Ελληνική Μυθολογία

[Iblis]

Με τον όρο ελληνική μυθολογία εννοούμε όλο το πλέγμα των μύθων που σχετίζονται με την υπόθεση της ελληνικότητας, έτσι όπως παρουσιάζονται στα κείμενα της Αρχαιοελληνικής ή Βυζαντινής γραμματείας. Ως ελληνική μυθολογία ορίζεται επίσης η αφήγηση των ιστοριών που δημιουργήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες, και αφορούσαν τους θεούς και τους ήρωες τους, τη φύση του κόσμου και τις τελετουργικές πρακτικές λατρείας τους.

Οι σύγχρονοι μελετητές αναφέρονται στους μύθους και τους μελετούν σε μία προσπάθεια να κατανοήσουν τους θρησκευτικούς και πολιτικούς θεσμούς των αρχαίων Ελλήνων και, γενικά, τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.Οι χρονολογικά μεταγενέστεροι όμως μύθοι εντάσσονται συνήθως στους χώρους επικράτειας της Λαογραφίας και δεν αφορούν στη μυθολογία με τη στενή έννοια του όρου.

Η ελληνική μυθολογία συνίσταται, κατά ένα μέρος, από μια μεγάλη συλλογή αφηγημάτων που εξηγούν την προέλευση του κόσμου και εξιστορούν τη ζωή και τις περιπέτειες μιας ευρείας ποικιλίας θεών, ηρώων, ηρωίδων και άλλων μυθολογικών πλασμάτων. Αυτές οι ιστορίες αρχικά διαμορφώθηκαν και στη συνέχεια διαδόθηκαν από την προφορική-ποιητική παράδοση και για αυτό οι ελληνικοί μύθοι είναι γνωστοί σήμερα πρώτιστα από την ελληνική λογοτεχνία. Οι παλαιότερες γνωστές λογοτεχνικές πηγές, είναι τα επικά ποιήματα Ιλιάδα και Οδύσσεια του Ομήρου, που εστιάζουν στα γεγονότα που περιβάλλουν τον τρωικό πόλεμο. Έπειτα δύο ποιήματα από τον Ησίοδο, η Θεογονία και το Έργα και Ημέρες, περιέχουν πολλές περιγραφές για τη γένεση του κόσμου, τη διαδοχή των θείων κυβερνητών, τη διαδοχή των ανθρώπινων εποχών, την προέλευση της ανθρώπινης θλίψεως και των θυσιαστικών πρακτικών. Διάφοροι μύθοι έχουν επίσης συντηρηθεί από: ομηρικούς ύμνους, τμήματα ποιημάτων του επικού κύκλου, λυρικά ποιήματα, έργα τραγωδών του 5ου αιώνα π.Χ., γραφές των μελετητών και των ποιητών της ελληνιστικής περιόδου και κείμενα από συγγραφείς των ρωμαϊκών χρόνων, όπως του Πλούταρχου και του Παυσανία.

Τα μνημειακά στοιχεία στις Μυκήνες και την Μινωική Κρήτη βοήθησαν στην επίλυση πολλών ερωτημάτων που προέκυπταν από τα ομηρικά έπη και χορήγησαν αρχαιολογικές αποδείξεις για πολλές από τις μυθολογικές λεπτομέρειες που αφορούν τους Θεούς και τους ήρωες. Η ελληνική μυθολογία απεικονίστηκε επίσης σε χειροποίητα αντικείμενα. Τα γεωμετρικά σχέδια στην αγγειοπλαστική του 8ου αιώνα π.Χ απεικονίζουν σκηνές από τον τρωικό κύκλο, καθώς επίσης και τις περιπέτειες του Ηρακλή. Στην αρχαϊκή, κλασσική και ελληνιστική περίοδο, οι ομηρικές και διάφορες άλλες μυθολογικές σκηνές συμπληρώνουν τα υπάρχοντα λογοτεχνικά στοιχεία.

Η ελληνική μυθολογία είχε εκτενή επιρροή στον πολιτισμό, τις τέχνες και τη λογοτεχνία του δυτικού πολιτισμού και παραμένει μέρος της δυτικής κληρονομιάς. Είναι ένα μέρος του εκπαιδευτικού κύκλου από την παιδική ηλικία, ενώ οι ποιητές και οι καλλιτέχνες από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα έχουν αντλήσει έμπνευση από την ελληνική μυθολογία και έχουν ανακαλύψει σύγχρονες έννοιες και σχετικότητα στα κλασσικά μυθολογικά θέματα.

[Iblis]

