία σε στόχο πολύ πιο αδύναμο. Αυτή η στάση και συμπεριφορά είναι θρασύδειλη, γελοία και κομπλεξική και έτσι πρέπει να χαρακτηρίζεται! Γι' αυτό ο όρος που αποδίδει καλύτερα το bullying στη γλώσσα μας είναι "ψευτονταηλίκι"».

- Πώς γίνεται μικρά παιδιά να απολαμβάνουν την άσκηση βίας ή τη θέα της βίας;

«Αυτό αναλύεται εκτενέστατα στο βιβλίο, με πλήθος παραδείγματα από εμπειρίες και θεάματα που προκαλούν μεγάλη απόλαυση στα παιδιά (και στους μεγάλους) - όπως π.χ. τα παθήματα του Κογιότ ή των κωμικών χαρακτήρων στις ταινίες. Όλα αυτά συνοψίζονται σε μια κοινότατη κουβέντα, που κυκλοφορεί στις συζητήσεις σαν αυτονόητη περιγραφή: "Ξέρετε πόσο σκληρά είναι τα παιδιά...". Το ερώτημα δεν είναι αν υφίσταται ενδογενής ροπή για απόλαυση της βίας από την παιδική ηλικία. Αλλά τι κάνει ο πολιτισμός, η κοινωνία και η διαπαιδαγώγηση ώστε αυτές οι ροπές να πλαισιωθούν και να εξημερωθούν».

- Πώς θα χτυπήσουμε τον σχολικό εκφοβισμό;

«Ο πόλεμος ενάντια στο bullying είναι μια μάχη για το φαντασιακό των παιδιών (και όχι μόνο). Πρώτα απ' όλα, μια μάχη για τις λέξεις. Και υπάρχουν λόγοι ώστε το "bullying" να αποδίδεται ως "ψευτονταηλίκι".

Κύριος στρατηγικός σκοπός του είναι η αποδόμηση της φαντασιακής αίγλης που περιβάλλει το ψευτονταηλίκι και, μ' αυτό τον τρόπο, η εξουδετέρωση της νοσηρής σαγήνης που ασκεί στην παιδική ψυχή. Κύριο μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι η γελοιοποίηση του ψευτονταηλικιού. Ώστε, όσοι αισθάνονται τον πειρασμό να κάνουν ψευτονταηλίκια να αντιλαμβάνονται ότι δεν τους παίρνει. Το γελοίο σκοτώνει το ψευτονταηλίκι, ακόμη και σαν σκέψη.

Πέρα από την έγκαιρη ενημέρωση των παιδιών για την αληθινή (=γελοία) φύση του ψευτονταηλικιού, μπορούν να γίνουν χίλια ακόμη πράγματα, που εκτίθενται και στο βιβλίο. Στα εργαλεία που θα μπορούσαν να προωθήσουν και να εμπεδώσουν αυτή την αρνητική παράσταση και φαντασιακή απαξίωση του ψευτονταή περιλαμβάνονται: Διαγωνισμοί αφίσας, βίντεο, κινουμένων σχεδίων, τραγουδιού (όπως "Το τραγούδι του Μακαρονοσπάστη" που έγραψα ειδικά για το βιβλίο), γελοιογραφίας ή παρατσουκλιού (π.χ. "μακαρονοσπάστης", "μακαρονόμαγκας", "σπαγκετομάχος" κλπ.). Δημιουργία παραμυθιών, σκετς (όπως "Ο Μακαρονοσπάστης" που περιλαμβάνεται στο βιβλίο), μικρών έργων για μαριονέτες, καθώς και σύντομων θεατρικών ή φιλμ, όπου π.χ. η μπρεχτική ειρωνεία (όπως στον "Αρτούρο Ούι") θα μπορούσαν να κάνουν κουρέλια τη μυθολογία του ψευτονταή. Επιστράτευση κωμικών και γελοιογράφων με απήχηση στα παιδιά, προκειμένου να γελοιοποιήσουν και να καταστήσουν αντικείμενο χλευασμού και ντροπής το ψευτονταηλίκι...»

- Πώς πρέπει να αντιδρούν και τι πρέπει να κάνουν οι γονείς που το παιδί τους εκφοβίζει και τι οι γονείς που το παιδί τους εκφοβίζεται;

«Ο φαντασιακός ορίζοντας της ανατροφής των παιδιών που εκφοβίζουν ορίζεται από τη φαντασίωση των γονέων-υπηκόων του καταναλωτικού ναρκισσισμού "Ό,τι ήμουν εγώ και ό,τι δεν ήμουν εγώ θα είσαι εσύ στον κύβο!". Κατά μοιραία συνεπαγωγή, το πλάσμα που διαπλάθει αυτή η φαντασίωση ως ιδεώδες παιδί είναι ένας υπερ-νάρκισσος εντελώς χαμένος σε ανάλογες φαντασιώσεις: Η πριγκίπισσα και/ή το βασιλόπουλο που γ[...]εί και δέρνει γιατί έτσι της/του αρέσει. Η διαμόρφωση τέτοιων παιδιών τροφοδοτεί το ψευτονταηλίκι. Από τη μία, εξωραΐζει τη βαρβαρότητά του και ακυρώνει πιθανούς χαλινούς που θα συγκρατούσαν τους επιτιθέμενους. Από την άλλη, μυθοποιώντας τον ψευτονταή ευνοεί τη σαγήνη που ασκεί το ψευτονταηλίκι ακόμη και στα θύματά του. Όπως βλέπουμε δεν είναι θέμα προσωπικής ενοχοποίησης του Τάδε ή της Δείνα γονιού, αλλά προβληματική και επιβλαβής πολιτισμική πλαισίωση της κοινωνικής εικόνας και ειδικότερα της γονεϊκής λειτουργίας».



