Μακεδονικό ζήτημα

[xlexlekias]

• Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια γλώσσα με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια θρησκεία με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια αρχιτεκτονική με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες τέχνες με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν τα ίδια ονόματα με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια ήθη με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τους ίδιους μύθους με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τους ίδιους ήρωες με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια έθιμα με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες συνήθειες με τους λοιπούς Έλληνες
• Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες

[xlexlekias]

Αρχαια Μακεδονια



νομιζω οτι και η Αλβανια και η Βουγαρια δικαιουνται να ονομαστουΝ "Μακεδονια" και να ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ τον Μεγα Αλεξανδρο εξίσου ... αλλωστε εχουν τα ιδια κοινα και οι λαοι τους (Αλβανοι-Βοθλγαροι) με τους αρχαιους Μακεδονες... ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΔΗΛΑΔΗ οπως και οι "Mankeydonians" της "Δημοκρατιας της McDonia"

[xlexlekias]

Ο Μεγας Αλεξανδρος εκαψε τη Περσέπολη ως αντίποινα στο κάψιμο της ΑΘήνας απο τον Ξέρξη.

[xlexlekias]

«Ο Όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου»  στην πόλη Ώκις της Μεσοποταμίας:

... Τώρα που τελείωσαν οι πόλεμοι, σας εύχομαι να ευτυχήσετε με Ειρήνη.
Όλοι οι θνητοί από εδώ και στο μέλλον να ζήσουν με ευημερία ως ένας λαός.
Να θεωρήσετε την Οικουμένη ως πατρίδα σας, με κοινούς νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής που ανήκουν.
Δεν χωρίζω τους ανθρώπους σε Έλληνες και Βαρβάρους, όπως πράττουν οι μή σώφρονες. Η φυλετική καταγωγή των πολιτών μου είναι αδιάφορη.
Καταμερίζω όλους τους ανθρώπους της Οικουμένης με μόνο ένα κριτήριο, την Αρετή. Κάθε χαρισματικός ξένος είναι Έλληνας και κάθε μη συνετός Έλληνας, χειρότερος από βάρβαρο.
Αν ποτέ προκύψουν διαφορές μεταξύ σας ή με άλλους, δεν θα καταφύγετε στα όπλα. Θα αναζητήσετε με διάλογο που θα τον διακρίνει η παρρησία, λύσεις ειρηνικές.
Όσο Υπάρχω, θα σταθώ διαιτητής σας σε κάθε έριδα.
Τον Θεό δεν πρέπει να τον λατρεύετε ως αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά ως κοινό Πατέρα όλων των πλασμάτων της Οικουμένης.
Η διαγωγή σας να είναι όμοια με αυτήν που διάγουν τα αδέλφια στην Οικογένεια.
Σας θεωρώ όλους ίσους, Λευκούς ή Μελαψούς, και επιθυμώ η συμπεριφορά σας και οι ενέργειές σας στην Κοινοπολιτεία που δημιουργήσαμε να μην είναι ως απλοί πολίτες, αλλά ως μέτοχοι και συνέταιροι αυτής.
Με όλες μου τις Δυνάμεις θα προσπαθήσω να συντελεσθούν όλα αυτά που υπόσχομαι.
Τον Όρκο που δώσαμε με αυτή την σπονδή σήμερα, κρατήστε τον ως συμβόλαιο Αγάπης μεταξύ των ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΔΕ ΛΕΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΑΛΛΑ ΕΛΛΗΝΕΣ

[xlexlekias]

Αλεξανδρος και Διογενης

Όταν κατέβηκε στην Πελοπόννησο για να πάρει το χρίσμα από τους Πανέλληνες για την Εκστρατεία, οι ηγέτες όλης της Ελλάδος του υπέβαλαν τα σέβη τους. Το ίδιο περίμενε να κάνει και ο Διογένης ο φιλόσοφος, ο οποίος έμενε σε ένα πιθάρι κοντά στην Κόρινθο. Όταν, λοιπόν, πήγε να συναντήσει τον Διογένη και τον ρώτησε αν θα ήθελε να του προσφέρει κάτι για βοήθεια, αυτός του απάντησε: «Όχι, ευχαριστώ. Το μόνο που θα ήθελα είναι να μετακινηθείς λίγο, γιατί μου κρύβεις τον ήλιο». Ο Αλέξανδρος σαστισμένος, θαύμασε την υπεροψία και την μεγαλοσύνη του ανδρός και είπε: «Αν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης». Που σημαίνει ότι: «Αν δεν ήμουν φιλόσοφος με τα έργα μου, θα ήθελα να φιλοσοφώ με τα λόγια μου. Ο πραγματικός μου χαρακτήρας δεν είναι βασιλιάς, αλλά απλός άνθρωπος και αυτά που κάνω τα κάνω γιατί έχω χρέος απέναντι σε άλλους να τα κάνω, μιας και θα προτιμούσα να κάθομαι σε ένα πιθάρι και να λιάζομαι. Αν δεν είχα σαν στόχο να μεταφέρω τα σύνορα της Ελλάδος στα πέρατα του κόσμου και να διδάξω σε όλους τους λαούς την αδελφοσύνη, την δικαιοσύνη και την ειρήνη, δεν θα απολάμβανα την αδρανή εξουσία που έχω, αλλά θα ζούσα μία πολύ απλή ζωή. Τώρα, όμως, πρέπει να ακολουθήσω τα ίχνη του Διόνυσου, του Περσέως και του Ηρακλέους και να θυμίσω πάλι σε όλους τους Έλληνες ανά την υφήλιο την καταγωγή τους και το χρέος τους απέναντι στον Θεό και τους ανθρώπους. Θέλω να αναβιώσουν πάλι οι Βακχικές τελετές στην Ινδία, όπου τις είχε διδάξει ο Διόνυσος και να βρω εκεί τους ανθρώπους που ζουν πιο απλή ζωή και από τον Διογένη (τους γυμνοσοφιστές) και να τους μάθω την φιλοσοφία του Διογένη και σε αυτόν θα μάθω την φιλοσοφία τους».


Εδω ξεκιναει μια τεραστια περιοδος που χαρη στον Αλεξανδρο και τους "Μακεδόνες" ονομάστηκε παγκοσμίως ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ και ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ εφτασε σε ολο το γνωστο την εποχη εκεινη κοσμο

[xlexlekias]

"Ο σκοπός της ζωής του Αλέξανδρου ηταν η αδελφοσύνη του Ελληνικού Έθνους και η υπενθύμιση σε αυτό το Έθνος του χρέους του απέναντι στην Ανθρωπότητα"

[xlexlekias]

Απάντηση Μεγαλου Αλεξάνδρου προς Δαρείο  «οι υμέτεροι πρόγονοι ελθόντες εις Μακεδονίαν και εις την άλλην Ελλάδα κακώς εποίησαν ημάς».

[xlexlekias]

Προς γεροντα παστιτσιο

Μεγαλη η χαρη σου γεροντα αλλα ο πατριωτισμός επέβαλλε στους πολίτες των ελληνικών πόλεων-κρατών να είναι βαθύτατα προσηλωμένοι στην ελευθερία της πόλης τους, φανατικά υποταγμένοι σε μία από τις πολιτικές μερίδες (κόμματα), να θεωρούν ως πρωταρχικό εχθρό της πόλης τους την αντίπαλη πολιτική παράταξη και ως δευτερεύοντα εχθρό τις γειτονικές πόλεις-κράτη. Για να «σώσουν» την πατρίδα τους από τον πρωταρχικό εχθρό, με άλλα λόγια για να κυβερνήσει το δικό τους πολιτικό κόμμα, δεν δίσταζαν να αναμίξουν αμέσως ή εμμέσως στα πολιτικά τους πράγματα και άλλα κράτη, άλλοτε ελληνικά και άλλοτε βαρβαρικά, συνήθως δε από την Περσία.

Εκατονταδες πιρφοριες ελεγαν κατα καιρους διαφοροι αξιοτιμοι κυριοι βασισμενοι στην ΜΑΛΑΚΙΑΝ να υπερασπιστους διαφορα συμφεροντα.