Η Ατλαντίδα στην Ελληνική μυθολογία


Μύθος είναι μια πλαστή ιστορία που αναφέρεται στους θεούς, ημίθεους, ανθρώπινους ήρωες, στη φύση και στο νόημα του σύμπαντος. Οι μύθοι αποτελούν τα πρώτα δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας, γι' αυτό και υπάρχουν σ' όλους τους λαούς της Γης. Πρώτοι μυθοπλάστες όμως θεωρούνται οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι έχουν και τους περισσότερους μύθους. Με τους μύθους ασχολήθηκαν κατά την αρχαιότητα ιστορικοί και φιλόσοφοι, και ποιητές. Από τους ποιητές οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τη καταγραφή των μύθων, στη τοτινή καθομιλούμενη Ελληνική γλώσσα, ήταν ο Όμηρος στην ""Ιλιάδα"" και ""Οδύσσεια"" και ο Ησίοδος (750-700 π.Χ.). στο έργο του ""Θεογονία"". Ο Όμηρος και ο Ησίοδος δεν ήταν απλοί ποιητές. Ήταν και μέλη (μύστες) των ιερατείων και αποκάλυψαν πολλά από τα μυστικά που ήταν καταγραμμένα σ' αυτά. Τα ιερατεία ήταν αυτά που κατέγραφαν, από πολύ παλιά όλες τις ιστορίες, τις μυθιστορίες, τα συμβάντα και τα γεγονότα, σε γλώσσες ακατάληπτες από τους λαούς. Πολλές φορές ανακάτευαν τα δρώμενα με τις δοξασίες, τις επιθυμίες και τα όνειρα ή σκόπιμα άλλες φορές συγκάλυπταν ή διαφοροποιούσαν τα γεγονότα. Πρόσωπα υπαρκτά που είχαν κάνει ένα επιβλητικό έργο, παρουσιάζονταν, σαν μυθικοί ήρωες, όπως λόγου χάρη οι οικιστές αρχαιοτάτων πόλεων που φέρουν τα ονόματά τους και βρέθηκαν ερείπια αυτών των πόλεων ακόμα και επιγραφές (π.χ. Τροία). Έτσι έγινε ένα αξεδιάλυτο μπέρδεμα ιστορικών και μυθικών προσώπων, φαινομένων και θεών. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, όπως θα δούμε παρακάτω, για τα ίδια πρόσωπα και περιστατικά υπάρχουν διαφορετικοί μύθοι.Από τους ιστορικούς ο πιο γνωστός είναι ο Ηρόδοτος, ο οποίος γνωρίζει τις θρησκευτικές και μυθολογικές παραστάσεις και των πολιτισμένων ανατολικών λαών και συγκρίνει αυτές με των Ελλήνων. Από τους φιλοσόφους αξιομνημόνευτοι είναι οι στωικοί, οι οποίοι ερμήνευαν τους μύθους τους σχετικούς με τους θεούς ως σύμβολα θρησκευτικών ή φυσικών εννοιών. Αργότερα, κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους, ο Ευήμερος επιχείρησε να μεταβάλει τη μυθολογία σε ιστορία. Δίδασκε ότι και οι θεοί και οι σχετικοί μ' αυτούς μύθοι αποτελούν απήχηση ιστορικών γεγονότων. Ο Ευήμερος (4ος - 3ος αιώνας π.Χ.) έγραψε για τους ""θεούς"" πως δεν ήταν υπερφυσικά όντα, αλλά ονομαστοί πολεμιστές που πέρασαν στο θρύλο και έγιναν ""θεοί"".Μελετώντας τους Ελληνικούς μύθους που σώζονταν μέσα στους κατοίκους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, από το 2000 π.Χ. και εντεύθεν θα ανακαλύψουμε πολλούς θρύλους που δέχονται ότι αρκετοί παλιοί ήρωες της Ελλάδας και άλλων λαών της Μεσογείου, ακόμα και θεοί, μυθικά και ιστορικά πρόσωπα, γενάρχες και βασιλιάδες διαφόρων περιοχών της Ελλάδας, είχαν προγόνους τους Άτλαντες από τη γενιά των Τιτάνων. Οι άγραφες παραδόσεις (μύθοι) για τον Άτλαντα, τον Ποσειδώνα, τον Κρόνο, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες, τους Τιτάνες και όλη τη γενιά τους, τις γοργόνες, τις αμαζόνες, αλλά και για ""θεούς"" όπως Δία, Ερμή, Αθηνά κ.α. που διατηρούνταν στη μνήμη μιλούν για τη σχέση τους με ένα παραδεισένιο, στη φαντασία των αρχαίων, νησί στα πέρατα της γης, δυτικά, στον Ωκεανό.Το νησί αυτό δεν ήταν παρά η Ατλαντίδα. Οι Έλληνες, και οι περισσότεροι αρχαίοι λαοί, διατηρώντας (σώζοντας) μερικές μνήμες από τη μεγάλη αυτή χώρα και την ιστορία της, προχώρησαν να μετατρέψουν πολλούς βασιλιάδες και ήρωες της σε ""θεούς"". Αυτό συνέβη γιατί οι λαοί πολλών χωρών και πόλεων είχαν αποικισθεί και εκπολιτιστεί από τους Άτλαντες ή άλλοι ήλθαν σε επαφή μαζί τους, χωρίς αυτό να εννοεί ότι δεν υπήρχαν και άλλοι πολιτισμένοι λαοί την ίδια εποχή ή σε προηγούμενες εποχές. Στη θεοποίηση αυτή συνετέλεσε πάρα πολύ ο καταποντισμός της ""μητρόπολης"" (Ατλαντίδας) από ένα κατακλυσμό παγκόσμιο (αναφέρεται στις παραδόσεις όλων των λαών με τον ίδιο σχεδόν τρόπο), γιατί χάθηκαν τα γραπτά ντοκουμέντα, καταστράφηκαν τα περισσότερα μνημεία, τα τεχνικά έργα κ.α.. Ο παγκόσμιος κατακλυσμός δεν έπληξε με την ίδια ένταση όλα τα μέρη της γης, γι' αυτό σε πολλά σημεία διατηρήθηκαν ορισμένα έργα (π.χ. πυραμίδες). Έτσι ξεκίνησε μια νέα γενιά ανθρώπων, και ένας νέος πολιτισμός, από τους διασωθέντες. Οι Άτλαντες κατακτητές που επέζησαν στις αποικίες, χάνοντας τη δύναμη της μητρόπολης που τους προστάτευε, σιγά -σιγά αφομοιώθηκαν από το γηγενές στοιχείο. Μετέδωσαν όμως προφορικά στις νέες γενιές την ιστορία του νησιού τους, τα κατορθώματα των αρχηγών τους και τον καταποντισμό. Η ιστορία των Ατλάντων και οι παραδόσεις της μυθοποιήθηκαν, συνδέθηκαν άρρηχτα με τις παραδόσεις των ντόπιων και αρκετοί ήρωες των Ατλάντων θεοποιήθηκαν.Θεωρούμε ότι η ιστορία της Ατλαντίδας είναι το κλειδί της Ελληνικής μυθολογίας. Σήμερα δυναμώνει η πεποίθηση ότι οι ""θεοί"" της Ελλάδας ήταν ανθρώπινες υπάρξεις. Η τάση να προσδίδεις θεϊκές ιδιότητες σε μεγάλους αρχηγούς της γης είναι βαθιά φυτεμένη στην ανθρώπινη φύση. Ο Ηρόδοτος (Ιστορία βιβλίο β') βεβαιώνει ότι οι ιερείς των Θηβών της Αιγύπτου του έδειξαν 341 καλοσιαία αγάλματα αρχιερέων που το καθένα αντιπροσώπευε μια γενιά από το παρελθόν και καλύπτουν όλα μαζί ένα διάστημα από 11340 χρόνων. Και του είπαν μάλιστα ότι πριν από αυτές τις γενιές ""οι θεοί ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους""

[Iblis]

Χάρτης του Βασίλη Πάσχου, ιδρυτή του Μουσείου Ατλαντίδας

   Σχεδιάστηκε το 1979 και είναι αντικείμενο του Μουσείο Ατλαντίδας. Ανήκει στη πρώτη μορφή.

 (Μ.Ατλ.): Χάρτης της Ατλαντίδας του Βασ.Πάσχου, με βάση τα στοιχεία του Όμηρου, του Πλάτωνα, του γεωγράφου Μάρκελλου κλπ., Αθήνα 1979

[Iblis]

ΑΤΛΑΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Η πολεμική σύγκρουση μεταξύ των πανάρχαιων Αθηναίων και των επιτιθέμενων Ατλάντων περιγράφεται στα δύο έργα του αρχαίου Αθηναίου φιλόσοφου Πλάτωνα ""Τίμαιο"" και ""Κριτία"", στα οποία αναφέρεται ρητά ότι όσα αναγράφονται ""δεν είναι πλαστός μύθος, αλλά αληθινή ιστορία"":

    Ο διάλογος ""ΤΙΜΑΙΟΣ"" κατά Πλάτωνα

Στο διάλογό του ""ΤΙΜΑΙΟΣ"" ο Πλάτωνας (427 - 347 π.Χ.) αναφέρει μεταξύ των άλλων την ιστορία που τους διηγήθηκε ο Κριτίας την οποία γνώριζε από την παλιά παράδοση. Η ιστορία αυτή, όπως λέει ο Κριτίας είναι αληθινή, και ήταν καταγραμμένη από πολύ παλιά στις σημειώσεις του Σόλωνα. Ο Σόλων είχε επισκεφτεί την αρχαία Αίγυπτο (το 590 π.Χ.), όπου εκεί οι ιερείς τον οδήγησαν στην ιερή πόλη Σάιδα στο δέλτα του Νείλου ποταμού. Στη πόλη αυτή υπήρχε ο ναός της Νηίθ (στα Ελληνικά Αθηνά), που ήταν η θεά που πίστευαν οι κάτοικοι σαν αρχηγό τους και ιδρυτή της πόλης. Μέσα στο ναό αυτό του αποκάλυψαν τα πανάρχαια μυστικά που ήταν γραμμένα σε βιβλία και πλάκες με ιερογλυφικά αρχαιογράμματα. Μερικά από τα μυστικά που οι ιερείς μετέφρασαν  στο Σόλωνα, ήταν τα εξής:

   1.

      Ότι η πόλη της Σάιδας διοργανώθηκε και εκπολιτίστηκε στα ιερά γράμματα  πριν από οχτώ χιλιάδες (8000) χρόνια. Οι τότε κάτοικοι της σημερινής πόλης των Αθηνών . Η ίδια θεά Νηίθ (ή Αθηνά) η οποία ήταν κοινή προστάτης και της τότε πόλης των συμπολιτών του Σόλωνα και της Σάιδας, ανάθρεψε ανθρώπους και έδωσε τα φώτα της πρώτα στη Αθήνα και ύστερα στη Σάιδα.
   2. Ότι υπήρχε και μια ακόμη μεγάλη δύναμη την εποχή εκείνη, η Ατλαντίδα, που τα έβαλε με όλο το κόσμο, και τους τότε κατοίκους της σημερινής Αθήνας.