«Όσο για τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκφοβισμού, η θωράκιση απέναντι στη σκληρότητα της ζωής γενικά, απέναντι στη σκληρότητα άλλων παιδιών ειδικότερα, πρέπει ν' αρχίσει από την πρώτη μέρα της ζωής. Η αίσθηση προστατευτικής παρουσίας των γονέων, η εμπιστοσύνη μεταξύ γονέων και παιδιών, η αγαπητική και δημιουργική σχέση με τον άλλον και με τον κόσμο, διαμορφώνουν έναν ισχυρό μηχανισμό προστασίας του παιδιού από κάθε επίθεση και επούλωσης των αναπόφευκτων πληγών που δημιουργεί η πορεία της ζωής.

Η καλύτερη άμυνα είναι να έχει αποκτήσει έγκαιρα επίγνωση της πραγματικότητας. Ότι δηλαδή μπορεί να συναντήσει στον δρόμο του κάποια παιδιά, τα οποία απολαμβάνουν το κακό που προκαλούν ασκώντας βία σε κάποιον πιο αδύναμο. Ότι αυτή η στάση είναι θρασύδειλη, γελοία και κομπλεξική. Ότι δεν πρέπει, συνεπώς, να τους φοβάται, να τους σέβεται ή να τους θαυμάζει. Ο ισχυρός που επιτίθεται στον αδύναμο δεν δείχνει ότι είναι δυνατός, αλλά ότι είναι γελοίος: Αυτή είναι η θεμελιωδέστερη ιδέα που πρέπει να κατέχει το παιδί, και έτσι να βλέπει το λεκτικό ψευτονταηλίκι: Σαν ένδειξη γελοιότητας και κόμπλεξ του επιτιθέμενου, όχι σαν περιγραφή του εαυτού του.

Αν ωστόσο το παιδί υποστεί τέτοια επίθεση και δεν κατορθώσει να αμυνθεί και να μην πληγωθεί, τότε είναι απαραίτητη η συστηματική πλαισίωσή του, με αγάπη και λόγια, από τους γονείς του, τους παιδαγωγούς και όποιον άλλον μπορεί ή χρειάζεται να συμβάλει στην υπέρβαση της τραυματικής εμπειρίας.

Το βιβλίο μου παρέχει πλήθος αναλύσεις, αλλά και πρακτικές ενέργειες, που απομυθοποιούν το ψευτονταηλίκι, αναδεικνύουν τη γελοιότητά του και, μ' αυτό τον τρόπο, καθιστούν τις εκδηλώσεις του λιγότερο πληγωτικές και το παιδί-θύμα καλύτερα εξοπλισμένο για ν' αντιμετωπίσει τη δοκιμασία».

- Όπως αναζητούμε τα αίτια για τη συμπεριφορά των παιδιών που εκφοβίζουν, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με παρόμοιο τρόπο παρόμοια αίτια για τα παιδιά που εκφοβίζονται; Με λίγα λόγια να πέσει το «βάρος» και στους δύο και στα παιδιά με «επιθετική» συμπεριφορά, αλλά κι εκείνα που έχουν την τάση να την αποδέχονται;

«Είναι αναγκαία τόσο η άμυνα (θωράκιση των παιδιών απέναντι σε ενδεχόμενο ψευτονταηλίκι) όσο και η επίθεση (χαλιναγώγηση της ροπής για απόλαυση του κακού που προκαλεί το ψευτονταηλίκι). Μέχρι τα τώρα, το βάρος είχε πέσει στην άμυνα. Η πρότασή μου είναι το βάρος να πέσει στην επίθεση, με στόχο την απομυθοποίηση του ψευτονταή. Έτσι ώστε και όποιο παιδί νιώσει τον πειρασμό για ψευτονταηλίκια, να καταλάβει ότι δεν το παίρνει επειδή η συμπεριφορά του δεν θα θεωρηθεί μαγκιά, αλλά θρασύδειλη γελοιότητα».


- Στατιστικά, πόσο υπαρκτός είναι ο φόβος το bullying να οδηγήσει στην αυτοκτονία;

«Στατιστικά, η αυτοκτονία έχει ελάχιστες πιθανότητες. Όμως, ακόμη και ένα παιδί αν πάει χαμένο από κάτι που μπορεί να προληφθεί, όπως το ψευτονταηλίκι, πρέπει να το θεωρήσουμε ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο».

- Το βιβλίο σας έχει τίτλο: «Bullying-κι όμως νικιέται». Πιστεύετε ότι πραγματικά νικιέται;

«Προφανώς νικιέται, επειδή κανένα παιδί δεν αντέχει την ιδέα, ή έστω και μόνο την υποψία, ότι είναι ή μπορεί να φαίνεται γελοίο αυτό που κάνει.

Όσο για το πώς; Με τα όπλα του φτωχού - κάτι που είναι αναγκαίο στη σημερινή ένδεια πόρων στην πατρίδα μας. Αυτά τα όπλα είναι: Σκέψη, Χιούμορ, Στόμα, Μολύβι, Χαρτί. Συγκεκριμένα παραδείγματα αφθονούν στο βιβλίο μου. Αλλά και πλήθος ακόμη μπορούν να επινοηθούν και να εφαρμοστούν, με τη βοήθεια και των ίδιων των παιδιών (π.χ. διαγωνισμός γελοιογραφίας στο σχολείο με θέμα το πόσο γελοίο είναι το ψευτονταηλίκι)».

    Ο Νίκος Σιδέρης είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής, Συγγραφέας και Επιστημονικός Διευθυντής του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας και Προσωπικής Ανάπτυξης Γαληνός www.siderman.gr/www.galinos-psy.gr