Παρακατω ομως θα παραθεσω την καταγεγραμενη αποψη των αρχαιων για τους Μακεδονες

[xlexlekias]

Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι παιδιά του Δία και της Νιόβης ήταν ο Άργος και ο Πελασγός,
απ' όπου οι Πελοποννήσιοι και άλλοι κάτοικοι της Ελλάδας ονομάσθηκαν Πελασγοί. Αναφέρει
επίσης ότι γιος του Πελασγού ήταν ο Λυκάωνας, ο βασιλιάς των Αρκάδων, που με πάρα πολλές
γυναίκες απόκτησε 50 γιους, τους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό ...,
και έτσι, εννοείται οι Πελοποννήσιοι εξαπλώθηκαν στα διάφορα μέρη του αρχαίου γνωστού
κόσμου. «Επανάγωμεν δε νυν πάλιν επί τον Πελασγόν, όν Ακουσίλαος μεν Διος λέγει και
Νιόβης, καθάπερ υπέθεμεν, Ησίοδος δε αυτόχθονα τούτου και της Ωκεανού θυγατρός
Μελιβοίας, ή καθάπερ άλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παις Λυκάων εγένετο, ος
βασιλεύων Αρκάδων εκ πολλών γυναικών πεντήκοντα παίδας εγέννησε· Μελαινέα,
Θεσπρωτόν... Μάκεδνον, ... Ορχομενόν . . .» (Απολλόδωρος, Γ, 8, 1)

Οι Μακεδόνες αναφέρονται όμως και σε άλλους μύθους. Σύμφωνα με τον Ελλάνικο, ιστο-
ρικό του 5ου αιώνα π.Χ. (Felix Jacoby, "Die Fragmenten der Griechischen Historiker", 4 F 74),
ο οποίος επισκέφτηκε τη μακεδονική αυλή κατά το δεύτερο μισό του ίδιου αιώνα, ο Μακεδών
ήταν γιος του Αιόλου. Ο μύθος αυτός ίσως υποδηλώνει ότι η μακεδονική διάλεκτος ήταν
συνδεμένη με την αιολική. Άλλωστε ο ιστορικός Ελλάνικος ο Μυτιληναίος, που έζησε στην
αυλή του βασιλιά της Μακεδονίας Αλεξάνδρου του Α ́, έγραψε ότι συνεννοούνταν με άνεση με
τους Μακεδόνες και ότι η μιλιά τους έμοιαζε με τη δική του διάλεκτο, την Αιολική.
Ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Β ́ 765, 848-849, Ζ ́ 226, Π ́ 287-289) αναφέρει τα πελασγικά κι
ελληνικά φύλλα που κατοικούσαν στη Μακεδονία. Ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος («Ιστορί-
αι» Α ́ 56) αναφέρει ότι οι Μακεδόνες ήταν Δωριείς, που εκδιώχτηκαν από την Εστιαιότιδα
Θεσσαλίας, και κατοίκησαν στους πρόποδες της Πίνδου «οίκει εν Πίνδω Μακεδνόν καλεομέ-
νον». Μαρτυρίες ισχυρές περί του ελληνισμού των μακεδόνων συναντάμε και όταν ο Ηρόδοτος
αναφέρει: «Λακεδαιμόνιοι, Κορίνθιοι, ... ούτοι Δωρικόν τε και μακεδνόν έθνος» (Ηρόδοτος
«Ιστορίαι» Η ́ 43). Επίσης για τον Αλέξανδρο τον Α ́ ο πατέρας της ιστορίας αναφέρει: «Συμ-
βαίνει να γνωρίζω ότι [οι πρόγονοι του Αλέξανδρου] είναι Έλληνες» (Ηρόδοτος, 5.22).
Για την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων συνηγορεί και το γεγονός που αναφέρει ο
Ηρόδοτος ότι οι Πέρσες χρησιμοποίησαν Μακεδόνες και όχι Θράκες στην εκστρατεία τους κατά
της Ελλάδας το 480 π.Χ. Φυσικά οι Μακεδόνες γνωρίζοντας τη γλώσσα έκαναν τη μετάφραση
για τους Πέρσες ώστε να συνεννοηθούν με τους Βοιωτούς (Ηροδοτος, 8.34).
Ο Αισχύλος αναφέρει ότι ο βασιλιάς του Άργους καυχιόταν λέγοντας ότι είναι στο γένος
Πελασγός και το γένος των Πελασγών άρχει μέχρι της Παιονίας και του Στρυμόνος ποταμού:
«Του γηγενούς γαρ ειμ' εγώ Παλαίχθονος ίνις Πελασγός, τησδε γης αρχηγέτης. Εμού δ' άνακτος
ευλόγως επώνυμον γένος Πελασγών τήνδε καρπουται χθόνα. Και πασαν αιαν ης δ' αγνός έρχεται
[3]
Στρυμών, το προς δυνοντος ηλίου, κρατώ ορίζομαι δε την τε Περραιβων χθόνα, Πίνδου τε
ταπέκεινα, Παιόνων πάλα, όρη τε Δωδωναία, συντέμνει δ' όρος υγράς θαλάσσης τώνδε ταπί τάδε
κρατώ..,....» (Αισχύλος, Ικέτιδες 250).
Επίσης ο Πολύβιος χαρακτηρίζει τους Μακεδόνες «ομόφυλους προς τους λοιπούς Έλληνες.
Στη συνθήκη των Καρχηδονίων με το βασιλιά Φίλιππο αναφέρει ξεκάθαρα ότι η Μακεδονία
είναι μέρος της Ελλάδας: «Εναντίον Θεών πάντων όσοι Μακεδονίαν και την άλλη Ελλάδα
κατέχουσι...». Όμοια ο Αππιανός αναφέρει ότι: «Οι Μακεδόνες καυχιούνται για την καταγωγή
τους από τους Αργείους» (Αππιανός εκ της Μακεδονίας 2). Το ίδιο ακριβώς λέγει κι ο Πλούταρ-
χος («Ηθικά» 2, 342).
Η καταγωγή των Μακεδόνων, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης (ΙΙ 99 και V 80) πηγάζει από το
Άργος «Αλέξανδρος ο Περδίκου πατήρ και οι προγόνοι αυτού, Τημενίδαι το αρχαίον όντες εξ
Άργους».
Μια από τις πιο σημαντικές μαρτυρίες για την ελληνικότητα της Μακεδονίας είναι και του
αρχαίου συγγραφέα, φιλόσοφου και γεωγράφου Στράβωνα (65 π.Χ. – 23 μ.Χ.), ο οποίος 2000
χρόνια πριν, πιο ξεκάθαρα δεν μπορούσε να το δηλώσει. Γράφει λοιπόν: «...Έστι μεν ουν Ελλάς
και η Μακεδονία...» (Στράβων Γεωγραφικά Ζ ́ 9) [...είναι Ελλάδα και η Μακεδονία...]. Ο
Στράβων και αλλού πιστοποιεί (Β ́ 108,128,130-Θ ́,403) το ίδιο.
Η πολιτική αντιπαράθεση στα χρόνια του Φιλίππου Β ́ και του γιού του Αλέξανδρου καθώς
και η σφοδρή αντιπαλότητα τους με τους νότιους Έλληνες, δε θα μπορούσε να αποτελέσει
κριτήριο για την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων. Αφενός ήταν γνωστή ανέκαθεν η
πλήρης απροθυμία των αρχαίων Ελλήνων γενικότερα να ανεχτούν να βρεθούν κάτω από τον
ζυγό άλλων Ελλήνων και αφετέρου υπάρχουν αρκετά παρεμφερή παραδείγματα τα οποία
διαλύουν τους σχετικούς ισχυρισμούς. (Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η εξαγγελία των Σπαρτια-
τών στους υπόλοιπους Έλληνες για "απελευθέρωση της Ελλάδας" από τον αθηναϊκό ζυγό).
Είναι γεγονός ότι ο Δημοσθένης μιλούσε με εξυβριστικά λόγια κατά του Φιλίππου (π.χ. 9.30-35
όπου προσφωνεί το Φίλιππο «όχι Έλληνα, ούτε συγγενή με Έλληνα, ούτε καν βάρβαρο από κάποιο
μέρος που μπορεί να ειπωθεί καλό») που έχουν δημιουργήσει την αντίληψη ότι οι Μακεδόνες
δεν ήταν Έλληνες, αλλά ο Δημοσθένης είχε την τάση να αποκαλεί όλους τους εχθρούς του
βάρβαρους, ακόμα και συμπολίτες Αθηναίους (π.χ. 21.150).
Στην ουσία λοιπόν οι αρχαίες Ελληνικές πηγές απέδιδαν μερικά από τα πιο πατριωτικά Ελ-
ληνικά συναισθήματα σε Μακεδόνες βασιλείς (Ηρόδοτος), περιέγραφαν μνήμες από την
Ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων (Ησίοδος, Ελλάνικος, Ηρόδοτος) και συμμετοχή στα
κοινά των Ελλήνων, όπως την Δελφική Αμφικτιονία και τους Πανελλήνιους αγώνες (Ηρόδοτος,
Θουκυδίδης, Αισχίνης, κτλ.)