Αναφέρουμε, μεταφρασμένα στη Νέα Ελληνική γλώσσα, όσα οι ιερείς της Σάιδας είπαν για το δεύτερο θέμα που μας ενδιαφέρει, στο Σόλωνα (οι σημειώσεις εντός παρενθέσεων είναι δικές μας):

....""Πολλά λοιπόν και μεγάλα έργα της πόλης σας (Σημείωση: αναφέρεται στην πόλη της Αθήνας, όπως ήταν πριν τον κατακλυσμό) είναι εδώ γραμμένα (Σημείωση: εννοεί χαραγμένα στις πλάκες του ναού της Σάιδας) να θαυμάζεται (η πόλη), ένα όμως υπερέχει σε μεγαλείο και ηρωισμό. Γιατί οι γραφές μας λένε πως η πόλη σας αντιμετώπισε κάποτε μια μεγάλη δύναμη, που προχωρούσε εισβάλλουσα σύγχρονα σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, ""έξωθεν ορμησθείσαν εκ του Ατλαντικού πελάγους"". Γιατί τότε το πέλαγος εκείνο μπορούσε να το περπατήσει κανένας, επειδή εις την είσοδο του, την οποία εσείς ονομάζετε στήλας του Ηρακλέους (σημείωση: εννοεί τα στενά του Γιβραλτάρ ή Ηράκλειες Στήλες), υπήρχε νησί (ξηρά). Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί και από αυτό οι ταξιδιώτες μπορούσαν να περάσουν σε άλλα νησιά,

(25) και από  αυτά κατόπιν σε όλη την απέναντι ήπειρο την ευρισκομένη γύρω από τον αληθινό εκείνο ωκεανό. Γιατί τα μέρη αυτά, όσα είναι μέσα από το στενό  που αναφέραμε, φαίνονται σαν ένα λιμάνι που έχει στενή είσοδο για τα πλοία, τα εκείθεν (έξω) όμως του στενού, είναι πραγματικό πέλαγος (ωκεανός), και η γη (ξηρά) που το περιβάλλει μπορεί αναμφίβολα και πολύ σωστά να ονομάζεται ήπειρος.

Στο νησί αυτό, λοιπόν, την Aτλαντίδα ""τη Ατλαντίδι νήσω"" σχηματίστηκε μεγάλη και θαυμάσια δύναμη από βασιλιάδες, που εξουσίαζε ολόκληρο το νησί και ""πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου"". Και εκτός από αυτά τα μέρη ""επί πλέον"" από τη μέσα μεριά προς τη Λιβύη κυριαρχούσαν μέχρι και την Αίγυπτο, και από τη μεριά της Ευρώπης μέχρι την Τυρρηνία (Σημείωση: έτσι λεγόταν η Δυτ.Ιταλία). Όλη αυτή η δύναμη αφού συγκεντρώθηκε κι αποτέλεσε μια ενότητα επιχείρησε με μια εξόρμηση να υποδουλώσει και το δικό σας τόπο και το δικό μας και όλους τους προς τα μέσα του στενού (των Ηράκλειων στηλών). Τότε, λοιπόν, Σόλωνα, η δύναμη της πόλης σας έλαμψε στα μάτια όλων των ανθρώπων για τον ηρωισμό και την αντρειοσύνη της. Γιατί τους ξεπέρασε όλους στην ευψυχία και τις τέχνες που εφαρμόζονταν στον πόλεμο, στην αρχή σαν κεφαλή, ηγέτιδα, των Ελλήνων , αργότερα που έμεινε αναγκαστικά μόνη, όταν οι άλλοι αποστάτησαν, αφού έφτασε στους έσχατους κινδύνους, κατανίκησε τους επιδρομείς και έστησε τρόπαια. Έτσι, όσους, δεν υποδουλώθηκαν ακόμα, εμπόδισε να σκλαβωθούν και απελευθέρωσε γενναιόψυχα όλους τους άλλους, όσους κατοικούσαν όπου και μεις, στο εσωτερικό, από τα όρια των στηλών του Ηρακλή.

Δ. Αργότερα όμως επειδή έγιναν απαίσιοι και τρομακτικοί, σεισμοί και κατακλυσμοί, άρκεσε μια μέρα και μια νύχτα φοβερή να χαθεί ολόκληρος ο στρατός σας μονομιάς. Άνοιξε η γη και τον κατάπιε και το νησί της Ατλαντίδας τότε βούλιαξε στη θάλασσα κι εξαφανίστηκε. Γι' αυτό, μέχρι τώρα το εκεί πέλαγος είναι αδιάβατο και ανεξερεύνητο, επειδή εμποδίζει πραγματικά η μάζα της λάσπης στους ρηχούς βράχους (υφάλους) που απόμειναν σε κείνο το μέρος μετά την καθίζηση του νησιού....

[Iblis]

Ο ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ
Α) Οι τρεις κατακλυσμοί

Οι ιερείς της Σάιδας Αιγύπτου είπαν στο Σόλωνα τον Αθηναίο. ""Εσείς ξέρετε έναν μόνο μεγάλο κατακλυσμό, του Δευκαλίωνα. 'Έγιναν όμως προηγούμενα πολλοί άλλοι μεγάλοι κατακλυσμοί, τους οποίους οι δικοί μας αρχαίοι τους κατέγραψαν..""(Βλ.Πλάτωνα ""Τίμαιος"" 23Β).

Όσοι ασχολήθηκαν με τους πανάρχαιους χαμένους πολιτισμούς της Λεμούρια, της Μου και της Ατλαντίδας, συνδέουν τους μεγάλους κατακλυσμούς, που μνημόνευσαν οι Αιγύπτιοι ιερείς , με τις ""μυθικές"" αυτές χώρες. Ο πρώτος μεγάλος κατακλυσμός, είναι αυτός που προήλθε από τον καταποντισμό της Λεμούρια, κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό... Αυτό έγινε, ισχυρίζονται, το 25000 περίπου της παλιάς χρονοαρίθμησης (π.Χ.) (περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στο βιβλίο, του W.SCΟTT -ΕLLΙΟΤ, ΤΗΕ LΟST LΕΜURΙΑ (1904), που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας).

Αιτία του δεύτερου μεγάλου κατακλυσμού υπήρξε ο καταποντισμός ενός μεγάλου νησιού του Ινδικού ωκεανού, γνωστό με το όνομα Μου. Η εξαφάνιση της Μου έγινε σε κάποιο χρόνο ανάμεσα στη χιλιετηρίδα 16-15000 π.Χ. (βλέπε στο βιβλίο ""Ψάχνοντας για χαμένους κόσμους"" (1975) του JΑMΕS WΕLLΑRD, που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας)

        Η μυθολογία των αρχαίων λαών για τον τρίτο κατακλυσμό

Ο τρίτος μεγάλος κατακλυσμός ταυτίζεται με τον καταποντισμό στον Ατλαντικό ωκεανό της Ατλαντίδας, που χάθηκε μέσα σε μια μέρα και μια νύχτα. Αυτό έγινε γύρω στο 9600 π.Χ., αν αποδόθηκε σωστά από το Σόλωνα, η χρονολογία του γεγονότος, την οποία του υπαγόρευσαν να τη γράψει οι ιερείς, γιατί η χρονολογία αυτή αμφισβητείται από πολλούς.

Γι' αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που πραγματικό συγκλόνισαν τη Γη, υπάρχουν κι άλλες μαρτυρίες, διεσπαρμένες στους μύθους , τους θρύλους και τις παραδόσεις των λαών της Ανατολής, της Μεσογείου και της Δύσης, οι οποίες διασώθηκαν από τα πανάρχαια χρόνια.