[xlexlekias]

Ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Α ́, όταν υποδέχτηκε απεσταλμένους του βασι-
λιά Δαρείου τους είπε: «...απαγγείλατε ως ανήρ Έλλην Μακεδόνων ύπαρχος εύ υμέας εδέξα-
το...» (Ηρόδοτος «Ιστορίαι» Ε ́ 20) [...να πείτε ότι ένας άνδρας Έλληνας, ο διάδοχος των
Μακεδόνων σας καλοδέχθηκε...].

[xlexlekias]

Παρότι αναγκάσθηκε να ακολουθήσει αργότερα τον Ξέρξη στην εκστρατεία του
κατά των Ελλαδικών πόλεων-κρατών, έδειξε όμως ιδιαίτερα φιλικά αισθήματα απέναντί
τους αρχικά στη μάχη των Θερμοπυλών και στη συνέχεια στη μάχη των Πλαταιών πήγε στο
στρατόπεδο των ενωμένων Ελλήνων και τους προειδοποίησε για το σχέδιο του Μαρδόνιου
λέγοντας: «...αυτός τε γαρ Έλλην γένος ειμί τωρχαίον και αντ' ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ
αν εθέλοιμι οράν την Ελλάδα...» (Ηρόδοτος Θ ́ 45) [...και εγώ ο ίδιος Έλληνας το γένος
είμαι το αρχαίο, και από ελεύθερη δεν θέλω να την δω υποδουλωμένη...].

[xlexlekias]

Ο Μέγας Αλέξανδρος σε επιστολή του δηλώνει ότι είναι βασιλεύς των
Ελλήνων: «Εγώ δε των Ελλήνων ηγεμών» (Αρριανός «Ανάβασις Αλεξάνδρου» Β, 14).
Επίσης ενώπιον των Αθηναίων παραδέχεται ότι είναι Έλληνας, όπως μας αναφέρει ο Ηρό-
δοτος: «Άνδρες Αθηναίοι ου γαρ αν έλεγον ει μη μεγάλως εκηδόμην συναπάσης της Ελλάδος,
αυτό τε γαρ Έλλην το γένος ειμί τωρχαίον και αντ' ελεύθερης δεδουλεμένης ουκ αν εθέλοιμι
οράν την Ελλάδα».
Μετά την πρώτη νίκη του εναντίον των Περσών το 334 π.Χ. στον Γρανικό ποταμό έστει-
λε 300 περσικές πανοπλίες στην Ακρόπολη των Αθηνών, προσφορά στην θεά Αθηνά. Ο
ίδιος διέταξε να γραφεί: «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των
βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων» (Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις Α ́ 16.7).
Σαφέστατα εδώ ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος δηλώνει την ελληνικότητά του. Εάν οι Μακε-
δόνες δεν ήταν Έλληνες θα έπρεπε να γράψει: «Οι Μακεδόνες και οι Έλληνες πλην Λακεδαι-
μονίων» για να ξεχωρίσει έτσι τους Μακεδόνες από τους Έλληνες, κάτι το οποίο όμως δεν
έκανε ούτε του ζητήθηκε από κανέναν. Αντιθέτως θεώρησε αυτονόητο να εντάξει τους
Μακεδόνες στους Έλληνες και να τους ξεχωρίσει από τους βαρβάρους. Επίσης στέλνοντας
για δούλους τους Έλληνες μισθοφόρους των Περσών που αιχμαλώτισε αναφέρει: «...ότι
παρά τη κοινή δόξαντα τοις Έλλησιν, Έλληνες όντες, εναντία τη Ελλάδι υπέρ των βαρβάρων
εμάχοντο...» (Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις Α ́ 16.6.) [... ότι παρά το κοινώς παραδεκτό
από τους Έλληνες, ενώ είναι Έλληνες, πολέμησαν εναντίον των Ελλήνων υπέρ των βαρβά-
ρων]. Σαφέστατα λοιπόν ο Μέγας Αλέξανδρος εντάσσει τον εαυτόν του και τους Μακεδό-
νες στους Έλληνες.

[xlexlekias]

Έλληνες και ελληνικά Ἔθνη

(Απολλόδωρος Βιβλιοθήκη Α.γ.1-2, Α.θ.1, Ηρόδοτος Ζ. 196, 212, Η.43, 144.2, Θουκυδίδης Α.3, Β.68, Ξενοφών Κύρου Ανάβασις Ε.V.5, Αριστοτέλης, Μετεωρολογικά Α.14, Διόδωρος ΙΣΤ.23.4, Αρριανός Α.9, Ε.26)

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική κοσμογονία, μετά τον κατακλυσμό ο Δευκαλίων και η Πύρρα (ανάλογοι του Αδάμ και της Εύας στην εβραϊκή κοσμογονία) γέννησαν τον Έλληνα, ο οποίος με τη νύμφη Ορσηίδα απέκτησε τον Ξούθο και τους γενάρχες των δύο βασικών ελληνικών φύλων, τον Δώρο και τον Αίολο. Επίσης ο βασιλιάς των Αρκάδων Λυκάων «εκ πολλών γυναικών πεντήκοντα παίδας εγέννησεν» και ανάμεσά τους διαβάζουμε τα ονόματα των γεναρχών μερικών δευτερευόντων ελληνικών ἐθνῶν, όπως Θεσπρωτός, Μάκεδνος, Μαντίνους, Κλείτωρ, Στύμφαλος και Ορχόμενος. Τον 5ο π.Χ. αιώνα ο Ηρόδοτος σε μία προσπάθεια να ξεκαθαρίσει ακόμη περισσότερο τα πράγματα προσδιόρισε ότι το ελληνικό έθνος «έχει το ίδιο αίμα, την ίδια γλώσσα και τους ίδιους ναούς, θυσίες και συνήθειες». Όμως τόσο η κοσμογονία της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, όσο και ο πιο επιστημονικός ορισμός του Ηροδότου, αποτελούσαν ασήμαντες λεπτομέρειες στην αμείλικτη εμφύλια αντιπαλότητα των αρχαίων Ελλήνων.

Οι πολίτες των ελληνικών κρατών αναγνώριζαν ένα μεγάλο αριθμό από ἔθνη, τα οποία συγκροτούσαν οι πολίτες ορισμένων γειτονικών πόλεων-κρατών. Κάθε τέτοιο ἔθνος μιλούσε την ίδια ή σχεδόν ίδια διάλεκτο, χρησιμοποιούσε τον ίδιο τύπο αλφαβήτου και είχε ορισμένους ναούς και ιερά, θρησκευτικές εορτές και αθλητικούς αγώνες κοινά για όλους τους ὁμοεθνεῖς, ανεξαρτήτως ποιάς πόλης-κράτους ήταν πολίτες. Τόσο ισχυρός ήταν ο δεσμός μεταξύ των ὁμοεθνῶν, ώστε μετά από άπειρες κακουχίες και ενώ ακόμη βρίσκονταν σε αφιλόξενη χώρα και μακρυά από το τέρμα της περιπέτειάς τους, σε μία ανάπαυλα της καθόδου τους οι Μύριοι έκαναν θυσίες στους θεούς, λιτανείες και γυμνικούς αγώνες όχι όλοι μαζί ως Έλληνες, αλλά χωρισμένοι «κατὰ ἔθνος ἕκαστοι». Σε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές κατοικούσαν ἔθνη με παραπλήσια διάλεκτο, ίδιο τύπο αλφαβήτου και ενδεχομένως ιερά, εορτές και αγώνες κοινά για όλη την ὁμοεθνία (π.χ. των Αιτωλών, των Ηπειρωτών, των Μακεδόνων).

Στην κλασσική περίοδο μόνο όσα ἔθνη καταλάμβαναν το γεωγραφικό χώρο της Ελλάδος εδικαιούντο να ονομάζονται ελληνικά. Όσοι είχαν «το ίδιο αίμα, την ίδια γλώσσα και τους ίδιους ναούς, θυσίες και συνήθειες», αλλά κατοικούσαν έξω από τα όρια της Ελλάδος, μπορεί να αναγνωρίζονταν ως Έλληνες, αλλά μπορεί και όχι. Έτσι ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ιστορίας, ενώ τοποθετεί τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία εκτός Ελλάδος, αναγνωρίζει τους Θεσσαλούς και τους Μακεδόνες ως Έλληνες. Συγκεκριμένα λέει ότι «το θεσσαλικό ιππικό ήταν το καλύτερο από όλα τα ελληνικά [ιππικά σώματα]» και ότι «όλοι αυτοί [Λακεδαιμόνιοι, Κορίνθιοι, Σικυώνιοι, Επιδαύριοι και Τριζοινείς] ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδονικό έθνος». Με την τελευταία δήλωση θεωρεί κάποια ἔθνη της Πελοποννήσου ως συγγενή των Μακεδόνων και η άποψή του υποστηρίζεται από τα ανευρεθέντα επιγραφικά στοιχεία στην Επίδαυρο. Το όνομα του Περδίκκα Γ΄, αδελφού του Φιλίππου και θείου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, περιλαμβανόταν στους καταλόγους των θεωροδόκων της Επιδαύρου.

Στην καθημερινότητα των αρχαίων Ελλήνων  «το ίδιο αίμα» επιστοποιείτο από τις μόνες διαθέσιμες τότε αποδείξεις: από την κοσμογονία και από τα γενεαλογικά δέντρα ημιθέων και ηρώων. Έτσι, εκτός από τη συμπερίληψη στην αρχαία ελληνική κοσμογονία του Μάκεδνου, του γενάρχη των Μακεδόνων, βρίσκουμε τον Αλέξανδρο στην όχθη του Ύφαση να προσπαθεί να μεταπείσει τους Μακεδόνες λέγοντάς τους: «μήπως δεν ξέρετε ότι ο πρόγονός μας [ο Ηρακλής] κέρδισε τέτοια δόξα, ώστε από άνθρωπος να γίνει ή να θεωρείται θεός, ακριβώς επειδή δεν έμεινε στην Τίρυνθα, στο Άργος, στην Πελοπόννησο ή στη Θήβα;». Δηλαδή οι Μακεδόνες τοποθετούσαν την καταγωγή τους στον «Ηρακλή των Ελλήνων», άρα δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι ήταν Έλληνες.

Αντίθετα προς τα παραπάνω, ο Θουκυδίδης με αθηναϊκή ωμότητα αποκαλεί βαρβάρους όλα τα ελληνικά ἔθνη βορείως των Αιτωλών, Λοκρών και Θεσσαλών. Από τους Μακεδόνες αναγνωρίζει ως Έλληνες μόνο τα μέλη του Βασιλικού Οίκου κι αυτό διότι προφανώς δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να αμφισβητήσει όλους τους άλλους συγγραφείς, παλαιότερους και σύγχρονούς του, που ρητώς πιστοποιούσαν την ελληνική καταγωγή των Αργεαδών. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να εντοπίσει ένα παράδοξο, αφού ο ακριβέστατος ορισμός του Ηρόδοτου επληρούτο και συνεπώς οι Μακεδόνες έπρεπε να θεωρούνται Έλληνες από όλους ανεξαιρέτως τους αρχαίους συγγραφείς.

Ο Θουκυδίδης αναγνωρίζει ότι η γενίκευση της χρήσης του εθνικού ονόματος Έλλην ήταν πολύ μακρά διαδικασία και ότι «διαδοχικά ονομάσθηκαν Έλληνες, αρχικά [όσοι ζούσαν] στις διάφορες πόλεις, επειδή καταλάβαινε ο ένας τον άλλο και αργότερα όλοι μαζί». Αυτό ακριβώς προκύπτει και από την κοσμογονία, σύμφωνα με την οποία ο γενάρχης του ελληνικού έθνους, «ο Έλλην από τον εαυτό του ονόμασε Έλληνες τους αποκαλουμένους Γραικούς». Και ο Αριστοτέλης πιστοποιεί ότι γύρω από τη Δωδώνη και τον Αχελώο κατοικούσαν «οι πρότερον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες», κάτι που θυμίζει εκπληκτικά την καθυστερημένη ένταξη των Μακεδόνων στο ευρύτερο ελληνικό ἔθνος .

Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι αντίθετα προς την περίπτωση των Μακεδόνων, κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να ισχυρισθεί ότι πρόκειται για αναξιόπιστο μύθο η περίπτωση των Γραικών, των οποίων το ιδιαίτερο ἐθνικό όνομα αποδόθηκε αρχικά από τους Ρωμαίους και τελικά από όλους τους λαούς της Δύσης σε ολόκληρο το ελληνικό έθνος (Graeci, Greci, Greeks, Grecs, Griechen κλπ) και τη χώρα (Graecia, Grecia, Greece, Grèce, Griechenland κλπ). Ειρήσθω εν παρόδω ότι το ίδιο συνέβη και με τους λαούς της Ανατολής, από τους Πέρσες ως τους Άραβες και τους Τούρκους, οι οποίοι ονόμασαν τους Έλληνες Γιαούνα, Γιονάνι, Γιουνάν και την Ελλάδα Αλ Γιονάν και Γιουνανιστάν, από το σημαντικότερο ελληνικό ἔθνος της Ασίας, τους Ίων

[xlexlekias]

Το Μακεδονικό εθνος

(Ηρόδοτος Ε. 20.4, 22.1, Ζ. 148, 150, 163, 173, 203, Ξενοφών, Λακεδαιμονίων Πολιτεία 15.2, Κύρου Ανάβασις Γ.Ι.30, Θουκυδίδης 2.99.3, 5.80.2, Δημοσθένης Ολυνθιακός Γ.16, Αρριανός Α.11, Δ.11, Πλούταρχος Αλέξανδρος 17.4-5, 33.1, 34.2-3, 37.7, 54.3, Περί της Αλεξάνδρου Τύχης 329.Β, Διόδωρος ΙΣΤ.95.2, ΙΖ.1.5, 4.1, 4.15, 94.2-3, Κούρτιος 3.3.6, 4.14.21, 4.10.6, 6.29, 7.8.23, 29, 8.4.25-26, Ιουστίνος 11.4.5, 12.15.1, Ισοκράτους Πανηγυρικός, ΧΧVΙΙ, 96, Ισοκράτους Φίλιππος ξε.154, Πλάτωνος πολιτεία Ε.470.e, Αισχίνης, Κατά Κτησιφώντος 172, Παυσανίας Φωκικά VΙΙΙ.2, 4, Ιώσηπος Ιουδαϊκή Αρχαιολογία ΙΑ.336-7, Δανιήλ 8.3-8, 20-22, Μακκαβαίων Α.1.10, Β.6.2, 7-9)

Σήμερα «το ίδιο αίμα» θα μπορούσε να πιστοποιηθεί με σύγκριση του γενετικού υλικού από τις νεκροπόλεις της αρχαίας Μακεδονίας και της νότιας Ελλάδας, κάτι που θα έλυνε οριστικά την ενοχλητική αμφισβήτηση, αλλά αποκλείεται να γίνει. Η Ελληνική Δημοκρατία αποδεικνύει καθημερινά την απίστευτη δυσχέρεια ή την απόλυτη ανικανότητά της να παράσχει τις στοιχειωδέστερες υπηρεσίες στους πολίτες της, όπως στις ων ουκ έστιν αριθμός περιπτώσεις επείγουσας διακομιδής ασθενών από τις παραμεθόριες περιοχές. Ένα επιστημονικό εγχείρημα τέτοιας έκτασης και τόσης χρονικής διάρκειας ακούγεται λοιπόν μόνο ως ανέκδοτο για τους Έλληνες, ενώ οι ψευδο-Μακεδόνες έχουν ήδη παρουσιάσει τις πρώτες σχετικές ψευδο-επιστημονικές μελέτες.