Δεν χωράει αμφιβολία, ως προς τον τρίτο πιο γνωστό μεγάλο κατακλυσμό, ότι υπήρξε γεγονός. Υπάρχουν πολλά στοιχεία, για άλλους ενδείξεις, για μερικούς αποδείξεις, ότι τον επέφερε ο καταποντισμός της Ατλαντίδας. Με τον κατακλυσμό αυτό συσχετίζονται και ταυτίζονται, ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, που σώθηκε στην Ελλάδα, του Ουταναπίστι των Ασσυρίων-Βαβυλωνίων, του Νώε των Ισραηλιτών , ενός Τέϊπι των Μάγιας και των προγόνων των Αζτέκων της φυλής Αζτλόν .

Ο τρόπος που διασώθηκαν , οι επώνυμοι αυτοί ήρωες και υστερότερα αρχηγοί λαών, από τον κατακλυσμό, σύμφωνα με τις καταγραμμένες σε αρχαιότατα ιερά κυρίως κείμενα περιγραφές που σώθηκαν, είναι σχεδόν παρόμοιος. Διέθεταν δυνατό και μεγάλο πλοίο-κιβωτό. Το σκαρί τους άντεξε τα δυνατά κύματα. Είχαν την τύχη, να μην προσκρούσουν σε βράχους και άραξαν ομαλά πάνω σε οροπέδια και βουνά, όταν καταλάγιασαν τα νερά κι αποσύρθηκαν στη θάλασσα. Τη γαλήνη της θάλασσας, το χαμήλωμα των υδάτων και την επανεμφάνιση της στεριάς, τη διαπίστωσαν με την απελευθέρωση των πουλιών, ενός περιστεριού, ενός χελιδονιού κι ενός κόρακα ή δυο απ αυτό. Το περιστέρι γύρισε με κλωνάρι θάμνου στο ράμφος του, το κοράκι δεν γύρισε, έτρωγε τις σάρκες των πνιγμένων ζώων! Αυτά ήταν περίπου τα στοιχεία με διάφορη μόνο τη διάταξη των περιγραφών στ'  ανακαλυφθέντα κείμενα.

Για τις τρεις πρώτες προκατακλυσμιαίες προσωπικότητες, το Δευκαλίωνα, τον Ουταναπίστι και τον Τέϊπι, από τους ατλαντολόγους πιστεύεται, πως ήταν πλοίαρχοι καραβιών των Ατλάντων. Τα πλοία τους βρέθηκαν να ταξιδεύουν , τα δυο στη Μεσόγειο, το ένα κοντά στα παράλια της Ελλάδας και το άλλο κοντά στην Εγγύς Ανατολή, και του Τέϊπι πλησίαζε τις ακτές του Περού, όταν το μεγάλο νησί τους, του Ατλαντικού ωκεανού καταποντίστηκε κι έγινε κατακλυσμός. Γι' αυτό και σώθηκαν.

Για τα πλοία της φυλής Αζτλάν, το όνομα των κατόχων τους προδίδει την προέλευσή τους. Αυτοί πρόλαβαν να σωθούν, στο 48ωρο του καταποντισμού του νησιού τους, ενός ίσως που ήταν πιο κοντά στις ακτές του Μεξικού, από τα πολλά νησιά, που ανήκαν στην κυριαρχία των Ατλάντων.

Η ιστορία του Νώε, ίσως να είναι σύγχρονη, με τις άλλες τέσσερις, πιο πάνω ιστορίες, πραγματικότητα. Μοιάζει όμως τόσο πολύ με την ιστορία του Ουταναπίστι, όπως η ιστορία του τελευταίου περιγράφεται στο έπος Γιλγαμές των Βαβυλωνίων, ώστε πιθανολογείται ότι αντιγράφηκε από το έπος Γιλγαμές, από τους συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης και της Βίβλου των Ισραηλιτών. Εκτός αν η ιστορία του Νώε είναι αυθεντική και παραγεμίστηκε αργότερα από τους Εβραίους συγγραφείς, οι οποίοι θέλησαν τους γενάρχες των φυλών του Ισραήλ, τον Ιάφεθ, τον Ιαβάν ή Ιώναν, το Γαμάρ, το Θουβάλ και τον Μεσέχ, σαν γιους του Νώε. Αλλά η κιβωτός του Ουταναπίστι που διασώθηκε, του έπους Γιλγαμές, απέχει κατά μία χιλιετία τουλάχιστον, από τη μεταγενέστερη εμφάνιση των γιων του Νώε.

Βέβαια, όπως τα έπη των Ινδιών και η Βίβλος, παραγεμίστηκαν με μεταγενέστερες θρησκευτικές κυρίως ιστορίες και μυθιστορίες, γι' αυτό επικρατεί αυτή η σύγχυση.

Στο παλαιοβαβυλωνιακό επίσης έπος ""Ατράμχαζις"" (Ακρόσοφος, ελληνικά) περιγράφεται, πώς σώθηκε ο βασιλικός ιερέας Ζιουσούντρα από το μεγάλο κατακλυσμό. Το πελώριο καράβι του, όπου κλείστηκε με πολλούς άλλους μέσα και φόρτωσε και ζώα και όσο μάλαμα κι ασήμι μπόρεσε να μαζέψει, παράδερνε εφτά μέρες κι εφτά νύχτες, στην αναταραγμένη επιφάνεια του νερού. Την έβδομη μέρα προσάραξε σ' ένα ξερό βράχο. Ο Ζιουσούντρα εξαπόλυσε τρία πτηνά και τα λοιπά γνωστά.... Το καράβι αυτό όρισαν να μεταφερθεί στην παραδεισένια χώρα Ντιλμούν...

Ο Ξίσουθρος βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο οποίος είδε, στον ύπνο του ότι θα γίνει ο μεγάλος κατακλυσμός κι αρμάτωσε το πιο γερό καράβι, είχε παρόμοια περιπέτεια με το Νώε. Έτσι γράφουν πλάκες της εποχής του Ξίσουθρου που βρέθηκαν στη Μεσοποταμία...Στις ιστορίες αυτές, είναι φανερές οι διαδοχικές αντιγραφές και οι προσθήκες, οι αλλαγές ονομάτων κ.λπ.

Ο Φρειδερίκος Κλαίη, στο βιβλίο του ""περί Κατακλυσμού"" (1842), κάνει λόγο για τον τελευταίο μεγάλο κατακλυσμό και τον συνδυάζει με τους Άτλαντες και τους Τιτάνες...
Β) Οι αιτίες για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας

Αρκετοί ισχυρίζονται πως έπεσε θύμα αυτού του εξελιγμένου πολιτισμού της: μια από τις κολοσσιαίες μορφές ενέργειας (ακόμη και ατομικής) που είχαν τιθασέψει οι Άτλαντες, είτε από λάθος είτε σε μια μοιραία πολεμική αναμέτρηση, ξέφυγε από τα όρια ελέγχου προκαλώντας σαρωτική καταστροφή. Άλλοι υποστηρίζουν πως η αιτία του κακού ήρθε από τον ουρανό με τη μορφή γιγαντιαίου μετεωρίτη που έπεσε στη Γη προκαλώντας μετατόπιση του άξονά της, τεράστιας έκτασης σεισμούς και κατακλυσμούς, καταβυθίσεις τμημάτων ξηράς και αναδύσεις άλλων. Πράγματι στον κόλπο του Μεξικού έχει βρεθεί ένας τεράστιος κρατήρας που οι ειδικοί αποδίδουν σε πρόσκρουση μετεωρίτη. Άλλες ανασκαφές έχουν αποκαλύψει τμήματα αρχαίου λιμανιού -πάνω ψηλά στις Άνδεις, στα 3.000 και στα 4.000 μέτρα! Αυτό σημαίνει πως κάποτε οι περιοχές αυτές ήταν παραθαλάσσιες και υψώθηκαν ξαφνικά, ενώ άλλες καταβυθίστηκαν.