Έτσι, οι πολυάριθμες αναφορές σε Έλληνες κατ' αντιδιαστολή προς τους Μακεδόνες, που βρίσκονται διάσπαρτες σε όλη την αρχαία γραμματεία, συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται ως οι οφθαλμοφανέστερες «αποδείξεις» ότι οι Μακεδόνες δεν είχαν «το ίδιο αίμα» με τους Έλληνες. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση δείχνει αφέλεια και στη χειρότερη δείχνει σκοπιμότητα. Η αλήθεια είναι ότι η αναφορά σε κάποιο ελληνικό ἔθνος κατ' αντιδιαστολή προς τους Έλληνες συνολικά, είναι συνηθέστατη όσες φορές όλοι ή σχεδόν όλοι οι Έλληνες εστρέφοντο για οποιονδήποτε λόγο προς κάποιο συγκεκριμένο ἔθνος. Κατά την οργάνωση της συμμαχίας των διαφόρων ελληνικών ἐθνῶν εναντίον των Περσών, βρίσκουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Λόγου χάριν ο Ηρόδοτος λέει «Οι Αργείοι...ήταν βέβαιοι ότι οι Έλληνες θα προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την υποστήριξή τους» ή «Αργότερα, όταν οι Έλληνες προσπάθησαν να κερδίσουν τη συμπαράστασή τους [των Αργείων]...» ή  «Αυτά είπαν οι Θεσσαλοί. Οι Έλληνες απήντησαν...» ή  «...οι Έλληνες τους είχαν πείσει [τους Οπούντιους Λοκρούς και τους Φωκείς]...» ή  «Αυτό ήταν το τέλος των διαπραγματεύσεων των Ελλήνων με τον Γέλωνα». Ο Πλούταρχος συμπληρώνει ότι «...οι άλλοι Ιταλιώτες εγκατέλειψαν τους Έλληνες στην τύχη τους ...» ή «...οι πατέρες τους [των Πλαταιέων] έδωσαν τη χώρα τους στους Έλληνες για να πολεμήσουν υπέρ της ελευθερίας ...». Με μία πρόχειρη δειγματοληψία «αποδείξαμε» λοιπόν ότι δεν ήταν Έλληνες οι Αργείοι, οι Θεσσαλοί, οι Λοκροί, οι Φωκείς, οι Πλαταιείς, γενικά οι Ιταλιώτες και ειδικά οι υπήκοοι του Γέλωνα! Αν κάποιος αποφασίσει να σπαταλήσει χρόνο και ενέργεια, είναι πάρα πολύ πιθανό να βρει τέτοιες διατυπώσεις για όλα τα ελληνικά ἔθνη και εφαρμόζοντας την ίδια επιχειρηματολογία, που εφαρμόζουν ορισμένοι για τους Μακεδόνες, να «αποδείξει» ότι κακώς θεωρούσαμε ελληνικά όλα αυτά τα ἔθνη και ότι οι πραγματικοί Έλληνες ήταν κάποιος άλλος λαός, τα ίχνη του οποίου ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει!!!

Αντίθετα, στις αρχαίες πηγές βρίσκουμε πλήθος αναφορών που ρητώς πιστοποιούν την νεοελληνική καταγωγή των Μακεδόνων. Ο Παυσανίας θεωρεί τους Μακεδόνες ως ένα από τα «τοσάδε γένη του ελληνικού». Ο Ισοκράτης με την επιστολή του προέτρεπε τον Φίλιππο να καταλάβει την Ηγεμονία της Ελλάδος και να επιτεθεί κατά των Περσών λέγοντας ότι «όλοι [Έλληνες και βάρβαροι] θα σου χρωστούν χάρη ... διότι θα αποκτήσουν ελληνική διακυβέρνηση». Σύμφωνα με τον Καλλισθένη λίγο πριν τη μάχη των Γαυγαμήλων, «ο Αλέξανδρος κρατώντας το ξυστόν στο αριστερό του χέρι παρακαλούσε με το δεξί τους θεούς, αν πράγματι είχε γεννηθεί από τον Δία να υπερασπισθεί και να ενδυναμώσει τους Έλληνες». Κατά τον Πλούταρχο όταν ο Αλέξανδρος κάθισε στο θρόνο του Δαρείου στα Σούσα, ο Δημάρατος αναλογίσθηκε «πόσο μεγάλη ευχαρίστηση έχασαν οι Έλληνες, που σκοτώθηκαν και δεν πρόλαβαν να δουν τον Αλέξανδρο στο θρόνο του Δαρείου». Επίσης στην πόλη Ξάνθο της Λυκίας, στην κοίτη ενός ποταμού ανακαλύφθηκε χάλκινη επιγραφή με «αρχαία γράμματα, που προέβλεπε ότι οι Έλληνες θα κατέλυαν την κυριαρχία των Περσών», και ο Αλέξανδρος ενθαρρύνθηκε από αυτό το σημάδι. Είναι προφανές ότι αν ο Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνας, δεν θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί αυτόν το μύθο, αντίθετα θα ήταν ισχυρότατο εμπόδιο στα σχέδιά του. Ο Διόδωρος πάλι, δικαίως θεωρεί ότι ο Φίλιππος «παρέλαβε μεν την ασθενέστερη μοναρχία, δημιούργησε δε την σημαντικότερη απ' όλες τις μοναρχίες των Ελλήνων».

Κατά τον Πλούταρχο, στη συζήτηση για την προσκύνηση «μόνο αυτός [ο Καλλισθένης] είπε φανερά αυτά με τα οποία αγανακτούσαν οι καλύτεροι και πιο ηλικιωμένοι Μακεδόνες, και τους Έλληνες απάλλαξε από την καταισχύνη και τον Αλέξανδρο από ακόμη μεγαλύτερη καταισχύνη αποτρέποντας την προσκύνηση». Κατά τον Αρριανό, ο Καλλισθένης ρώτησε τον Αλέξανδρο «θα απομακρυνθείς από τους Έλληνες και θα ατιμάσεις με αυτόν τον τρόπο τους Μακεδόνες;». Και οι δύο αυτές διατυπώσεις είναι πανομοιότυπες με εκείνη του Ξενοφώντα, προς κάποιον Απολλωνίδη που μιλούσε τη βοιωτική διάλεκτο ότι «και την πατρίδα του ντροπιάζει και ολόκληρη την Ελλάδα».

Κατά τον Κούρτιο, «όταν ο Δαρείος ανέβηκε στο θρόνο, διέταξε να αλλάξει το σχήμα του κολεού της περσικής κοπίδος και να πάρει το σχήμα του ελληνικού. Οι Χαλδαίοι το θεώρησαν ως οιωνό ότι η εξουσία των Περσών θα περνούσε σ' εκείνους, τα όπλα των οποίων αντέγραψαν». Επίσης, όταν έγινε η έκλειψη της σελήνης πριν τη μάχη των Γαυγαμήλων, ο Αλέξανδρος κάλεσε τους Αιγυπτίους μάντεις να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Εκείνοι προτίμησαν να μη δώσουν την αστρονομική εξήγηση, αλλά είπαν ότι «ο ήλιος αντιπροσώπευε τους Έλληνες και η σελήνη τους Πέρσες, η δε έκλειψή της προμήνυε την καταστροφή και σφαγή αυτού του έθνους». Πάλι λίγο πριν τη μάχη των Γαυγαμήλων, ο Δαρείος είπε στους άντρες του προσπαθώντας να τους εμψυχώσει: «Λίγο νωρίτερα εμείς εισβάλαμε στους Έλληνες, τώρα στην ίδια την πατρίδα μας προσπαθούμε να αποκρούσουμε μία εισβολή και με τη σειρά μας χτυπηθήκαμε από τη θύελλα της Τύχης, που άλλαξε. Προφανώς ένα έθνος δεν μπορεί να κρατήσει αυτήν την αυτοκρατορία, αφού και τα δύο τη διεκδικούμε διαδοχικά». Κατά τη συζήτηση για τη διαδοχή του Αλεξάνδρου ο Κούρτιος φέρει τον Πτολεμαίο να απέρριψε το ενδεχόμενο να ανέβει στο θρόνο της Μακεδονίας είτε ο γιος της Βαρσίνης είτε της Ρωξάνης. Υποτίθεται ότι δεν ανεχόταν να τους κυβερνήσει κάποιος μιξοβάρβαρος με ασιατικό αίμα, διότι τότε θα υποτάσσονταν στους απογόνους του Δαρείου και του Ξέρξη και θα ακύρωναν τις «λαμπρές νίκες τους επ' αυτών». Όμως την εποχή των περσικών πολέμων η Μακεδονία είχε υποταχθεί αμαχητί, ενσωματώθηκε στην ευρωπαϊκή σατραπεία των Αχαιμενιδών και μετά την κατάρρευση της περσικής κυριαρχίας στην Ευρώπη οι Μακεδόνες δεν έκαναν καμία επιχείρηση εναντίον των Περσών. Φυσικά είναι αδύνατο να μην το γνώριζε αυτό ο Κούρτιος και συνεπώς για τη μη διαφοροποίηση των Μακεδόνων από τους αντισταθέντες Έλληνες πρέπει να θεωρήσουμε ότι παρασύρθηκε από το γεγονός ότι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες κι, επειδή τους θαυμάζει, τους εντάσσει στα ελληνικά έθνη που αντιστάθηκαν στους Πέρσες. Τέλος, ο Κούρτιος βάζει τον πρέσβη των Σκυθών «της Ευρώπης» να απευθύνεται στον Αλέξανδρο ως σε Έλληνα βασιλιά και να του λέει ότι «οι Έλληνες διακωμωδούν στις παροιμίες τους τις σκυθικές ερήμους» και ότι «το σφράγισμα των συμφωνιών και η επίκληση των θεών είναι τυπικά Ελληνική συνήθεια».