Άλλοι πιστεύουν ότι το 10000 χρόνια π.Χ, στη διάρκεια της τελευταίας παγετωνικής εποχής, έλιωσαν απότομα οι πάγοι των πολικών ακτών της Ισλανδίας, της Β.Αμερικής και της βορειοανατολικής Ευρασίας, λόγω του ""φαινόμενου Χάινριχ"", με αποτέλεσμα εκατομμύρια κυβικά πάγου να χυθούν στη θάλασσα, προκαλώντας μια ξαφνική και μοιραία άνοδο της στάθμης του ωκεανού, που προκάλεσε και την εξαφάνιση της Ατλαντίδας.

Η ακριβής αιτία για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας παραμένει ακόμα απροσδιόριστη.

[Iblis]

[Iblis]

[monokolomia]

Να και ενα αξιολογο θεμα,παρολο που χρειαζεται επεκταση!!!!!!!!!! ":essen30:"

[Iblis]

Να και ενα αξιολογο θεμα,παρολο που χρειαζεται επεκταση!!!!!!!!!! ":essen30:"

θεμα εργολαβου , μην παει ο νους σου στο πονηρο...

[monokolomia]

θεμα εργολαβου , μην παει ο νους σου στο πονηρο...

εσεις κυριε προφανως ειστε ποιτικος και ανοιγετε ενδιαφεροντα θεματα,οχι σαν καποιους κοτομπιφτεκαδες-αθλητες ":essen30:".
Συνεχιστε την καλη δουλεια!!!!!!!!!

[Iblis]

Οι επόμενες σελίδες περιέχουν και θέματα που άπτονται της θρησκευτικής συνείδησης , κοσμο-αντίληψης του ανθρώπου. Οι ανήλικοι ας ψάξουν να βρούν κάτι πιό ταιριαστό για την ηλικία τους. Ας μην προχωρήσουν στις επόμενες σελίδες. Αν παρόλα αυτά το κάνουν, δεν πρέπει να παραλείψουν να συζητούν οτι παράξενο διαβάζουν εδώ και αλλού με τους γονείς τους, που είναι και οι κατ' εξοχήν υπεύθυνοι για την ηθικο-θρησκευτική τους αγωγή. Παρομοίως χριστιανοί και θρησκευόμενοι όλων των θρησκειών που είναι ευχαριστημένοι με τα δόγματα της θρησκείας τους, ας μην συνεχίσουν: Δεν θα έχουν κανένα όφελος, αντιθέτως το περιεχόμενο των σελίδων, ίσως αποδειχθεί για αυτούς πέρα απο βλάσφημο ή ενοχλητικό και επιζήμιο. Σκεφτείτε τα προηγούμενα και νηφάλιοι αποφασίστε , αν θα εισέλθετε εις τα ενδότερα.

[Iblis]

Το άγαλμα είναι στο ναό ρέπλικα του παρθενώνα στην πόλη Νάσβιλ πρωτεύουσα της πολιτείας Τενεσί, Ο πίνακας είναι ""Η σχολή των Αθηνών"" του Ραφαήλ.

[Iblis]

Ορισμός του Πολυθεϊσμού

Ο όρος ""Πολυθεϊσμός"" προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ""πολύς"" και ""Θεός"" και σημαίνει λατρεία πολλών θεοτήτων. Ως ""Πολυθεϊσμός"" λοιπόν ορίζεται η αντίληψη περί υπάρξεως περισσοτέρων του ενός Θεών. Είναι η αντίληψη μίας πολλαπλότητος των θείων δυνάμεων. Είναι επίσης η αντίληψη ότι το Θείον ενυπάρχει σε πολλές και διαφορετικές οντότητες και υπάρξεις.
Υπάρχουν πολλοί Θεοί και Θεές.
Είναι οι ανώτατες και ισχυρότατες όλων των υπάρξεων.
Είναι πάνσοφες και δίκαιες.
Οι Θεοί και οι Θεές είναι αθάνατοι και άξιοι κάθε σεβασμού και τιμής. Οι Θεοί έχουν πολλές μορφές και μπορούν να επιφαίνονται με πολλούς τρόπους. Είναι τόσο έμφυτοι όσο και ένδημοι. Είναι παρόντες στα στοιχεία και τις μορφές της Υπάρξεως. Εκδηλώνονται μέσα από τις φυσικές δυνάμεις, ως ύλη και ενέργεια, αλλά είναι συνάμα και ανώτατες οντότητες που δεν δεσμεύονται από καμμία υλική μορφή.

Μπορούν ωστόσο να εμφανούν μέσα από ανθρώπινες ή άλλες υπάρξεις, όπως λ.χ. ζώα ή φυτά, ή μέσα από υλικά αντικείμενα. Δεν υπάρχουν ζωϊκά ή μορφικά όρια για τους Θεούς και τις Θεές. Είναι ό,τι επιθυμούν να είναι. Το Θείον είναι πολύμορφο και πολύτροπο, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και από πλευράς πραγματικότητος.
Κανένας μοναδικός Θεός ή Θεά δεν κρύβεται πίσω από την πολλαπλότητα των θείων μορφών. Οι Θεοί και οι Θεές είναι αντικειμενικά υπαρκτές οντότητες των οποίων η ύπαρξη δεν εξαρτάται από τις πεποιθήσεις ή τις πράξεις κατωτέρων όντων.
Δεν είναι αρχέτυπα. Δεν είναι φανταστικά σύμβολα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων ή της ανθρωπίνης διανοίας. Ούτε είναι αλληγορικές αναπαραστάσεις φυσικών συμβάντων και διαδικασιών. Οι Θεοί και οι Θεές είναι πραγματικοί. Υπάρχουν.
Η σοφία και η δύναμή τους δίνουν μορφή σε αυτό το Σύμπαν, σε αυτή την συγκεκριμένη μορφή του Κόσμου. Η ομορφιά και η χάρις τους θα διαρκέσουν αιώνια. Οι Θεοί και οι Θεές είναι ελεύθερες και ανεξάρτητες υπάρξεις. Είναι όλοι τους εξίσου θείοι.
Δεν εξουσιάζονται από καμμία άλλη οντότητα ή δύναμη.
Οι Θεοί και οι Θεές χαίρονται όταν κατώτερα όντα ΕΛΕΥΘΕΡΑ αναγνωρίζουν την ύπαρξή τους και τους απονέμουν σεβασμό και τιμές. Δεν έχουν ωστόσο ανάγκη αυτής της αναγνωρίσεως, ούτε την επιζητούν. Οι παντοδύναμοι Θεοί και Θεές δεν χρειάζονται τίποτε.
Απλώς σχηματίζουν ό,τι επιθυμούν.

(Scroll Of Oplontis, 1991)

[Iblis]

Η δράση της (φαιάς) προπαγάνδας στον εν Νεο-Ελλάδι χώρο των Β«αρχαιολατρώνΒ» και το υποτιθέμενο σημείο συνάντησης Δωδεκαθέου και Ορθοδοξίας

Τα τελευταία χρόνια, έχουν πυκνώσει οι κινήσεις, οι φορείς, οι σύλλογοι, και οι ""παράγοντες"" που κινούνται, περιστρέφονται και ιστορικολογούν, γύρω από το θέμα της Αρχαίας Ελλάδος. Ειδικά μετά το έτος 3 μ.α.ε.Δ. (μετά την απαρχή έκδοσης του Διιπετούς), έχουν εμφανισθεί δεκάδες σωματεία και σύλλογοι, οι οποίοι, με την αποτελεσματική τεχνική της διαρκούς αμπελοφιλοσοφίας, έρχονται να ""καλύψουν"" ιδεολογικά όσους Β«αναποφάσιστουςΒ», Β«ελληνοχριστιανούςΒ», Β«χριστιανούς με.. δωδεκαθεϊστικό προσωπείοΒ», και άπειρους άλλους εκλεκτούς σαλτιμπάγκους, προσπαθούν να πατάνε με το ένα πόδι γερά στο Χριστιανισμό (αφού εκεί υπάρχει άλλωστε και το ταμείο), και με το άλλο να δοκιμάζουν τη θερμοκρασία των αυθεντικών ελληνικών χωρικών υδάτων (τα οποία, ως γνωστόν, όπως όλα τα ύδατα, είναι επικίνδυνα για τους μη γνωρίζοντες κολύμβηση).

Ανάμεσα στα γνωστά είδη Β«αρχαιολατρώνΒ» που ήδη διαβιούν εντός του οικοτόπου, αρχίζουν να προστίθενται, στην ιδιότυπη πανίδα του, κάποια εντελώς καινούργια είδη. Που μπορεί φαινομενικά να δίνουν την εντύπωση της συστράτευσης, και της συμμετοχής στον.. ""κοινό αγώνα"" κ. ο. κ., ο πραγματικός ρόλος τους όμως, δείχνει πάρα πολύ διαφορετικός από εκείνο που θέλουν να ισχυρίζονται.

Τι συνέβη ξαφνικά; Άρχισαν μήπως οι βυζαντινόπληκτοι ρωμιοί ν΄ανακαλύπτουν τα μονοθεϊστικά αίτια της σημερινής, ριγμένης στο βούρκο της αμορφωσιάς και της ειδωλοπροσκύνησης, Νεοελλάδας, και συνεπώς αρχίζουν να.. εμβαθύνουν στην οπτική των προγόνων μας, αναγνωρίζοντας μάλιστα ότι η Κοσμοαντίληψη είναι αυτή που καθορίζει την καθημερινότητα που όλοι μας, θέλοντας και μη, υπομένουμε; Όχι. Τα πράγματα δεν είναι τόσο αφελή όσο θέλουν κάποιοι να τα κάνουν να δείχνουν, καθώς μάλιστα μια σειρά από πράξεις, ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΥΝ ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από αυτό του Β«γενικώς ενδιαφερομένουΒ» αρχαιολάτρη.

Όσοι έχουν αρχίσει να αισθάνονται έντονες ενοχλήσεις από τον αυθεντικό (δηλαδή τον προχριστιανικό) Ελληνικό Λόγο, έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζουν την γνωστή και (χιλιο)χρησιμοποιημένη προπαγανδιστική μέθοδο της Β«πληθωριστικής πίεσηςΒ», και του Β«ακαθόριστου θορύβουΒ», όπως διδάσκουν τα σχετικά εγχειρίδια ΦΑΙΑΣ και ΜΑΥΡΗΣ Προπαγάνδας. Η θαυμαστή τέχνη της Επιβολής, που ούτως ή άλλως καθημερινά ασκείται πάνω μας μέσω της διαφήμισης, έχει ΚΑΙ σ΄αυτή την περίπτωση τον πρώτο λόγο. Με γνώμονα την αρχή της Β«πληθωριστικής πίεσηςΒ», ιδρύθηκαν λοιπόν από τους ""απέναντι"" δεκάδες σωματεία και οργανώσεις τάχα για την.. Β«αρχαία ΕλλάδαΒ», έτσι ώστε ο ενοχλητικός για τους σκοταδιστές κρατούντες, Ελληνικός Λόγος, να χαθεί, να μην διακρίνεται από τον υπόλοιπο πληθωριστικό θόρυβο, μέσα σε έναν ωκεανό από φαινομενικά ομοειδή θέματα. Αν σχηματοποιηθούν αυτές οι ομάδες σε επίπεδα κλιμάκωσης, με βάση την απόσταση του εκφερόμενου λόγου τους από τον (επικίνδυνο) Λόγο της Β«ομάδας στόχουΒ» , μπορούν αυτές να διακριθούν σε τρία επίπεδα.

Πρώτο επίπεδο: Σύγχυση. Αυτό το επίπεδο συμπεριλαμβάνει ομάδες που εκφέρουν έναν λόγο, που βρίσκεται πολύ κοντά στη διατύπωση και τη δομή που χρησιμοποιείται από την Β«ομάδα στόχοΒ». Φαινομενικά, οι ομάδες αυτού του επιπέδου πραγματεύονται τάχα τα ίδια θέματα και ζητήματα με αυτά της Β«ομάδας στόχουΒ», μόνο που εδώ μετατρέπονται σε δόγμα, σε Β«γραμμήΒ», η οποία βγαίνει από τον αυθέντη προς τους οπαδούς. Ένας έρπων ή ανοικτός ναζισμός, μπορεί να είναι κυρίαρχο και προβλητέο χαρακτηριστικό κάποιας από τις ομάδες αυτού του επιπέδου, γεγονός άριστο για να χρησιμοποιηθεί κατάλληλα από τα υπόδουλα στους ""απέναντι"" ΜΜΕ, και ειδικά τους λεγόμενους Β«αριστερούςΒ» δημοσιογράφους (άθλια σταλινικά κατάλοιπα), οι οποίοι μετέχοντας στο κοινό όραμα με την ιουδαιοχριστιανική εξουσία για κατασυκοφάντηση της Αρχαίας Ελλάδος και της κοσμοαντιλήψεώς της, επιμένουν να ταυτίζουν ένα ιδεολογικό κατάλοιπο του μονοθεϊσμού (Ναζισμός), με μια αυθεντική (προχριστιανική) και εξαιρετικά ελευθεριακή Εθνική Θρησκεία, όπως είναι η Ελληνική.

Παρά τα οικειοποιημένα χαρακτηριστικά της ""ομάδας στόχου"", μπορεί να γίνονται εισαγωγές, σε μικρό ποσοστό πάντα, λεξαριθμικών αθροισμάτων, δονητικής γραμμάτων, γεωδαισιών, κ.α. τα οποία ωστόσο γίνονται εύκολα δεκτά από το κοινό της ""ομάδας στόχου"", διότι καταλήγουν σε πασιφανώς κοινά συμπεράσματα (εισάγεται δηλαδή ως τρόπος σκέψης η αξιωματική παραδοχή απόψεων που δεν μπορούν να αποδειχθούν με την Λογική, και γίνονται δεκτά επειδή και μόνο συμφωνούν με συμπεράσματα που έχουν αποδειχθεί με τη Λογική). Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτών των ομάδων, είναι η μεταφορά της μονοθεϊστικής αντίληψης και του τρόπου σκέψης, στο επίπεδο του Β«ΔωδεκαθέουΒ». Β«ΑνακαλύπτεταιΒ» ένα αντίστοιχο του Εβραίου Jesua στην Εθνική μας Θρησκεία λ.χ. ο Διόνυσος, έτσι ώστε να ταυτισθεί ο αναβλαστικός Θεός ""της ελευθερώσεως και της αναγεννήσεως"" με τον γνωστό Ιουδαίο ραβίνο, ή, άλλοτε πάλι, διερευνούνται.. τριαδικότητες και γίνονται παράλογες αντικαταστάσεις ανάμεσα στην Εβραϊκή και την Ελληνική Θρησκεία, βάσει ενός απίστευτου συσχετισμού μη αντίστοιχων, ανάλογων, η ομοίων καταστάσεων (εισάγεται δηλαδή μία νέα, εξισωτική και ""συγκριτική"" θεολογία, κοινή τάχα για την εβραϊκή αίρεση του Χριστιανισμού και την Εθνική μας Θρησκεία, με προφανή σκοπό το τελικό συμπέρασμα ότι Β«τα ίδια τότε, τα ίδια είναι και τώρα, γιατί λοιπόν να ψάχνουμε ; Β».