Ο Διόδωρος πιστεύει ότι οι άντρες του Αλεξάνδρου αρνήθηκαν να προελάσουν πέρα από τον Ύφαση, διότι μεταξύ άλλων «υπήρχε έλλειψη ελληνικού ιματισμού, που τους ανάγκαζε να χρησιμοποιούν βαρβαρικά υφάσματα και να μεταποιούν τις ινδικές στολές». Ο Πλούταρχος πιστοποιεί ακόμη ότι οι Μακεδόνες είχαν τον ίδιο σκληρό ρατσισμό με τους υπόλοιπους Έλληνες. Συγκεκριμένα παραδίδει ότι ο Αριστοτέλης συνιστούσε στον Αλέξανδρο να φέρεται «στους Έλληνες σαν σε φίλους και συγγενείς στους δε βαρβάρους σαν σε ζώα ή φυτά». Είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσε να δοθεί τέτοια συμβουλή για άλλους βαρβάρους, αν και οι ίδιοι οι Μακεδόνες ήταν βάρβαροι.

Αλλά και οι λαοί, τους οποίους κατέκτησε ο Αλέξανδρος γνώρισαν πολύ καλά τους Μακεδόνες και στα διασωθέντα γραπτά τους πιστοποιούν ότι ήταν ένα από τα πολλά ελληνικά ἔθνη. Στις αρχές του 5ου π.Χ. αιώνα οι Πέρσες περιέγραφαν έναν υποτελή λαό τους στην Ευρώπη ως «Γιαούνα τακαμπάρα», δηλαδή «Ίωνες (=Έλληνες), που φοράνε το καπέλο». Την εποχή εκείνη η Μακεδονία ήταν μέρος της ευρωπαϊκής σατραπείας, της Σκούντρας, και γνωρίζουμε ότι οι Μακεδόνες ήταν οι μόνοι Έλληνες που φορούσαν τον ίδιο τύπο καπέλου, την καυσία. Αλλά και οι γνησιότεροι απόγονοι των αρχαίων Περσών, οι Ζωροαστριστές, έχουν μεν κακή γνώμη για τον Αλέξανδρο γνωρίζουν δε ότι ήταν Έλληνας. «Μπορεί να είναι Μέγας για τους Έλληνες κι εσάς τους Ευρωπαίους, αλλά εμείς τον αποκαλούμε διάβολο. Διότι έκαψε τους ναούς μας, σκότωσε τους ιερείς μας, ανάγκασε δια της βίας τα κορίτσια μας να παντρευτούν Έλληνες, για να χάσουν την ταυτότητά τους...», είπαν τη δεκαετία του 1990 στον Μ. Γούντ, που κατέγραψε το δρομολόγιο του Αλεξάνδρου σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC.

Ο Σεμτού-Τεφναχτέ, ένας Αιγύπτιος ιερέας και γιατρός του Δαρείου, διέφυγε σώος από τη σφαγή, που ακολούθησε την μάχη των Γαυγαμήλων και κατέγραψε την ευγνωμοσύνη του προς το θεό Αρσάφη (Χερισέφ). «Με προστάτεψες στη μάχη με τους Έλληνες, όπου συνέτριψες τους Ασιάτες. Πολλοί σκοτώθηκαν δίπλα μου...» έγραψε στην αναθηματική στήλη προς τιμήν του θεού, την οποία τοποθέτησε στην Αχνάς ελ Μεντίνα (μετέπειτα Μεγάλη Ηρακλεόπολη) και η οποία μεταφέρθηκε αργότερα σε ναό της Ίσιδας στην Πομπηία. «Ένας ξένος πρίγκιπας θα ανυψωθεί και θα καταλάβει το θρόνο - επί πέντε χρόνια θα είναι κυρίαρχος – ο στρατός των Ελλήνων θα επιτεθεί – οι Έλληνες θα νικήσουν το στρατό του Δαρείου – θα τον λεηλατήσουν και θα τον ληστέψουν – αλλά μετά ο βασιλιάς θα ανασυγκροτήσει – το στρατό του και θα υψώσει τα όπλα του – Ο Ενλίλ Σάμς και ο Μαρντούκ (βαβυλωνιακές θεότητες) – θα βαδίσουν δίπλα στο στρατό του και – θα προκαλέσουν την ήττα του ελληνικού στρατού ...» . Αυτή η προφητεία, που διασώθηκε από την κατάκτηση της Βαβυλώνας ως τις μέρες μας, έχει αξία μόνο ως προς τα καταγραφόμενα ιστορικά στοιχεία, καθώς η ιστορία δεν επαλήθευσε τις προσδοκίες του Βαβυλώνιου προφήτη.

Με τις προφητείες τα πήγαν πολύ καλύτερα οι Ιουδαίοι. Σύμφωνα με τον Ιώσηπο «όταν του έδειξαν το βιβλίο του Δανιήλ, που αναφέρει ότι κάποιος Έλληνας θα καταλύσει το κράτος των Περσών, [ο Αλέξανδρος] συμπέρανε ότι πρόκειται για τον ίδιο». Η συγκεκριμένη προφητεία περιέχεται στην Αγία Γραφή, έγινε από το Δανιήλ περί τους τρεις αιώνες πριν τον Αλέξανδρο και έχει ως εξής:

«...καὶ ἰδοὺ κριὸς εἷς ἑστηκώς πρὸ τοῦ Οὐβάλ καὶ αὐτῷ κέρατα ὑψηλά καὶ τὸ ἕν ὑψηλότερον τοῦ ἑτέρου καὶ τὸ ὑψηλόν ἀνέβαινεν ἐπ' ἐσχάτων καὶ εἶδον τὸν κριὸν κερατὶζοντα κατὰ θὰλασσαν καὶ βορρᾶν και νότον, καὶ πάντα τὰ θηρία οὐ στήσεται ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρούμενος ἐκ χειρὸς αὐτοῦ, καὶ ἐποίησε κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ καὶ ἐμεγαλύνθη. καὶ ἐγὼ ἤμην συνίων καὶ ἰδοὺ τρὰγος αἰγῶν ἤρχετο ἀπὸ λιβὸς ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς καὶ οὐκ ἦν ἁπτόμενος τῆς γῆς, καὶ τῷ τράγῳ κέρας θεωρητὸν ἀναμέσον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ. καὶ ἦλθεν ἕως τοῦ κριοῦ τοῦ τὰ κέρατα ἔχοντος, οὗ εἶδον, ἑστῶτος ἐνώπιον τοῦ Οὐβάλ καὶ ἔδραμε πρὸς αὐτὸν ἐν ὁρμῇ τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. καὶ εἶδον αὐτὸν φθάνοντα ἕως τοῦ κριοῦ, καὶ ἐξηγριάνθη πρὸς αὐτὸν καὶ ἔπαισε τὸν κριὸν καὶ συνέτριψε ἀμφότερα τὰ κέρατα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἦν ἰσχύς τῷ κριῷ τοῦ στῆναι ἐνώπιον αὐτοῦ καὶ ἔρριψεν αὐτὸν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ συνεπάτησεν αὐτὸν καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρούμενος τὸν κριὸν ἐκ χειρὸς αὐτοῦ. καὶ ὁ τρὰγος τῶν αἰγῶν ἐμεγαλύνθη ἕως σφόδρα καὶ ἐν τῷ ἰσχῦσαι αὐτὸν συνετρίβη τὸ κέρας αὐτοῦ τὸ μέγα, καὶ ἀνέβη ἔτερα κέρατα τέσσαρα ὑποκάτω αὐτοῦ εἰς τοὺς τέσσαρας ἀνέμους τοῦ οὐρανοῦ ...» Και σαν να ήθελε να αποτρέψει παρερμηνείες της προφητείας του, ο Δανιήλ ξεκαθαρίζει: «ὁ κριὸς, ὅν εἶδες ὁ ἔχων τὰ κέρατα βασιλεὺς Μήδων καὶ Περσῶν. ὁ τρὰγος τῶν αἰγῶν βασιλεὺς Ἑλλήνων καὶ τὸ κέρας τὸ μέγα, ὅ ἦν ἀναμέσον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς ὁ πρῶτος καὶ τοῦ συντριβέντος οὗ ἔστησαν τέσσαρα κέρατα ὑποκάτω, τέσσαρες βασιλεῖς ἐκ τοῦ ἔθνους αὐτοῦ ἀναστήσονται καὶ οὐκ ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ».