Αν και οι ομάδες αυτού του επιπέδου μοιάζουν να είναι τάχα ""αποφασισμένες"" να έρθουν σε ρήξη με τον Εβραιοχριστιανισμό και όλα τα ιδεολογικά υποπροϊόντα του, όσο κι αν ωθούν με τη στάση τους τα πράγματα προς τα εκεί, ωστόσο την κρίσιμη στιγμή αποτραβιούνται, αφήνοντας έκθετους όσους αφελείς τους εμπιστεύθησαν. Ως άμεσα κατευθυνόμενες και ελέγξιμες, αυτές οι ομάδες τελικά υπακούουν στο σχοινάκι που οδηγεί στο χέρι που τις ταΐζει και, φυσικά, πάντα αποτραβιούνται τη στιγμή της ρήξης. Όταν όμως η σαφώς οριοθετημένη και ξεκάθαρη αντίθεση ανάμεσα στον Χριστιανισμό και των ιδεολογικών υποπροϊόντων του από τη μια, και την Εθνική Ελληνική Θρησκεία από την άλλη, αρχίζει να γενικεύεται και επεκτείνεται σε μεγάλα ποσοστά του σκεπτόμενου πληθυσμού, τότε θα έχει τελειώσει η δυνατότητα δράσης αυτών των Ομάδων Συγχύσεως.

Δεύτερο επίπεδο: Παραγωγή Θορύβου. Σε αυτό το επίπεδο, κινείται μία πληθώρα αρθρογράφων, συγγραφέων και παραγόντων (με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης), οι οποίοι μιλάνε διαρκώς για Ελλάδα, για Ελληνικότητα, για Ελληνικό Φώς, κ.λ.π., χωρίς όμως να δίνουν ποτέ έναν σαφή ορισμό όλων αυτών. Αντίθετα από τον (επικίνδυνο) Λόγο της ""ομάδας στόχου"", ο λόγος που κυριαρχεί σ΄αυτό εδώ το επίπεδο είναι παραμορφωμένος, συγκεχυμένος, ακαθόριστος. Άν ποτέ υποχρεωθούν να δώσουν ξεκάθαρες απαντήσεις, σε ζητήματα τουλάχιστον που δεν επιδέχονται υπεκφυγές και ασάφειες, οι θορυβοποιοί τοποθετούν την γρήγορη απάντηση τους κοντά στον Μακεδόνα Αλέξανδρο, την ""Βυζαντινή"" Αυτοκρατορία και, φυσικά (στη συνέχεια), στην ανύπαρκτη διαχρονική συνέχεια του υποτιθέμενου Β«ΕλληνοχριστιανικούΒ» Πολιτισμού. Οι περισσότεροι που διαχειμάζουν σ΄αυτό το επίπεδο έχουν υποταγεί πλήρως στην Ορθοδοξία, που καλώς ή κακώς νίκησε, και άρα της οφείλουνε υποταγή και όλοι οι υπόλοιποι. Σε παράλληλες γραμμές, κινείται και ο παραμυθητικός λόγος αυτού του επιπέδου, εκτός λογικής φυσικά, εξωφρενικός (εκτός φρένων) και σχεδόν πάντοτε εκτός της παραμικρής ιστορικής βάσης. Πλανιέται σε μεταφυσικές, κατά κανόνα, περιοχές, κάτι που του εξασφαλίζει να αναγάγει το άλλοθι των λογικών αποδείξεων που οφείλει, στη σφαίρα του μεταφυσικού, άρα του αναπόδεικτου. Αυτό το επίπεδο, με τις αρκετές ομάδες που περιέχει, συγκροτεί ένα συμπαγές τείχος θορύβου γύρω από την Β«ομάδα στόχοΒ», ένός θορύβου που στηρίζεται στην κοπτοραπτική της Ιστορίας και συνεπώς τα εξερχόμενα από τους χειρισμούς του συμπεράσματα είναι τα ήδη προκαθορισμένα. Ο λόγος των ""θορυβοποιών"" αρέσκεται να πατάει πάνω σε αδύνατον να σταθούνε λογικά και ιστορικά ""αποδείξεις"" για.. Θεούς σε διαστημόπλοια, Σείριους, ομάδες.. έψιλον, ωμέγα και, φυσικά, Ιάσονες Πανδίρες.

Τρίτο επίπεδο: Υπερπληροφόρηση. Στο επίπεδο αυτό, εντάσσονται όλοι αυτοί που ιδρώνουν και ξεϊδρώνουν, προσπαθώντας να πείσουν τους όποιους υποψιασμένους, και να κρατήσουν τους ανιστόρητους, στην πλάνη μίας ""αδιάλειπτης συνέχειας"" του Ελληνισμού μέσω μίας ιουδαϊκής αιρέσεως (της Ορθοδοξίας). Ο λόγος αυτού του επιπέδου, αποδέχεται τάχα τις ακίνδυνες μόνον θέσεις και απόψεις της Β«ομάδας στόχουΒ», και, στη συνέχεια, υιοθετεί από αυτές όσα χαρακτηριστικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς της. Ο όγκος της πληροφορίας που επεξεργάζεται και διοχετεύεται απ΄ αυτό το επίπεδο είναι ποσοτικά υπέρογκος, έτσι ώστε να καλύπτει τον ενοχλητικό Λόγο, και να επιφέρει πληροφοριακό κορεσμό στα εγκεφαλικά κύτταρα, κάτι που με τη σειρά του σημαίνει αδυναμία κατάταξης αξιολόγησης και ιεράρχησης των κρίσιμων πληροφοριών, οι οποίες μπορεί ν΄ αποδειχθούν τυχόν διαφωτιστικές πάνω στη πλαστότητα του Β«ΕλληνοχριστιανισμούΒ»

Σε μια τέτοια πρακτική εντάσσονται και τα πονηρά πονήματα όλων αυτών που έχουν βαλθεί να.. ""συγκρίνουν"" και ν΄ανακαλύπτουν σχέσεις ή και ταυτίσεις ακόμη, ανάμεσα στην ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ Ορθοδοξία και την ΕΘΝΙΚΗ Ελληνική Θρησκεία. Θέλοντας να ικανοποιήσουμε την έξη και τις εμμονές τους, εμείς θα ανιχνεύσουμε εδώ το υποτιθέμενο.. σημείο συνάντησης, εκεί όπου το Β«ΔωδεκάθεοΒ» συναντά τάχα την περιβόητη Ορθοδοξία. Πριν όμως διερευνήσουμε αυτή τη σκοτεινή περιοχή, οφείλουμε ορισμένες πολύ απαραίτητες διευκρινίσεις προς φίλους και εχθρούς.

Όταν ένας αξιωματικά μονοθεϊστής (δηλαδή χριστιανός) μιλάει για Β«ΔωδεκάθεοΒ», είναι πασιφανές ότι έχει απλώς.. υποκαταστήσει εντός της μυαλοθήκης του τον εβραϊκό, ζηλότυπο, τιμωρό, ελεήμονα και σπλαχνικό μόνο στους δούλους του Θεό Ιεχωβά, με τους Δώδεκα Θεούς των Ελλήνων. Κίνηση η οποία του επιτρέπει να διατηρεί την αντίληψη που έχει για τους Θεούς και τον Κόσμο παντελώς ανέγγιχτη, ή, αν θέλετε, αλώβητη, παραμένοντας δηλαδή με τον δυΪστικό και αφύσικό τρόπο της χριστιανικής σκέψης. Με βάση αυτή την επιφανειακή αντικατάσταση / υποκατάσταση, δέχεται αυθαίρετα, ότι η λεγόμενη Ορθοδοξία και το Ελληνικό Β«ΔωδεκάθεοΒ» είναι.. όμοια πράγματα, συνεπώς μπορούν να συγκριθούν, και φυσικά από τη σύγκριση αυτή Β«ανακαλύπτονταιΒ» σημεία απόλυτα συμβατά μεταξύ των συγκρινόμενων. Εφευρίσκονται αντίστοιχες τριαδικότητες, αντικαταστάσεις μεταξύ θεών και Β«αγίωνΒ» κ.ο.κ.

Το έχουμε ξαναγράψει και στο παρελθόν: Ο καθένας μπορεί να είναι όσο βλάκας θέλει, αυτή ωστόσο η βλακεία δεν θ΄αποτελέσει με κανέναν τρόπο ένα άλλοθι για να δικαιολογηθεί το εξωφρενικό της υπόθεσης: Να συγκριθεί και εξισωθεί δηλαδή η λογική σύλληψη του Κόσμου (Β«ΔωδεκάθεοΒ») με μια από τις εκατοντάδες δογματικές, αντιφυσικές και αντιεπιστημονικές αιρέσεις που έχουν δημιουργηθεί στο όνομα του δαίμονα των Ισραηλιτών (Ορθοδοξία). Η ίδια γελοιότητα αναδύεται, σε χειρότερο βαθμό φυσικά, όταν επιχειρείται, από κάποιους πιό.. θρασείς, η ταύτιση των δύο αυτών μη συμβατών και αντιδιαμετρικών κοσμοαντιλήψεων.

Όταν οι μονοθεϊστές αναφέρονται σε Β«ΔωδεκάθεοΒ», το αντιλαμβάνονται ΠΑΝΤΑ ως κάποιο κλειστό δόγμα με απαράβατες αρχές, απαγορεύσεις, συστολές, ως έναν ακόμα καλό σπορέα ενοχών. Σαν να ισχύει το ίδιο σύστημα πίστης από την γεωμετρική εποχή έως σήμερα. Για αυτό και αδυνατούν να κατανοήσουν τα ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ που θέλουν τους Πελασγούς, τους Σπαρτιάτες και τους σύγχρονους Έλληνες Εθνικούς ουσιαστικά ομόθρησκους. Το καταφύγιο της καταγωγής, στο οποίο προστρέχουν σαν να πρόκειται για ένα αλάνθαστο κριτήριο ελληνικότητας, βγάζει ωστόσο Έλληνα (μπρρρ) ακόμη και έναν ρασοφόρο. Αλλά πόσο Έλληνας μπορεί να είναι κάποιος που υπερφίαλα δηλώνει: Β«Η αλήθεια μας (σ.σ. εδώ ομιλεί ο επικεφαλής της ελλαδικής Εκκλησίας και εννοεί την αλήθεια της ενοχής του νεκρού που λατρεύει) ενάντια σε όλον τον κόσμον.Β» (σ.σ. εννοεί τον φυσικό Κόσμο).

Ούτε και η επιβίωση της Ελληνική Γλώσσας από μόνη της μπορεί ν΄ αποτελέσει ένα μαγικό κριτήριο ελληνικότητας, διότι σ΄αυτή την περίπτωση, τα ""ιερά"" ανθελληνικά βιβλία της ""Αγίας"" Γραφής των χριστιανών θα είχαν μετατραπεί αυτομέτως σε.. φιλελληνικά κείμενα μόλις μεταφράσθηκαν στην ελληνική. Αν σε κάτι υπάρχει δίκαιο σε ό,τι αφορά στα της Γλώσσας, είναι ότι όντως τα ελληνογραμμένα βιβλία του Χριστιανισμού βοήθησαν την ελληνική γλώσσα να επιβιώσει, αλλά αυτό συνέβη μόνο στο βαθμό, που αν δεν είχαν μεταφρασθεί στα Ελληνικά, η ομιλία της Ελληνικής από μόνη της θα κρίνονταν.. Β«ειδωλολατρίαΒ», και η Β«ειδωλολατρίαΒ», ως γνωστόν, επέφερε θανατική καταδίκη, σε κάποια, αρκετά μεγάλη, ιστορική περίοδο.

Όταν λοιπόν οι πρόγονοι της λεγόμενης Ορθοδοξίας ήρθαν σ΄επαφή με τον πολιτισμένο αλλά αδύναμο κόσμο των εναπομεινάντων Εθνικών, και όχι με τη ρωμαλέα εποχή του Β«ΔωδεκαθέουΒ», και έχοντας από πριν εξασφαλίσει τη πλήρη στρατιωτική υπεροχή, αντιμετώπισαν με τον μοναδικό τρόπο που η αγροικία, το μίσος, και η κτηνωδία μπορεί να καταβάλλει την Ευγένεια, την Ανοχή, και τον Πολιτισμό, δηλαδή με συστηματική γεν

[Iblis]

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ

Η ποικιλία των ανθρωπίνων φυλών έχει ως συνέπεια την πολυμορφία των θρησκειών και των γλωσσών. Οι γλωσσολόγοι έχουν ταξινομήσει τις γλώσσες σε οικογένειες. Θα μπορούσαμε με τον ίδιον ακριβώς τρόπο να διακρίνουμε και οικογένειες θρησκειών που θα αντιστοιχούσαν στις οικογένειες των εθνών.

Η πρωταρχική εκκάλυψις, δηλαδή η πρώτη εντυπώσις που το σύνολον των όντων χαράσσει στην ανθρώπινη ψυχή, ερμηνεύεται με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, αναλόγως προς το ιδιαίτερο πνεύμα της κάθε φυλής. Δύναται κανείς να συλλάβει το Σύμπαν ως έναν μηχανισμό, ώς έναν οργανισμό ή ως μία μουσική συμφωνία. Στα τρία διαφορετικά αυτά είδη κοσμοαντιλήψεως αποκρίνονται τα τρία μεγάλα θρησκευτικά μορφώματα της αρχαιότητος. Ο Μονοθεϊσμός συλλαμβάνει την φύση ως μία εξωτερική βούληση. Ο Πανθεϊσμός την αναπαριστά ως μία ζώσα ενότητα η οποία φέρει εντός της την ίδια της την κινητήριο αρχή. Ο Πολυθεϊσμός βλέπει στην φύση ένα σύνολο ανεξαρτήτων ενεργειών η συνδυασμένη όμως δράσις των οποίων γεννά την παγκόσμιο αρμονία.

Καθώς η πραγματικότης είναι το κάτοπτρον του ιδανικού, οι κοινωνίες μορφώνονται σύμφωνα με τον τρόπο μέσω του οποίου τα μέλη τους νοούν την συμπαντική τάξη. Στις μονιστικές θρησκείες αντιστοιχούν οι διάφορες μορφές του αυταρχισμού, η Μοναρχία στον Μονοθεϊσμό και η ιεραρχία της κάστας στον Πανθεϊσμό. Ο Πολυθεϊσμός από την άλλη, καθώς έχει ως αρχή του την πολλαπλότητα των πρώτων αιτιών, βρίσκει την κοινωνική του έκφανση εις την Δημοκρατία.

Η φυσική θρησκεία της άριας οικογένειας είναι ο Πολυθεϊσμός. Ανάμεσα όμως στα μέλη της οικογένειας αυτής υπήρξαν ανομοιότητες οι οποίες εκδηλώθησαν στο πέρασμα των αιώνων, ενώ οι θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις απετέλεσαν πάντοτε αντικατοπτρισμό των αναθεωρήσεων του θρησκευτικού στοχασμού. Οι κάστες θεσμοθετήθησαν λοιπόν εις την Ινδία τον ίδιο καιρό που ο βεδικός Πολυθεϊσμός απορροφήθηκε μέσα εις την πολύπλοκη ενότητα του βραχμανικού Πανθεϊσμού. Η ιρανική Δυαρχία, που δεν αποτελεί παρά μία ακόμη εκδοχή του Μονοθεϊσμού, αντιστοιχεί στην τιμαριωτική Μοναρχία των Περσών. Μόνοι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι έμειναν αφοσιωμένοι στον αυθεντικό Πολυθεϊσμό και διετήρησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς σε ολόκληρη την λαμπρή περίοδο της ιστορίας τους. Δεν ήταν παρά μόνον στον καιρό της παρακμής που τα μονιστικά δόγματα κατόρθωσαν να επιβληθούν ταυτοχρόνως στην πολιτική και την θρησκεία.

Λουϊ Μενάρ
(Από το βιβλίο ""Ο Ελληνικός Πολυθεϊσμός"")