[xlexlekias]

Η δυσπιστία προς τις προφητείες είναι δικαιολογημένη, ανεξάρτητα από τον προφήτη ή τη θρησκεία του καθενός μας. Ωστόσο η παραπάνω προφητεία του Δανιήλ είναι όντως συγκλονιστική λόγω της απόλυτης σαφήνειάς της  και της πλήρους επαλήθευσής της από τα ιστορικά γεγονότα. Ακόμη και στα κέρατα του κριού και του τράγου πολύ λίγη αμφισβήτηση μπορεί να υπάρξει, για το αν αφορούν στις δύο δυναστείες. Το μεν μεγαλύτερο κέρατο του κριού (του βασιλέως Μήδων καὶ Περσῶν) συμβολίζει τον κλάδο των Αχαιμενιδών στον οποίο ανήκε ο Κύρος ο Μέγας, ο ιδρυτής της αυτοκρατορίας, ενώ το μικρότερο συμβολίζει τον άλλο οικογενειακό κλάδο, που κατέλαβε το θρόνο από τον Δαρείο Α΄ και μετά. Το δε ένα και μοναδικό κέρατο του τρὰγου τῶν αἰγῶν ερμηνεύεται από τον ίδιο τον Δανιήλ ως «ὁ βασιλεὺς ὁ πρῶτος», δηλαδή ο Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος πράγματι ήταν ο μοναδικός και τελευταίος γνήσιος Αργεάδης. Αλλά και η επιλογή των συγκεκριμένων ζώων, με τα οποία ο Εβραίος προφήτης συμβολίζει τους δύο αντίπαλους βασιλιάδες δεν είναι καθόλου τυχαία. Τα τέσσερα κέρατα, που αντικατέστησαν το ένα και μοναδικό ερμηνεύονται από τον Δανιήλ ως «τέσσαρες βασιλεῖς ἐκ τοῦ ἔθνους αὐτοῦ ... καὶ οὐκ ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ» (του Αλεξάνδρου). Πράγματι, όταν πέθανε ο Αλέξανδρος, οι Πτολεμαίος, Σέλευκος, Λυσίμαχος και Κάσσανδρος διαμοίρασαν την επικράτεια και ανακήρυξαν τέσσερα βασίλεια. Επιπλέον, ο Δανιήλ επιβεβαιώνει τον αρχαίο ελληνικό μύθο για το κοπάδι των κατσικιών (αιγών), το οποίο ακολούθησε ο ιδρυτής του βασιλικού Οίκου των Αργεαδών, και με ένα λογοπαίγνιο απεικονίζει στο ζωικό βασίλειο το όνομα της τότε μακεδονικής πρωτεύουσας (των Αιγών). Έτσι, τα ιερά κείμενα του ιουδαϊσμού, τα οποία αποδέχεται κι ο χριστιανισμός, καταγράφουν με απόλυτη σαφήνεια και πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Αργεάδες, οι τέσσερις Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το μακεδονικό έθνος στο σύνολό του ήταν Έλληνες.

Πάλι στην Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στο βιβλίο των Μακκαβαίων διαβάζουμε ότι ο Αντίοχος ο Επιφανής «...εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ και τριακοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων» (175 π.Χ.). Επίσης ότι ο Αντίοχος ο Επιφανής αποπειράθηκε να επιβάλει στους Εβραίους τη λατρεία των θεών του Ολύμπου και μετέτρεψε τον μεν ναό της Ιερουσαλήμ σε ναό του «Διός Ολυμπίου» τον δε ναό της Γαριζίν σε ναό του «Διός Ξενίου». Επίσης ότι «γενομένης δε Διονυσίων εορτής ηναγκάζοντο [οι Εβραίοι] κισσούς έχοντες πομπεύειν τω Διονύσω» και «εις τας αστυγείτονας Ελληνίδας πόλεις ... μεταβαίνειν ... κατασφάζειν», δηλαδή να πηγαίνουν στις γειτονικές ελληνικές πόλεις και προσφέρουν θυσίες προφανώς με τον ελληνικό τρόπο. Δηλαδή οι υποτελείς στο ελληνιστικό βασίλειο της Συρίας Εβραίοι γνώριζαν ότι οι Μακεδόνες, που διαδέχθηκαν τον Μέγα Αλέξανδρο, ήταν Έλληνες και ότι οι πόλεις, που έχτισαν στα εδάφη τους, ήταν ελληνικές.

Αλλά κι ο πατέρας του Χριστιανισμού, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας βεβαιώνει ότι ο Αλέξανδρος ήταν Έλληνας. Περί τους οκτώ αιώνες μετά την εκστρατεία και στην προσπάθειά του να σβήσει την ειδωλολατρεία και τη λατρεία του Αλεξάνδρου ως θεού, καταγγέλλει τους ειδωλολάτρες Έλληνες ότι «χρησιμοποιούν επωδές και περίαπτα και δένουν στα κεφάλια και τα πόδια τους χάλκινα νομίσματα του Αλεξάνδρου του Μακεδόνος...και αποθέτουν...τις ελπίδες της σωτηρίας στην εικόνα ενός Έλληνα βασιλιά».

Ειδικότερα, ο Αλέξανδρος ήταν συνδεδεμένος με την ελληνική μυθολογία μέσω και των δύο γονέων του. Η μητέρα του, η Ολυμπιάς, ανήκε στο γένος των Αιακιδών μέσω του γιου του Αχιλλέα, του Νεοπτόλεμου, ο οποίος μετά τον Τρωικό πόλεμο εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο και δημιούργησε δική του δυναστεία. Μέσω του Νεοπτόλεμου και του Αχιλλέα η καταγωγή του Αλεξάνδρου έφτανε ως τον γενάρχη των Αιακιδών, τον Αιακό. Το γένος των Αιακιδών εθεωρείτο αρκετά κακότυχο, κάτι που αποδιδόταν στη σκληρότητα του Νεοπτόλεμου κατά την άλωση της Τροίας, γι' αυτό κατά τον Αρριανό, όταν ο Αλέξανδρος έφτασε στην Τροία, «έκανε θυσία προς τιμήν του Πριάμου στο βωμό του Ερκείου (Οικογενειακού) Διός, ώστε να πάψει η οργή του Πριάμου να κατατρέχει το γένος του Νεοπτόλεμου, στο οποίο ανήκε κι ο ίδιος». Κατά τον Κούρτιο ο Αλέξανδρος έδεσε στο άρμα του και έσυρε το πτώμα του διοικητή της Γάζας γύρω από τα τείχη της «μιμούμενος τον πρόγονό του τον Αχιλλέα», που είχε κάνει το ίδιο με τον Έκτορα στην Τροία. Επίσης ο Αλέξανδρος είπε ότι «οι γάμοι μεταξύ Περσών και Μακεδόνων θα εξυπηρετούσαν στην εδραίωση της αυτοκρατορίας του και τους θύμισε ότι και ο πρόγονός του ο Αχιλλέας συζούσε με μία αιχμάλωτη». Κατά τον Ιουστίνο, τρεις μέρες μετά τη μοιραία αδιαθεσία του «ο Αλέξανδρος δήλωσε ότι αναγνώριζε τη μοίρα του Οίκου των Αιακιδών, καθώς οι περισσότεροι πέθαιναν σε ηλικία περίπου 30 ετών» (ο συγγραφέας μάλλον εννοεί τον Αχιλλέα).

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, το Θουκυδίδη, το Διόδωρο και τον Αρριανό, ο βασιλικός Οίκος της Μακεδονίας καταγόταν από την Πελοπόννησο και συγκεκριμένα από το Άργος, είχε δε ως γενάρχη τον Ηρακλή. Ειδικά ο Ηρόδοτος λέει ότι «αυτοί που κατάγονται από τον Περδίκκα είναι Έλληνες, όπως το θέλουν οι ίδιοι, το ξέρω κι εγώ ότι έτσι είναι», ότι ο Αλέξανδρος Α΄ ήταν «ανήρ Έλλην, Μακεδόνων ύπαρχος», ότι ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Α΄ το 496 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ότι οι συναγωνιζόμενοι αθλητές υπέβαλαν ένσταση κατά της συμμετοχής του. Ζητούσαν να του απαγορευθεί η συμμετοχή ισχυριζόμενοι ότι ήταν ελληνόφωνος μεν, βάρβαρος δε. Τότε ο Αλέξανδρος Α΄ κατέθεσε τα τεκμήρια της καταγωγής του και οι ελλανοδίκες απέρριψαν την ένσταση, επέτρεψαν τη συμμετοχή του και τελικά νίκησε στο στάδιο, το βασικότερο άθλημα των Αγώνων. Σημειώνουμε εδώ ότι ο Αλέξανδρος Α΄ αναφέρεται σε αρκετές πηγές και ως Αλέξανδρος ο Φιλέλλην. Ορισμένοι χρησιμοποιούν αυτό το προσωνύμιο ως αντίβαρο στις κατηγορηματικές περί του αντιθέτου πληροφορίες, για να «αποδείξουν» ότι παρά τη βαρβαρική του καταγωγή συμμετέσχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες τιμής ένεκεν λόγω της βοήθειάς του προς τους Έλληνες κατά των Περσών και όχι διότι ήταν Έλληνας, όπως κατηγορηματικά και με απόλυτη σαφήνεια καταγράφεται. Αν όμως αναζητήσει κανείς πότε εμφανίσθηκε για πρώτη φορά το προσωνύμιο Φιλέλλην, θα διαπιστώσει ότι αυτό έγινε στους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ μέχρι την εκστρατεία του Αλεξάνδρου ο πλήρης προσδιορισμός του εν λόγω βασιλιά γινόταν κατά τον γενικό τύπο της κλασσικής περιόδου, δηλαδή Αλέξανδρος Αμύντου Μακεδών. Η απόδοση προσωνυμίων ήταν πρακτική της ελληνιστικής και όχι της κλασσικής περιόδου και το συγκεκριμένο απεδόθη εκ των υστέρων στον Αλέξανδρο Α΄, για να τον διακρίνει από τον Αλέξανδρο Γ΄, στον οποίο είχε αποδοθεί το προσωνύμιο Μέγας.

Η καταγωγή του Αλεξάνδρου από τον Νεοπτόλεμο, τον Αχιλλέα και τον Ηρακλή είναι αποδεκτή από όλους ανεξαιρέτως τους ιστορικούς του Αλεξάνδρου, Έλληνες και Ρωμαίους, αλλά και απ' όλους τους συγχρόνους του. Έτσι, όταν ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο θρόνο της Μακεδονίας, «θύμισε στους Θεσσαλούς τη συγγένεια που είχαν μεταξύ τους ως απόγονοι του Ηρακλή», για να τους πείσει να τον αποδεχθούν ως Ηγεμόνα της Ελλάδος. Στην αρχαιότητα η οικογενειακή καταγωγή ήταν εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα και κανείς δεν μπορούσε να επικαλεσθεί ψευδείς τίτλους, ούτε καν ο Μέγας Αλέξανδρος. Πράγματι, όταν θέλησε να θεωρηθεί γιος του Άμμωνα, κανείς δεν πίστεψε τα επί τούτου κατασκευασθέντα μυθολογήματα περί συνευρέσεως της μητέρας του με τον Άμμωνα. Η πιο κατηγορηματική απόρριψη αυτού του ισχυρισμού καταγράφηκε στην Ώπη, όταν οι εξαγριωμένοι Μακεδόνες φώναζαν χλευαστικά στον κοσμοκράτορα πια Αλέξανδρο να κάνει τις επόμενες εκστρατείες του με τον πατέρα του τον Άμμωνα!

Λόγω αυτής της γενικής αποδοχής κανένας από τους μεταγενέστερους λόγιους και μελετητές δεν ασχολήθηκε με τον ισχυρισμό της καταγωγής του από τον Ηρακλή. Φυσικά, τα περί καταγωγής από θεούς και ημίθεους, είτε αφορούν τον Αλέξανδρο είτε τους βασιλείς της Σπάρτης, σήμερα είναι αδύνατο να γίνουν πιστευτά από εμάς και δεν έχει κανένα νόημα η διερεύνησή τους. Απλώς είμαστε υποχρεωμένοι να αρκεστούμε στο ότι ήταν αποδεκτά από τους άμεσα ενδιαφερόμενους αρχαίους Έλληνες.

Ο Δημοσθένης είναι ο διασημότερος κλασσικός, του οποίου τα λεχθέντα χρησιμοποιούνται συχνότερα, για να «τεκμηριωθεί» η άποψη ότι γενικά οι Μακεδόνες και ειδικά οι Αργεάδες δεν ήταν Έλληνες. Επειδή ο Δημοσθένης ήταν κορυφαίος πολιτικός αντίπαλος του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, δεν μπορούμε να τον τοποθετήσουμε στην ίδια κατηγορία με τους άλλους κλασσικούς, όπως το Θουκυδίδη. Αντίθετα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι επί των ημερών του η πάλαι ποτέ Ηγεμών της Ελλάδος, η Αθήνα, μπορούσε να πάρει θέση υπέρ ή κατά του διαφαινόμενου τότε νέου Ηγεμόνα της Ελλάδος, της Μακεδονίας, αλλά ήταν προφανές σε όλους ότι δεν ήταν πλέον σε θέση να διεκδικήσει σοβαρά για την ίδια αυτόν τον τίτλο. Το ερώτημα της ενδεδειγμένης στάσης έναντι της Μακεδονίας είχε προκαλέσει σφοδρότατη αντιπαράθεση στην Εκκλησία των Αθηναίων ανάμεσα στην αντιμακεδονική (ή φιλοπερσική) και την φιλομακεδονική (ή αντιπερσική) παράταξη. Πάντοτε και παντού μία τέτοια πολιτική αντιπαράθεση δεν αφήνει τίποτα αλώβητο και όλοι χρησιμοποιούν όλα τα μέσα, για να προωθήσουν τις απόψεις τους. Έτσι κι ο Δημοσθένης δεν δίστασε να αποκαλέσει την Πέλλα, την πρωτεύουσα της Μακεδονίας, «μικρό κι ασήμαντο χωριουδάκι», ενώ ο επίσης Αθηναίος Ξενοφών την χαρακτήριζε ως «τη μεγαλύτερη πόλη της Μακεδονίας» και φυσικά τα αρχαιολογικά ευρήματα διαψεύδουν κατηγορηματικά τον Δημοσθένη.

Στο συχνότερα επικαλούμενο χωρίο, ο Δημοσθένης προσπαθεί να πετύχει την άμεση στρατιωτική αντίδραση στις στρατηγικές επιτυχίες του Φιλίππου, θέτοντας στην Εκκλησία των Αθηναίων μία σειρά από ρητορικά ερωτήματα: «Αυτός ο άνθρωπος [ο Φίλιππος] δεν έχει καταλάβει ήδη τα περίχωρα [της Ολύνθου] κι αν κυριεύσει και την κυρίως χώρα, δεν θα υποστούμε τα χειρότερα; Δεν τον πολεμούν αυτή τη στιγμή, όσοι τους υποσχεθήκαμε ζωτική βοήθεια, αν τον πολεμούσαν; Δεν είναι εχθρός μας; Δεν κατέχει δικά μας εδάφη; Δεν είναι βάρβαρος; Δεν του αξίζει ό,τι κι αν τον αποκαλέσει κανείς;». Στο φορτισμένο πολιτικό κλίμα εκείνων των ημερών η ρητορική ερώτηση του Δημοσθένη θάλεγε κανείς ότι πήρε απάντηση από έναν άλλο κορυφαίο ρήτορα. Χωρίς ρητορικά σχήματα ή άλλες αβρότητες ο Αισχίνης επιτέθηκε με τα ίδια όπλα κατά του προσωπικού και πολιτικού εχθρού του λέγοντας «ο συκοφάντης [ο Δημοσθένης] γεννήθηκε...απ΄ τη μεριά της μητέρας του Σκύθης βάρβαρος, και μόνο η φωνή (γλώσσα) του είναι ελληνική». Εν ολίγοις, αν βάλουμε το ένα δίπλα στο άλλο τα παραπάνω πολιτικά επιχειρήματα, προκύπτει ο εξής διάλογος μεταξύ των δύο καταξιωμένων Αθηναίων ρητόρων:

    Δημοσθένης: Ο Φίλιππος είναι βάρβαρος!

    Αισχίνης: Τάχα δεν ξέρουμε ποιά είναι η μάνα σου! Βάρβαρος είσαι και φαίνεσαι!

Τελικά την ελληνική καταγωγή των Αργεαδών δεν την αμφισβήτησε κανείς αρχαίος ή μεταγενέστερος ιστορικός, ως το 1847 με πρώτο τον Ο. Άμπελ. Φυσικά, η διερεύνηση ενός ισχυρισμού, τον οποίο δεν αμφισβήτησε κανείς από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, θα έμοιαζε με ανούσια ακαδημαϊκή ιδιοτροπία, αν δεν είχε μεγάλη πρακτική χρησιμότητα, όπως θα δούμε πιο κάτω.